Ζήσε τη γειτονιά μαζί με τα παιδιά… στην Κυψέλη

Μεγάλωσα τη δεκαετία του ’80, Ιθάκης και Γ’ Σεπτεμβρίου γωνία. Φοβερή γειτονιά! Από την άκρη του μπαλκονιού μου έβλεπα το Μέγαρο του ΟΤΕ της Πατησίων και τον Παρθενώνα. 

Κάθε Παρασκευή απόγευμα παίρναμε σβάρνα τα σινεμά από την Αγίου Μελετίου ως την Αλεξάνδρας περπατώντας στην κατάμεστη και φωτισμένη από τα μαγαζιά Πατησίων για να δούμε τι παίζουν και να διαλέξουμε. Το «Αθηνόραμα» δεν ήταν στις ζωές μας τότε. Ούτε το διαδίκτυο. Μόνο το πρόγραμμα στις εφημερίδες, αλλά εμάς μας άρεσε αυτή η βόλτα. Όταν τελείωνε το σινεμά, παίρναμε κοτόπουλο πανέ στο χέρι (σε κάτι χάρτινα κεσεδάκια) από ένα μαγαζάκι στην Πατησίων (ακόμα ψάχνω να βρω πώς λεγόταν, όποιος θυμάται ας βοηθήσει!) και μετά λουκουμάδες από την Πλατεία Βικτωρίας. Ακόμα έχω τη μυρωδιά τους στη μνήμη μου! 

Το Σάββατο με πήγαιναν οι γονείς μου στο Πεδίο του Άρεως, στη μεγάλη παιδική χαρά, που είχε ένα -πολύ ψηλό μου φαινόταν τότε- αεροπλάνο που σκαρφαλώναμε. Τρώγαμε στις «εξοχικές» ταβέρνες της Φωκίωνος Νέγρη, στη Θράκα και τον Paesano που είχε μια μαϊμού στο δέντρο ακριβώς απ’ έξω και μαζευόμασταν όλα τα παιδάκια! Ενίοτε τρώγαμε και σε μια αυλή στην Κεφαλληνίας, που είχε καταπληκτικούς ντολμάδες και μια μουριά (ή συκιά;) στο κέντρο. Και στην πλατεία του Αγίου Γεωργίου τρώγαμε σουβλάκι, κοντοσούβλι και εξοχικό στον Διόνυσο. Μετά πηγαίναμε για παγωτό στη Δωδώνη (που πρωτοάνοιξε σε αυτήν την πλατεία), στου Φλόκα ή στο Σελέκτ (για Σικάγο) στη Φωκίωνος. Μεγαλώσαμε κι αρχίσαμε να πηγαίνουμε στα ηλεκτρονικά και τα μπιλιάρδα. Άνοιξαν και τα Goody’s και μετά εδώ ήταν η έξοδός μας, Δροσοπούλου και Φωκίωνος γωνία. Μεγαλώσαμε κι άλλο κι αρχίσαμε να πηγαίνουμε για καφέ στο Lucky Strike, στο Επίλεκτον και στο Όναρ πιο πάνω.

Στη γειτονιά μας, η παρουσία παιδιών ήταν πολύ εμφανής: οι καλύτερες σχολές μπαλέτου ήταν εκεί: Γ’ Σεπτεμβρίου η Μοριάνοβα και οι υπόλοιπες γνωστές κάπου εκεί γύρω. Τα ωδεία γεμάτα, ο Πανελλήνιος ΓΣ κατάμεστος όλα τα απογεύματα από παιδιά, φροντιστήρια αγγλικών, γαλλικών, γερμανικών, σχολές καράτε και πολλά μαγαζιά με παιδικά ρούχα και παιχνίδια (Το Παιχνίδι υπάρχει ακόμα στην Ιθάκης με ποιοτικά παιχνίδια). 

Προς τα μέσα της δεκαετίας του 1990, τα πράγματα άλλαξαν αισθητά. Η παλιά μου γειτονιά όμως, και σήμερα που την επισκεπτόμαστε με τα παιδιά σε κάθε βόλτα στη γιαγιά και τον παππού, μπορεί ακόμα να κάνει ενδιαφέρουσα μια οικογενειακή έξοδο. Αν βρεθείτε λοιπόν με τα παιδιά σας εδώ τυχαία ή προγραμματισμένα, πείτε τους την ιστορία των σπιτιών, που μαρτυρούν την παλιά της αίγλη και κοσμικότητα. 

