Κάτια Γκουλιώνη: Μια ροκσταρ οικογένειας

Από τις πιο ενδιαφέρουσες ηθοποιούς της γενιάς της, η Κάτια Γκουλιώνη αναλαμβάνει έναν διαφορετικό ρόλο: εκείνον της“Πολυξένης”, στη νέα ταινία της Δώρας Μασκλαβάνου. Βασισμένη σε πραγματικά γεγονότα, η ταινία ακολουθεί τη ζωή μιας Ελληνοπούλας που έχασε τους γονείς της στον Εμφύλιο για να υιοθετηθεί στη συνέχεια από μια επιφανή οικογένεια στην Πόλη. Η μνήμη του αδερφού της που παρέμεινε στην Καβάλα, αλλά και η διαρκής αναζήτηση της ταυτότητάς σε ένα κοινωνικό περιβάλλον που αδυνατούσε να δεχτεί τη διαφορετικότητα, στιγματίζουν καταλυτικά το χαρακτήρα. Η Γκουλιώνη ενσαρκώνει την εσωτερική πάλη και την επιθυμία για ζωή του χαρακτήρα με ευαισθησία και θάρρος. Έμπνευσή της, ανάμεσα σε άλλα, ο Ίαν Κέρτις των Joωy Division!



Tι βάρος κρατάει για σένα το όνομα του χαρακτήρα;
Όπως είναι και το όνομάτης, έτσι και η ηρωίδα σε όλη την ταινία ψάχνει να βρει την ταυτότητά της. Με έναν τρόπο, σε περίπτωση που δεν υπήρχε αυτόδε θα υπήρχε μάλλον η ιστορία. Ούτε η ιστορία της, η οποία είναι εμπνευσμένη από πραγματικά γεγονότα, ούτε η ταινία μετέπειτα. Οι συνθήκες ορίζουν την πορεία της, αλλά το όνομα δέν ειμε όσα έγιναν.

Νιώθεις ποτέ ξένη στην πόλη σου;
Κάποιες φορές ναι. Όταν νιώθεις ότι δεν μπορείς να μοιραστείς κάτιά μεσα, νιώθεις αυτή τη μοναξιά. Εκτός από το μοίρασμα με οικείους, συμβαίνει όταν απογοητεύεσαι όταν δεν μπορείςδυστυχώςνα προσαρμοστείς στο κοινωνικό σύστημα αξιών.Ξέρουμε ότι πρέπει να είμαστε φουλ ευπροσάρμοστοι για να συμμετέχουμε σε όσα συμβαίνουν γύρω μας.

Όλα αυτά δε συνέβησαν τόσο παλιά.
Μα συμβαίνουν και σήμερα. Είναι επίκαιρη η ταινία, παρόλο που είναι “εποχής”.Οι προκαταλήψεις, ιδίως για τη γυναικεία ταυτότητα, δεν έχουν ξεπεραστεί σήμερα. Βλέπουμε σήμερα άπειρες περιπτώσεις που έχει τελειώσει η ζωή ανθρώπων από κάτι ευτελές, από κάτι πουδε θα το περίμενες.Τελικά δεν έχει να κάνει με το ’70, έχει να κάνει με το σήμερα. Είναι κάτι που βιώνουμε καθημερινά.



Με έναν τρόπο η Πολυξένη είναι σύμβολο. Με όσα γίνονται επιτέλους στην Αμερική, σε κάνει να αναρωτιέσαι αν θα γίνουν ποτέ εδώ. 
Νομίζω ότι όλο αυτό δεν έχει να κάνει με άνοιγμα σε μια καινούργια αντίληψη. Σίγουρα βοηθάει αλλά νομίζω ότι έχει να κάνει με πολιτικούς λόγους. Η Αμερική έχει μια φουλ συντηρητική κυβέρνηση αυτή τη στιγμή, ο όχλος παίρνει στα χέρια του αυτό που λέγεται κάθαρση. Για μένα είναι περίεργο 50 χειραφετημένες γυναίκες ξαφνικά να μιλάνε όλες μαζί. Έχει να κάνει με τη μάζα και την εξουσία. Από κει και πέρα, εδώ πέρα είναι τόσο πολλά τα παραδείγματα του σεξισμού. Απλά υπάρχει με το που βγαίνεις από το σπίτι. 

Πιστεύεις ότι στην Ελλάδα μπορεί να υπάρξει αλλαγή;
Μέσω συζήτησης ναι. Μόνο μέσω συντροφικής κουβέντας και ανταλλαγής μπορούμε να έχουμε αποτελέσματα. Πιστεύω ότι το δίπολο άντρας-γυναίκα είναι κάτι εχθρικό. Δεν μπορούμε να δούμε αποτελέσματα άμα φιλτράρουμε τα πράγματα με τους υπάρχοντες κανόνες. Οι στατιστικές είναι απογοητευτικές. Αν αποκλείσουμε την κουβέντα και τη διαπραγμάτευση, δε θα υπάρχουν αποτελέσματα. Δεν πιστεύω στην αντιπαλότητα μεταξύ φύλων - υπάρχει μεν, αλλά δεν πιστεύω ότι πρέπει να τη χειριζόμαστε μετωπικά. Οι στατιστικές αποκλείουν την αλλαγή. 



