Αύγουστος Κορτώ: Η συγκλονιστική εξομολόγηση της εμπειρίας του δικού του εγκλεισμού

Μια συγκλονιστική προσωπική εξομολόγηση έκανε ο γνωστός συγγραφέας Αύγουστος Κορτώ προκειμένου να πείσει όλους τους Έλληνες πως μπορεί ο εγκλεισμός να αποτελεί μια κατάσταση δύσκολη έως και αφόρητη για τους περισσότερους ανθρώπους, τα οφέλη του, ωστόσο, τα οποία τα αντιλαμβανόμαστε μακροπρόθεσμα, μπορεί να είναι σωτήρια στην κυριολεξία.

Κι ο ίδιος έχει κάθε λόγο να το γνωρίζει αυτό καθώς, στο πρόσφατο παρελθόν, όπως αποκαλύπτει, χρειάστηκε να παραμείνει νοσηλευόμενος, για αρκετό καιρό, σε ψυχιατρική κλινική προκειμένου να λάβει την απαραίτητη ιατρική βοήθεια για την κλινική κατάθλιψη που απειλούσε την ίδια του τη ζωή.

Όπως ο ίδιος εξομολογείται, μέσα από ένα συγκινητικό, βαθιά ανθρώπινο κείμενο, που μόνον κάποιος που διαθέτει δύναμη ψυχής αλλά και αγάπη για τον διπλανό του θα επέλεγε να δημοσιεύσει, η δική του καραντίνα ξεκίνησε τον Απρίλιο του 2018 και εξαρχής του φάνηκε αφόρητη: «Τον Απρίλη του '18, κατόπιν απόπειρας, κρίθηκε αναγκαίο να νοσηλευτώ. Κι όπως όλοι όσοι χρήζουν ψυχιατρικής νοσηλείας, παρ' ότι είχα δώσει τη συγκατάθεσή μου, δεν ήμουν διόλου συμφιλιωμένος με τον εγκλεισμό. Το έβλεπα, αρχικά, σαν τιμωρία: εγερτήριο και συσκότιση, καθημερινή κουβέντα με τους γιατρούς θες δε θες, περιορισμός στις επαφές με τον έξω κόσμο».

Στη συνέχεια του κειμένου του ωστόσο φωτίζει, με ξεκάθαρο τρόπο, την θετική πλευρά αυτής της ομολογουμένως πιεστικής και αγχωτικής και πρωτόγνωρης, πιθανότατα, για πολλούς κατάστασης: «Ώσπου, ένα βράδυ, αφού είχα μιλήσει στο τηλέφωνο με τον Τασούλη (που ερχόταν κάθε μέρα να με δει, όπως και δεκάδες ακριβοί μου φίλοι - κι ο μπαμπάκας, φυσικά), κι αφού είδα για νιοστή φορά στην τηλεόραση τους "Γαμπρούς της Ευτυχίας" (Τσιφόρος = γέλιο = βάλσαμο), καθώς διάβαζα στο κρεβάτι γλαρωμένος, ένιωσα κάτι που με αιφνιδίασε, ένα αίσθημα που είχα ξεχάσει μετά από μήνες κλινικής κατάθλιψης: ασφάλεια. Ήμουν, κι αισθανόμουν, ασφαλής - και το χρωστούσα στο Αιγινήτειο, στους γιατρούς και τους νοσηλευτές και το προσωπικό που μας τάιζε και μας καθάριζε αγόγγυστα, σαν ένα μάτσο δύστροπα, άρρωστα παιδιά».

Για χάρη αυτής της πολυπόθητης και απαραίτητης για τη ζωή κάθε ανθρώπου ασφάλειας ζητά απ’ όλους να παραμείνουν στο σπίτι τους αυτές τις κρίσιμες μέρες που η χώρα μας, μαζί με τον πλανήτη ολόκληρο, δίνει μια τεράστια μάχη ενάντια σ΄ έναν αόρατο εχθρό:« Ο επιβεβλημένος εγκλεισμός μοιάζει, αρχικά, με τιμωρία - όλοι νιώθουμε τους τοίχους να μας πλακώνουν σε φάσεις. Ωστόσο, όσο μένουμε σπίτι, ο κίνδυνος μικραίνει ολοένα» υπογραμμίζει με νόημα για να καταλήξει εκφράζοντας την απόλυτη πίστη του στη δύναμη της ανθρώπινης θέλησης για ζωή και στην αδιαπραγμάτευτη αξία της συνύπαρξη έστω και από μακριά : «Κανείς δεν γνωρίζει πόσο θα κρατήσει αυτή η δοκιμασία, και σαφώς θα υπάρξει διάστημα προσαρμογής - κι εγώ χρειάστηκα λίγο καιρό να ξαναμάθω τον κόσμο υπό το πρίσμα της αγάπης για τον εαυτό μου. Αλλά στο μεταξύ, όσο αφήνουμε το αόρατο, κοινό κουκούλι να μας περιβάλλει, όσο μιλάμε και γελάμε και κοιτάμε ο ένας τον άλλο στα μάτια - έστω κι αν οι κάμερες δεν επιτρέπουν αγκαλιές - βρισκόμαστε στο καλύτερο μέρος του κόσμου. Στο κοινό μας σπίτι»

Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο

Τον Απρίλη του '18, κατόπιν απόπειρας, κρίθηκε αναγκαίο να νοσηλευτώ. Κι όπως όλοι όσοι χρήζουν ψυχιατρικής νοσηλείας, παρ' ότι είχα δώσει τη συγκατάθεσή μου, δεν ήμουν διόλου συμφιλιωμένος με τον εγκλεισμό.

