Χρήστος Ράπτης

Πριν από μερικές δεκαετίες, όταν ο Μισέλ Ροκάρ έχασε την πλειοψηφία στο Γαλλικό Σοσιαλιστικό Κόμμα και αναγκάστηκε να παραιτηθεί από γραμματέας, κάνοντας τον απολογισμό της θητείας του είχε πει το αμίμητο: «Διαχειρίστηκα το κόμμα μου με απόλυτα ηθικό τρόπο, αφού το παρέδωσα όπως ακριβώς το ανέλαβα». Εννοούσε φυσικά ότι το παρέδωσε ισχυρό εκλογικά και κομματικά και δεν το είχε διαλύσει κατά τη διάρκεια της θητείας του. Αν δεχτούμε ως κριτήριο της κομματικής ηθικής το αξίωμα Ροκάρ, ο Παπανδρέου είναι μάλλον «ανήθικος». Με την έννοια ότι παρέλαβε ένα μεγάλο και ισχυρό κόμμα και τώρα το παραδίδει διαλυμένο οργανωτικά, «ακρωτηριασμένο» ιδεολογικά και με άδεια ταμεία. Η προεδρία Παπανδρέου έχει και άλλες αντιφάσεις, τις οποίες κάποτε θα τις αναλύσουν διεξοδικά οι ιστορικοί, οι πολιτικοί επιστήμονες και ίσως οι ψυχαναλυτές. 

Σίγουρα η προεδρία του στο κόμμα και κυρίως η πρωθυπουργία του συνέπεσαν με τη δημοσιονομική κατάρρευση της χώρας και την είσοδο του ΔΝΤ στην Ελλάδα. Επειδή όμως δεν κατάλαβε τι ακριβώς ερχόταν, ουσιαστικά επιτάχυνε τη δημοσιονομική θύελλα και στη συνέχεια δεν μπόρεσε να την αντιμετωπίσει. 

Και όχι μόνο αυτό, αλλά προσπάθησε να διαχειριστεί την κρίση και να εφαρμόσει τα μέτρα που του επέβαλαν οι δανειστές μας συμμαχώντας με την αναχρονιστική πτέρυγα του κόμματός του, η οποία επί της ουσίας διαφωνούσε πλήρως με την πολιτική που υποτίθεται ότι έπρεπε να εφαρμόσει!

Φεύγοντας ο Παπανδρέου θέλει ουσιαστικά να διαλύσει το ΠΑΣΟΚ και να δημιουργήσει ένα δήθεν αριστερό μόρφωμα που στο μετεκλογικό κατακερματισμένο πολιτικό σύστημα θα αποτελέσει αύριο έναν διακριτό κοινοβουλευτικό πόλο για να μπορεί να διαπραγματευτεί έναν ρόλο. «Διαγράφει» τώρα την αντιμνημονιακή πτέρυγα, για να τη συναντήσει αύριο σε ένα καινούριο κόμμα. Και αυτός μένει πίσω για να ολοκληρώσει την καταστροφή! Γιατί αν ήθελε να διευκολύνει το κόμμα του, θα είχε φύγει εγκαίρως και δεν θα άφηνε αυτή τη θανατηφόρα εκκρεμότητα της αρχηγίας να το οδηγεί σε αυτή την πτώση στο κενό.