Τι σε τράβηξε στο ρόλο της Πολυξένης;
Οι ταινίες που έχω κάνει παλιότερα είναι πολύ διαφορετικές. Και πολύ ίδιες μπορεί, δεν ξέρω (γελάει). Γιατί είναι ανθρωποκεντρικές. Μπορεί να είναι διαφορετικού κινηματογραφικού είδους, αλλά βρήκα ότι ήταν ένα σενάριο που κατευθείαν σε βάζει στον κόσμο της Πολυξένης με πολύ ωραίο τρόπο. Με τρόμαξε βέβαια και η δυσκολία του ρόλου. Είναι ένα δίγλωσσο σενάριο. Κατάλαβα από την πρώτη στιγμή τη δουλειά που απαιτεί. Αλλά δουλεύοντας αρκετά ξεπεράστηκε σταδιακά η δυσκολία. 

Έμαθες και Τούρκικα. Τι σε δυσκόλεψε περισσότερο;
Ότι έχουν πολλά σύμφωνα μαζεμένα. Αυτό που μου έρχεται στο μυαλό ακόμα από το σενάριο είναι ότι είχα σημειώσειτην πρώτη φορά που το διάβασα, ότι οπουδήποτε αυτή η γυναίκα έβρισκε μια αγκαλιά, μια ζεστασιά, αυτό «έσπαγε» κατευθείαν. Δεν γινόταν να συνεχίζεται μια κανονική ροή συναισθημάτων στη ζωή της. Υπάρχει κάτι σαν στίγμα: όπου πάει να ακουμπήσει αυτό εξαφανίζεται αμέσως.



Είναι μια ταινία για την πατρίδα και το σπίτι. Αλλάζει ποτέ η έννοια της πατρίδας;
Τώρα δουλεύω για μια παράσταση του Χουβαρδά, το «Καζιμίρ και Καρολίνα» του Έντεν φον Χόρβατ. Ο συγγραφέας δεν είχε πατρίδα, λόγω της δουλειάς του πατέρα του. Σε συνέντευξή του είχε πει: «Με έκανε να μην έχω το δέσιμο με έναν χώρο, αλλά μου ανέπτυξε πολύ τα συναισθήματά μου γύρω από έναν χώρο». Απαντώ μέσω του Χόρβατ.

Κάνατε γυρίσματα στην Πόλη. Σου προσέθεσε κάτι για τον χαρακτήρα;
Έδωσε αρκετά η πόλη, αλλά δεν ήταν η βάση, δεν ήταν αυτό που με ενέπνευσε για τον χαρακτήρα. Δε χάθηκα στο τοπίο για παράδειγμα.



Από πού εμπνεύστηκες;
Δουλεύω αρκετά με αναφορές προτού ξεκινήσω πρόβες. Όπως με τις φωτογραφίες του Γκρέγκορι Κρούντσον. Τον Ίαν Κέρτις των Joy Division επίσης. Έψαχνα να βρω κάτι που να με εμπνέει, έναν ροκ σταρ οικογένειας. Δεν μπόρεσε να προσαρμοστεί στο Μάντσεστερ της εποχής που παντρεύτηκε στα 20 του χρόνια περίπου κι ένιωσε ότι ήταν μια τεράστια προδοσία που δεν μπόρεσε να το υποστηρίξει όλο αυτό. Θεωρώ ότι η Πολυξένη εναντιώθηκε στο κομμάτι των οικογενειακών δεσμών, όπως της τοπαρέδωσαν. Επίσης, με ενδιέφερε η αποσύνδεση στο βλέμμα του λόγω των επιληπτικών κρίσεων. 



Κάποια ακόμα αναφορά;
Κάτι που με βοήθησε τρομερά ήταν να παρατηρώ γύρω μου συνθήκες, όπου διάφοροι γνωστοί έχουν έρθει εκτός συστήματος. Για παράδειγμα, υπήρχε μια φίλη μου που χώρισε με δυο παιδιά και παρατηρούσα όλη τη διαδικασία για να ανεξαρτητοποιηθεί. Ενώ φαίνεται σήμερα κάτι πολύ απλό, ήταν τελικά πάρα πολύ δύσκολο. Θα’ λεγε κανείς πως σήμερα ένα διαζύγιο δεν είναι τίποτα. Υπάρχει επίσης τόσος ρατσισμός στους ψυχικά ευπαθείς. Επειδή την ηρωίδα την κλείνουν σε ίδρυμα κάποια στιγμή, πήγαινα στο Δρομοκαΐτειο και παρακολουθούσα τις εφημερίες. Πόσο εύκολα μπορείς να πεταχτείς εκτός. Για πάντα. Για πλάκα. Κάποιος που δεν έχει την προσβασιμότητα ώστενα έχει καλό ψυχοθεραπευτή ή να περάσει ομαλά τη διαδικασία μπορεί να καταστραφεί για όλη του τη ζωή. 

Και τα επόμενά σου σχέδια;
Πήγαμε [με τον σκηνοθέτη Άγγελο Φραντζή] στη Σιβηρία για τα γυρίσματα του [«Virus»]. Ήταν μια εμπειρία που μέσα στη δυσκολία της ήταν μοναδική. Όλο αυτό το λευκό, και τα τεράστια κτίρια με τα φωτάκια που είναι σαν μικρά αστέρια, το κρύο που έχει εφέ καύσωνα μετά από κάποια ώρα. Είναι αυτό που καίγεσαι και ζαλίζεσαι. Τελειώνει η ταινία σιγά σιγά. Και θα κάνω το θεατρικό «Καζιμίρ και Καρολίνα» με το Γιάννη Χουβαρδά που ξεκινά στο Bios στις 28 Φλεβάρη. 

Η ταινία «Πολυξένη» της Δώρας Μασκλαβάνου προβάλλεται στις αίθουσες από τη Seven.