Παντελής Καψής

Πολλές φορές δεν ήμασταν αρκετοί για «διπλό» κι έτσι αρκούμασταν να βαράμε σουτ σε όποιον λάχαινε ο κλήρος να κάτσει στο τέρμα.

Ήταν φυσικά ένα χωμάτινο γήπεδο ελάχιστα προσεγμένο. Κατηφόριζε προς τη μία πλευρά, και το χώμα ήταν πολύ σκληρό σε κάποια σημεία και με χαραγμένες ρυτίδες από τη βροχή. Τις γραμμές τις έφτιαχνε ο επιστάτης του σχολείου φυσικά από ασβέστη. Ένα απόγευμα καθώς είχαμε μείνει πολύ λίγοι πια στο γήπεδο, ο βοηθός του επιστάτη, ένα ψηλόλιγνο αγόρι κοντά στην ηλικία μας το οποίο δεν είχαμε ξαναδεί, αφού τελείωσε με το σημάδεμα των γραμμών, μας πλησίασε και μας ρώτησε αν θα θέλαμε να κάτσει στο τέρμα.

Αποδεχθήκαμε φυσικά την πρόταση του, πήρε θέση κάτω από τα γκολπόστ, έτσι όπως ήταν με τα ρούχα της δουλειάς, κι αρχίσαμε να του βαράμε σουτ. Δεν μας είχε κάνει ιδιαίτερη εντύπωση, δεν ξέραμε αν ήταν καλός, πολύ γρήγορα ωστόσο μείναμε με το στόμα ανοιχτό. Ακόμα έχω στο μυαλό μου σαν σε φωτογραφία, όσοι έχουν παίξει ποδόσφαιρο με καταλαβαίνουν, μια απόκρουση του στο γάμα του τέρματος, να έχει απογειωθεί χωρίς να νοιάζεται για το χώμα και αν θα χτυπήσει. Μας ταπείνωσε ποδοσφαιρικά στο άψε σβήσε.

Φυσικά τότε δεν ξέραμε ποιος είναι, ήταν παίκτης του Ηλυσιακού, δεν ήταν ευρύτερα γνωστός. Μερικά χρόνια αργότερα ωστόσο όταν πια είχε μεταγραφεί σε μεγάλη ομάδα, συνειδητοποίησα ότι ήταν ο Σαργκάνης. Μου είχε κάνει τόση εντύπωση βλέπετε που δεν τον είχα ξεχάσει, παρότι είχε μείνει μαζί μας για λίγα μόνο λεπτά και για εκείνη τη μία και μοναδική φορά.

Σήμερα που θυμόμουν εκείνη τη συνάντηση μας, αναρωτήθηκα γιατί ένας ολοκληρωμένος παίκτης είχε ζητήσει να παίξει μαζί μας. Ο Ηλυσιακός στον οποίο έπαιζε είχε ανέβει ή θα ανέβαινε την επόμενη χρονιά στη Β. Εθνική,. Μπορώ να φανταστώ αρκετούς λόγους. Όταν όμως θυμάμαι τον εαυτό μου στην ηλικία του, καθότι ήμασταν σχεδόν συνομήλικοι, θυμάμαι και ότι με το που βλέπαμε κάποιους να παίζουν μπάλα, μας έπιανε μια ασυγκράτητη διάθεση να μπούμε κι εμείς στο γήπεδο να παίξουμε. Αν κρίνω από το ότι σταμάτησε να παίζει στα 38, για τον Σαργκάνη η μπάλα ήταν κάτι περισσότερο από επάγγελμα, ήταν η ζωή του.

Και νομίζω ότι αυτό που τον έκανε να ξεχωρίζει ήταν το πάθος του, σε όποια ομάδα και αν έπαιζε να είναι ο καλύτερος, να ξεχωρίζει και βέβαια να κερδίζει. Ήταν αυτό το πάθος που τον έκανε αποδεκτό και αγαπητό στους φιλάθλους, σε όποια ομάδα και αν έπαιζε, ακόμα κι αν πήγαινε από τον Ολυμπιακό στον Παναθηναϊκό. Είναι το ίδιο πάθος που τον έκανε να μπει στο γήπεδο και να δείξει σε ένα μάτσο σχολιαρόπαιδα τι εστί τερματοφύλακας.