Με μία χορεύτρια στο… La La Land

Το 2016 μας αποχαιρέτησε και πλέον τα ημερολόγια γράφουν 2017. Άπαντες ελπίζουμε σε καλύτερες ημέρες για όλο τον κόσμο. Αν κρίνουμε όμως από τις πρώτες ώρες του νέου έτους, μάλλον δεν άλλαξαν και πολλά. Αυτή είναι κι η σκληρή πραγματικότητα. Πάμε, όμως να δούμε, πώς η συμπρωτεύουσα άλλαξε χρόνο.

Αρχικά, παρακολουθήσαμε δύο εξαιρετικές ταινίες, στους παραδοσιακούς κινηματογράφους της πόλης, Ολύμπιον και Βακούρα. Ξεκινώ με τη «Χορεύτρια», το σκηνοθετικό ντεμπούτο της Στεφανί ντι Τζιούστο, βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Τζιοβάνι Λίστα. Η ταινία μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη τη ζωή της Λόι Φούλερ, συμβόλου της Μπελ Επόκ, με πρωταγωνίστρια τη Σοκό. Πρόκειται για μία ωδή στον αγώνα του ανθρώπου που για να φτάσει στην κορυφή είναι έτοιμος να θυσιάσει τα πάντα, έχοντας ως μοναδικά όπλα την υπομονή και την επιμονή. Ένα γαλλικό βιογραφικό μουσικό δράμα με σπουδαία χορογραφία. Πόσο απέχει, άραγε, η επιτυχία από την αποτυχία; «Χωρίς το φόρεμά μου είμαι ένα τίποτα».

Και από τη «Χορεύτρια» στο "La La Land", ένα οπτικοακουστικό υπερθέαμα του Ντάμιεν Σαζέλ. Γουστάρεις μία ταινία γι’ αυτό που σου αφήνει στην έξοδο από την αίθουσα. Και εγώ αποχωρώντας, ένιωσα πως μου μετέδωσε αγάπη και αισιοδοξία. Το καλλιτεχνικό πάθος, στα όρια της τρέλας, συνδέει δύο ανθρώπους, τους ενώνει, τους εξυψώνει και τους ανάγει προς κάτι εξιδανικευμένο. Τι έχει άραγε μεγαλύτερη δύναμη, ο έρωτας ή τα όνειρά μας; Ο ρεαλισμός και η φαντασία, οι εικόνες και η μουσική συμπλέκονται αρμονικά και νόημα σ’ όλα δίνει ο ρυθμός, που ίσως είναι αυτό που λείπει κι από τις δικές μας ζωές. Έμα Στόουν, Ράιαν Γκόσλινγκ σε μοναδικές ερμηνείες. Η μουσική του Τζάστιν  Χόρβιτς σε μεταφέρει νοερά σε μία αθωότητα, η χορογραφία της Μάντι Μουρ ντύνει το αριστούργημα, όπως και η φωτογραφία του Λάινους Σάντγκρεν. Ένα κράμα, φτιαγμένο για την επιτυχία. Δύο ώρες έρωτα, καλής μουσικής, ονείρων, σινεμά, μαγείας.



Και από τις καλλιτεχνικούς χώρους, έξω στο δρόμο. Η μεγάλη σκηνή της πλατείας Αριστοτέλους φιλοξένησε αρκετούς εκκολαπτόμενους καλλιτέχνες, που τραγούδησαν για τα Χριστούγεννα και το τέλος του χρόνου. Η αλλαγή μάς βρήκε, μετά από μία εξαντλητική ημέρα, με πολλά πυροτεχνήματα, πάνω από τον Θερμαϊκό. Η Θεσσαλονίκη, πρωτεύουσα του Πολιτισμού, δεν παύει να γιορτάζει, να ελπίζει κι αυτό δεν μπορεί να το αγοράσει κανείς. Με γλέντια και χορούς από νωρίς το μεσημέρι, με ατέλειωτο φαγοπότι, με όργανα και χορούς. Πάει ο παλιός ο χρόνος, ας γιορτάσουμε παιδιά!

Εύχομαι το 2017 που ήρθε να είναι μία χρονιά που θα φέρει υγεία, αγάπη κι ευτυχία σε καθένα μας ξεχωριστά, μία ανθρωπότητα με ειρήνη, δίχως πολέμους κι αθώα θύματα (πρόσφυγες, τρομοκρατικά χτυπήματα). Όλοι να βάλουμε το χέρι μας από λίγο, κάτι μπορεί να αλλάξει.