Μια βόλτα στην Κυψέλη επιβάλλει να κοιτάξετε λίγο πιο ψηλά, στα όμορφα κτίρια με τα μεγάλα και φωτεινά διαμερίσματα, όπου ζούσαν οι περισσότεροι ηθοποιοί και αστοί διανοούμενοι πριν από μερικές δεκαετίες. Η Φωκίωνος Νέγρη -παλιό ρέμα, σημερινός πεζόδρομος- είναι γεμάτη καφέ και εστιατόρια. Όπου και να καθίσετε για φαγητό ή γλυκό είναι ωραία και τα παιδιά θα παίξουν με ασφάλεια. Παιδική χαρά υπάρχει στην πλατεία Κυψέλης. Για σουβλάκια μπορείτε να πάτε στους γνωστούς «Μερακλήδες» στην Αγίας Ζώνης, απέναντι από το Άσυλο Ανιάτων, που χτίστηκε ως έπαυλη του Άγγλου Ναυάρχου Μάλκολμ το 1833, που ήταν αυτός που έφερε το πρώτο αυτοκίνητο στην Αθήνα. Κάπου εδώ κοντά φυτεύτηκε και η πρώτη πατάτα το 1825. Για φαγητό μπορείτε επίσης να πάτε στην πλατεία του Αγίου Γεωργίου. Στον Διόνυσο για σουβλάκια και της ώρας και απέναντι στις Νοστιμιές της Μαίρης για μαγειρευτά. Η Δωδώνη για παγωτό στην ίδια πλατεία, υπάρχει ακόμα. 

Η Κυψέλη έχει ακόμα και σήμερα αρκετά σινεμά, (το Αελλώ είναι multiplex), αλλά έχει και δύο πολύ καλά θέατρα που φημίζονται για τις παιδικές παραστάσεις που ανεβάζουν κάθε χρόνο: Το Κάππα στην οδό Κυψέλης (φέτος έπαιξε «Στην Κιβωτό στις Οκτώ», πέρσι «Το μόνο ταξίδι της Ζωής του» και πρόπερσι τον «Ερωτόκριτο», όλα μεγάλες επιτυχίες του Ηλία Καρελλά) και ο Τόπος Αλλού-Αερόπλοιο, που διοργανώνει καταπληκτικά «θεατρικά» πάρτι (φέτος είδαμε την παράσταση «Γιατί χαμογελάει η Τζοκόντα;» σε παιδικό πάρτι, το οποίο περιλάμβανε και θεατρικό παιχνίδι! Υπέροχα!). 

Στη Μαυρομματαίων, μια σειρά πανέμορφων αθηναϊκών σπιτιών τραβάει το μάτι. Απέναντι βρίσκεται ο Πανελλήνιος ΓΣ για κολύμβηση και στίβο, και πέρα από εκεί απλώνεται το Πεδίο του Άρεως. Παλιά, για τις αθηναϊκές οικογένειες, μαζί με το Ζάππειο και τον Εθνικό Κήπο ήταν οι τρεις επιλογές οικογενειακής εξόδου. Γινόταν δε και η Έκθεση Βιβλίου και εκείνες τις μέρες, στηνόταν ολόκληρο λούνα παρκ. Μετά ξέπεσε. Όταν έγινε η ανάπλαση ξανακέρδισε ζωή. Η συντήρηση όμως -φαίνεται- ήταν δυσβάσταχτη και σήμερα έχει ξαναχάσει τη φρεσκάδα του. Η πλατεία Πρωτομαγιάς είναι πιο ζωντανή από ό,τι το υπόλοιπο πάρκο από τις παιδικές φωνές, καθώς έχει ωραίες παιδικές χαρές, χώρο για ποδήλατο και πατίνι και μια καφετέρια για ελαφριά γεύματα. 

Στην Πατησίων, βρίσκεται η Στοά Ματάλα με το ωραίο (και ασφαλές) καφέ-εστιατόριο (για μετά το παιδικό θέατρο ίσως;) ενώ στην πλατεία Βικτωρίας βρίσκεται το Ελληνικό Μουσείο Αυτοκινήτου. Μικρή, τις καθημερινές με πήγαινε η μητέρα μου στην παιδική χαρά της πλατείας Βικτωρίας, που είχε και σκάμμα, όπου έπαιζα με τα κουβαδάκια. Όταν ήμουν φοιτήτρια άρχισα να ξανασυχνάζω στην πλατεία μετά τις 12 το βράδυ, γιατί μαζεύονταν οι -μεγάλης ηλικίας πια, αποβιώσαντες πλέον- διανοούμενοι της περιοχής. Διηγούνταν τη δική τους ζωή ως παιδιά και τον πετροπόλεμο που έπαιζαν στην Αριστοτέλους, που αυτός ήταν ο «δρόμος που είχε τη δική του ιστορία». Σήμερα στην πλατεία Βικτωρίας, στέκει ακόμη το Άγαλμα (το γνωστό Άγαλμα για το οποίο γράφτηκε το ομώνυμο τραγούδι) κι ελπίζει να ξανακούσει σύντομα παιδικές φωνούλες να τρέχουν γύρω του.

Για ακόμα περισσότερες ιδέες για ταξίδια και βόλτες με παιδιά, επισκεφτείτε το mamakitasite.wordpress.com