Νίκος Μελέτης

Η οποία θα ενταθεί τις επόμενες ημέρες με την κυκλοφορία του βιβλίου του στο οποίο αν κρίνουμε από τις προδημοσιεύσεις δείχνει ότι ακόμη και δέκα χρόνια μετά δεν εχει αντιληφθεί το μέγεθος της «αυταπάτης» του. Όμως θα ηταν προτιμότερο πριν ξεκινήσει αυτή η συζήτηση να δούμε ποιο είναι το Ερώτημα στο οποίο ο Αλ. Τσίπρας είναι (ή θα ήθελε να είναι) η Απάντηση.

Το 2010, ο Αλέξης Τσίπρας, νέος τότε πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, εμφανίστηκε ως το «τέκνο της ανάγκης» και «ώριμο τέκνο της οργής» και κατόρθωσε, μέσα από μια αμφιλεγόμενη πορεία, να πάρει τη ρεβάνς της Αριστεράς και να αναδείξει την κυβερνώσα Αριστερά αφού έβαλε το χέρι της και η παραδοσιακή λαϊκίστικη ακροδεξιά.

Δεκαπέντε χρόνια μετά, ούτε νέος είναι πια ο Αλέξης Τσίπρας, ούτε μπορεί να εμφανιστεί ως «τέκνο της οργής»· απλώς προσπαθεί να είναι το τέκνο της ανάγκης.

Ο Αλ. Τσίπρας πήρε ένα «δαχτυλίδι» από ένα κόμμα προσκολλημένο σε μια αριστερή, αρτηριοσκληρωτική , κουλτούρα. Του δόθηκε η μεγάλη ευκαιρία να το μεταμφιέσει σε μια αντισυστημική δύναμη,και έδωσε έτσι την πρώτη απάντηση στο πρώτο ερώτημα: εκμεταλλεύτηκε τη συγκυρία και, με ένα αριστοτεχνικό πάντρεμα λαϊκισμού και αρριβισμού, καβάλησε την εξουσία με τον Π.Καμμένο να βαζει πλάτη. Η συνέχεια και η κατάληξη είναι γνωστές.

Ο Αλέξης του 2025 είναι όμως κάτι διαφορετικό. Εμφανίζεται πλέον ως ένας «προοδευτικός» εκπρόσωπος του συστημισμού, που τελικά βρίσκεται απέναντι σε ό,τι πρέσβευε σε όλη τη ζωή του και στην πρώτη φάση της κυβερνητικής του πορείας , του αντισυστημικού ακτιβισμού. Τον οποίο, όμως, αν παρακολουθήσει κανείς προσεκτικά τις ομιλίες και τις παρεμβάσεις του, ουδέποτε απεμπόλησε από το DNA του.

Εάν το ερώτημα είναι η αναζήτηση ενός αντισυστημικού ηγέτη που θα «αλλάξει τα πάντα», θα «μεταρρυθμίσει τα πάντα» ή «θα αλλάξει την Ευρώπη», μάλλον ο Αλέξης δεν ανήκει πια στις απαντήσεις. Θεωρήθηκε ως η απάντηση σε αυτό το ερώτημα, το 2015.

Εάν το ερώτημα είναι η ανάδειξη ενός νέου συστημικού ηγέτη με όραμα, σχέδιο και διεθνές προφίλ, τότε και παλι δύσκολα θα είναι η Απάντηση ο Αλ. Τσίπρας. Συστημικούς ηγέτες, καθαρόαιμους, μπορούμε να βρούμε , δόξα τω Θεώ, πολλούς· και μάλιστα με επιτελεία, με σπουδές κανονικές στο Χάρβαρντ (όχι διαλέξεις σε Έλληνες κυρίως φοιτητές), και με επαφές που ξεπερνούν τον Σάντερς στις ΗΠΑ και την Μέρκελ στην Ευρώπη.

Κι αν η άλλη ερώτηση αφορά το σχέδιο και το πρόγραμμα, μάλλον και πάλι η Απάντηση δεν είναι ο Αλέξης. Τουλάχιστον μέχρι στιγμής, τα φληναφήματα ,που δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια προσπάθεια υπεράσπισης του κυβερνητικού έργου του μορφώματος ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, με γερές δόσεις «εμβολιασμού» από τσιτάτα περί δικαιοσύνης και «συμπεριληπτικού πατριωτισμού» (άλλο και τούτο) δεν πείθουν ότι υπάρχει σχέδιο, έστω συγκεκριμένες ιδέες ή όραμα. Για πρόγραμμα δεν το συζητάμε ,δεν ήταν ποτέ στα δυνατά χαρτιά του.

Είναι και η εκτεταμένη διαφθορά την οποία καταγγέλλει ο Αλ.Τσιπρας Με την εμπειρία της διακυβέρνησής του και των επιλεκτικών σχέσεων με επιχειρηματικούς ομίλους, με τις ωμές παρεμβάσεις στη Δικαιοσύνη, με το στήσιμο της υπόθεσης Novartis, θα δυσκολευτεί να αυτοσυσταθεί ως η Απάντηση στη διαφθορά..

Ο Αλέξης Τσίπρας είναι πλέον ένας ώριμος πολιτικός, που έχει κάθε δικαίωμα να δοκιμάσει και πάλι την τύχη του, όπως μεθοδικά το σχεδίαζε φεύγοντας από τον ΣΥΡΙΖΑ μετά τις απανωτές εκλογικές ήττες. Όμως, πριν αρχίσει να προβάλλεται ως η « Απάντηση», θα πρέπει να εξηγήσει πειστικά ποιο είναι το «Ερώτημα».