π. Ηλίας Μάκος

Βεβαίως υπάρχουν άνθρωποι, που δυσκολεύονται να συλλάβουν με τη λογική τη γέννηση του Χριστού και άλλοι, που δεν την παραδέχονται και τη θεωρούν ένα ψέμα, ένα παραμύθι, μια φαντασιοπληξία. Αλλά αυτό, βέβαια, δεν σημαίνει, πως δεν γεννήθηκε ο Χριστός, έστω και αν το γεγονός είναι υπέρλογο (ξεπερνά τα όρια του νου μας).

Άλλωστε η παρουσία του Χρσιτού στον κόσμο επιβεβαιώνεται και επιστημονικά πλέον, μέσα από αποδείξεις και υπολογισμούς.

Παρότι ποτέ δεν θα μάθουμε με απόλυτη βεβαιότητα ούτε την ακριβή ημέρα, αλλά ούτε και το ακριβές έτος της γέννησης του Χριστού, η έρευνα αναφέρει, με τα σημερινά δεδομένα χρονολόγησης, τον 7ο αι. π.Χ. (περί το 748).

Ακόμη το "άστρο" της Βηθλεέμ είναι φαινόμενο υπαρκτό, καθώς επιστήμονες, και κυρίως ο Κέπλερ, διατυπώνουν τη θεωρία της "συνάντησης των πλανητών", που συμβαίνει κάθε 794 χρόνια και η οποία έγινε τον 7 π. Χ. αιώνα.

Αλλά όλα αυτά, αν και ενδιαφέρουν πολύ τους ιστορικούς και τους μελετητές, δεν έχουν καμιά ουσιαστική σημασία για την πίστη. Εκτός από την ανάγκη για εξωτερικές επιβεβαιώσεις και ιστορικές ανακαλύψεις, υπάρχει στη ζωή και την ιστορία και άλλος δρόμος, ο εσωτερικός, της καρδιάς.

Νομίζουμε, όμως, πως και όλοι αυτοί, που εκφράζουν με τον έναν ή τον άλλον τρόπο το σκεπτικισμό τους για το κοσμοϊστορικό γεγονός της γέννησης του Χριστού, γιόρτασαν τα Χριστούγεννα και θα γιορτάσουν την Πρωτοχρονιά και τα Φώτα, πέρα από τον κοσμικό χαρακτήρα των εορτών, κι ας μη θέλουν να το παραδεχθούν. Τα γιόρτασαν μ' ένα όχι συνειδητό τρόπο, αλλά μέσα από τον ασίγαστο πόθο για την ανακάλυψη των αξιών, που έφερε και θεμελίωσε στη γη το θείο Βρέφος.

Και που δεν έχουν σχέση πολλές φορές με τα "καμώματα" των παπάδων και των δήθεν "σούπερ" πιστών, που είτε άμεσα είτε έμμεσα αμαυρώνουμε τον ίδιο τον Χριστό (!), τον οποίο υποτίθεται υπηρετούμε.

Και αυτές οι αξίες, που έχουν να κάνουν με την ψυχική μας ενδυνάμωση, την περίοδο της πανδημίας μας χρειάζονται, ίσως περισσότερο από κάθε άλλη φορά, για να ανταπεξέλθουμε ως κοινωνία στις δυσκολίες και στον ευτελισμό των ιδεών και των ανθρώπων, για να εξακολουθούμε να ελπίζουμε και να εμπνεόμαστε.

Αν βγάλουμε τον γεννημένο Χριστό από τη ζωή μας κινδυνεύουμε να μείνουμε χωρίς πίστη και κατά συνέπεια χωρίς ψυχικές πτήσεις.

Η θρησκευτική πίστη, όχι ως κατασκεύασμα ή επινόημα ή αποτέλεσμα συνθηκών ή συμπεριφορά ανθρώπων, αλλά ως ζωτική δύναμη, είναι κομμάτι της ομαλής λειτουργίας της ανθρώπινης φύσης. Είναι συνυφασμένη με το πνεύμα μας. Έχει τις ρίζες της βαθιά μέσα στο είναι μας. Η έλλειψή της τόσο στην ατομική όσο και στην κοινωνική ζωή είναι συνήθως ένδειξη αταξίας, αφού μένουν αναπάντητα ερωτήματα, που ούτε να τα αποφύγουμε μπορούμε, ούτε να τα καταπνίξουμε: Από πού ερχόμαστε;... Πού πηγαίνουμε...Γιατί ζούμε;... Έχουμε ψυχή;... Τι είναι ο θάνατος;... Τι θα γίνει ύστερα απ' αυτόν; Πως πρέπει να ζούμε;...