Το έβλεπα, αρχικά, σαν τιμωρία: εγερτήριο και συσκότιση, καθημερινή κουβέντα με τους γιατρούς θες δε θες, περιορισμός στις επαφές με τον έξω κόσμο (όταν πρέπει να επιστρέψεις το καλώδιο, το κινητό μοιραία ξεφορτίζεται μες στη μέρα), κοινόχρηστα μπάνια και τρίκλινα δωμάτια, καταναγκαστική συνύπαρξη με αγνώστους... Η μόνη παρηγοριά, τα πρώτα εικοσιτετράωρα που ακόμα έβραζα για τις αδικίες της ζωής, ήταν το σαλόνι, όπου μπορούσαμε να καπνίζουμε, και το ότι ήμασταν ελεύθεροι, εντός ωραρίου, να παραγγέλνουμε καφέδες και τα ρέστα από ντελίβερι.

Ώσπου, ένα βράδυ, αφού είχα μιλήσει στο τηλέφωνο με τον Τασούλη (που ερχόταν κάθε μέρα να με δει, όπως και δεκάδες ακριβοί μου φίλοι - κι ο μπαμπάκας, φυσικά), κι αφού είδα για νιοστή φορά στην τηλεόραση τους "Γαμπρούς της Ευτυχίας" (Τσιφόρος = γέλιο = βάλσαμο), καθώς διάβαζα στο κρεβάτι γλαρωμένος, ένιωσα κάτι που με αιφνιδίασε, ένα αίσθημα που είχα ξεχάσει μετά από μήνες κλινικής κατάθλιψης: ασφάλεια. Ήμουν, κι αισθανόμουν, ασφαλής - και το χρωστούσα στο Αιγινήτειο, στους γιατρούς και τους νοσηλευτές και το προσωπικό που μας τάιζε και μας καθάριζε αγόγγυστα, σαν ένα μάτσο δύστροπα, άρρωστα παιδιά.

Ο κίνδυνος, τότε - όπως και για τους περισσότερους νοσηλευόμενους - ήταν ο εαυτός μου. Αλλά όσο η νοσηλεία - κι η θεραπεία, συνειδητή κι ασυναίσθητη - προχωρούσε, μπορούσαμε να βγαίνουμε στο προαύλιο τις ώρες της επίσκεψης, ακόμα και να πηγαίνουμε (με την επιτήρηση των συνοδών) στο γωνιακό καφέ, γιατί σταδιακά ο κίνδυνος λιγόστευε, κι αρχίζαμε, έστω και κούτσα-κούτσα, να γινόμαστε ξανά φροντιστές του εαυτού μας.

Αυτές τις μέρες μου έρχεται συχνά στον νου το Αιγινήτειο: το κρεβάτι που 'χα φτάσει να θεωρώ δικό μου, με τη μαξιλαροθήκη και το φωτάκι νυχτερινής ανάγνωσης και τα άπειρα γλυκά στο ντουλαπάκι (χώρια αυτά στο ψυγείο του σαλονιού). Ο επιβεβλημένος εγκλεισμός μοιάζει, αρχικά, με τιμωρία - όλοι νιώθουμε τους τοίχους να μας πλακώνουν σε φάσεις. Ωστόσο, όσο μένουμε σπίτι, ο κίνδυνος μικραίνει ολοένα.

Κανείς δεν γνωρίζει πόσο θα κρατήσει αυτή η δοκιμασία, και σαφώς θα υπάρξει διάστημα προσαρμογής - κι εγώ χρειάστηκα λίγο καιρό να ξαναμάθω τον κόσμο υπό το πρίσμα της αγάπης για τον εαυτό μου. Αλλά στο μεταξύ, όσο αφήνουμε το αόρατο, κοινό κουκούλι να μας περιβάλλει, όσο μιλάμε και γελάμε και κοιτάμε ο ένας τον άλλο στα μάτια - έστω κι αν οι κάμερες δεν επιτρέπουν αγκαλιές - βρισκόμαστε στο καλύτερο μέρος του κόσμου. Στο κοινό μας σπίτι.

Είμαστε ασφαλείς.

 
Διαβάστε επίσης:

Έτσι θα διαχειριστείτε  το στρες του εγκλεισμού και της καραντίνας

 
Κορωνοϊός - Γιούλικα Σκαφιδά: Θυμάται τον «εγκλεισμό» της στη Σπιναλόγκα  για το  Νησί