Τα Χριστούγεννα, όπως και η Πρωτοχρονιά και τα Φώτα, μας θυμίζουν κάτι, που το έχουμε ξεχάσει:

Είναι ματαιοπονία η προσπάθεια εσωτερικής βελτίωσης και αλλαγής του ανθρώπου από τον άνθρωπο με μέσα ανθρώπινα.

Οι επιστήμονες ονειρεύονται να φτιάξουν με τη βοήθεια της τεχνολογίας ανθρώπους "τέρατα" πολυμάθειας, που δεν θα υστερούν των ηλεκτρονικών εγκεφάλων σε μνήμη και ετοιμότητα.

Όμως δεν είναι αυτός ο νέος τύπος ανθρώπου, που αναζητούμε. Ο νέος τύπος ανθρώπου, που γυρεύουμε στην σκληρή εποχή της πανδημίας, και πάντα, είναι ο έσω, ο καθαυτό άνθρωπος, που δεν παραμένει παλαιός και φθαρμένος, αλλά μεταβάλλεται. Που διορθώνει τις ελλείψεις και τις ατέλειες και δεν αφήνει την καρδιά του να είναι ανεξίτηλα βαμμένη με το χρώμα της θετικής κακότητας, με πάθη διαλυτικά της προσωπικότητάς του και καταλυτικά της ελευθερίας και της ευτυχίας του.

Με αφετηρία την περίοδο των εορτών, που διανύουμε, πρέπει να ψάξουμε να βρούμε την αληθινή ζωή.

Τα Χριστούγεννα και όλες αυτές οι εορταστικές ημέρες είναι κάτι πολύ βαθύτερο από τη διασκέδαση, το γλεντοκόπημα, τα φωτάκια, τα δένδρα, τα ψώνια, τα δώρα, τις διακοπές, τους στολισμένους δρόμους και τις φωταγωγημένες πλατείες, τις σκιές ανούσιας καλοπέρασης με το καλοστρωμένο τραπέζι και τις επισκέψεις, τα πληκτικά ρεβεγιόν, τις κούφιες και υποκριτικές ευχές, τις μάταιες ταξιδιωτικές περιπλανήσεις.

Όχι, μόνο με αυτά, είναι σίγουρο ότι δεν θα νιώσουμε όσο πρέπει το νόημα της γιορτής.

Το πνευματικό περιεχόμενο των εορτών, που δεν είναι τίποτε άλλο από τη φωνή της ελπίδας και της σωτηρίας, την οποία, δυστυχώς, με βουλωμένα τα αυτιά μας δεν την ακούμε, έχει να κάνει με το καθάρισμα οτιδήποτε λερώνει και κηλιδώνει και βρωμίζει τις ψυχές μας.

Θα τα βρούμε το αληθινό νόημα των εορτών αν διώξουμε το ψέμα από τα χείλη μας, που έχει γίνει ψωμοτύρι. Δεν μπορεί να γίνει πλέον κατανοητό, πότε λέει κάποιος ψέματα και πότε αλήθεια.

Θα τα βρούμε το αληθινό νόημα των εορτών διώξουμε από μέσα και από γύρω μας την ανειλικρίνεια. Σε πλησιάζει ο άλλος και δεν ξέρεις αν πρέπει να τον αντιμετωπίσεις ως εχθρό ή ως φίλο.

Θα τα βρούμε το αληθινό νόημα των εορτών αν δεν υποκύπτουμε, δεν συμβιβαζόμαστε, δεν βουτάμε στις αδυναμίες μας.

Ας ζεστάνουμε τις παγωμένες συνειδήσεις μας και ας γυρέψουμε ταπεινά, την αγάπη, εκεί, που πρέπει να είναι, στη φάτνη της καρδιάς μας, ναι της δικής μας καρδιάς.

Εκεί, θα τον βρούμε τον Χριστό, που από τη γέννησή του μέχρι σήμερα μας "κυνηγάει", μας μιλάει, αλλά δεν τον γνωρίζουμε και δεν τον αναγνωρίζουμε, γιατί στεκόμαστε στα τυπικά και αποφεύγουμε τα ουσιαστικά.

Αναπαυόμαστε στα ρηχά και επιφανειακά και δεν τολμούμε... να κάνουμε άλμα στα βαθιά και εσωτερικά.

Αν το τολμήσουμε, θα ξεχάσουμε, έστω και για λίγο τις κακές μας συνήθειες, και θα ξεπεράσουμε τα πάθη μας.

Το οφείλουμε και απέναντι στον εαυτό μας και απέναντι στους συνανθρώπους μας, που περιμένουν να δουν την όψη της αγάπης μας.