Μάκης Πολλάτος

Ξεχάσαμε την αρχαία ελληνική φράση «ενός κακού μύρια έπονται». Λησμονήσαμε το «μηδέν άγαν». Απωθήσαμε το «εχθρούς αμύνου». Αρχειοθετήσαμε το «παν μέτρον άριστον». Aδιαφορήσαμε για το «speak softly and carry a big stick» που πρέπει να είναι το δόγμα της εξωτερικής πολιτικής, όπως το είχε ορίσει ο Θίοντορ Ρούσβελτ (για να έλθω και στους πιο σύγχρονους των αρχαίων Ελλήνων).

Έπειτα από 10 χρόνια οικονομικής κρίσης, διχασμού για το ευρώ και την δραχμή, αυταπάτες για τα μνημόνια, διαπίστωσης της αληθείας των λεγομένων όσων υπόσχονταν το σκίσιμό τους και την επαναφορά στην εποχή της μιζέριας του πλούτου με ένα νόμο σε ένα άρθρο, συνειδητοποίησης ότι οι καλύτεροι της νέας γενιάς δραπετεύουν στο εξωτερικό και η πατρίδα μας γίνεται χώρα συνταξιούχων και μεταναστών, ήλθε ο Ερντογάν να μας θυμίσει την πραγματικότητα: Η Ελλάδα απειλείται από την Τουρκία.

Χρόνια προειδοποιούσε ο «κουμπάρος» Ταγίπ για τις διαθέσεις του αλλά εμείς νομίζαμε ότι τα νταηλίκια των Τούρκων δεν μας αφορούν. Έλεγε ότι η συνθήκη της Λωζάννης πρέπει να αλλάξει, χρηματοδοτούσε βιβλία για το «στρατηγικό βάθος», μιλούσε για τα «αλύτρωτα» αδέλφια του στην Θράκη, περιέγραφε την «γαλάζια πατρίδα», αλλά εμείς τίποτα, εκεί, στον κόσμο μας... Μπροστά από χάρτες με το Αιγαίο κομμένο στη μέση, μισό στην Ελλάδα-μισό στην Τουρκία, φωτογραφιζόταν ο Ερντογάν αλλά εμείς πιστεύαμε τους Αμερικανούς προστάτες που μας έλεγαν να μην δίνουμε σημασία...

Και τώρα; Εδώ κι έναν μήνα κάθε μέρα καταγράφουμε βήμα-βήμα τον Τούρκο να αναπτύσσει το σχέδιό του καταγράφοντας δημοσίως το maximum των διεκδικήσεών του απέναντι στην Ελλάδα: Και την θάλασσα από το Καστελλόριζο μέχρι την Κύπρο διεκδικεί και τις ζώνες που περνούν σύριζα από Ρόδο-Κάρπαθο-Κάσο-Κρήτη θέλει να καταλάβει και επιχειρηματολογεί ότι τα νησιά του Αιγαίου έχουν κυριαρχία μόνο στα 6 ναυτικά μίλια γύρω από τις ακτές τους...

Στη χώρα που θα έπρεπε να λειτουργεί με βάση την αρχή «μέγα το της θαλάσσης κράτος», στην Ελλάδα με τους πολυμήχανους και δαιμόνιους εφοπλιστές που έχουν καταφέρει να φτιάξουν τον μεγαλύτερο εμπορικό στόλο στον κόσμο, σ' αυτή τη χώρα καταφέραμε να μείνουμε χωρίς ναυπηγεία, και με πολεμικά πλοία υπέργηρα σε τέτοιο βαθμό που πολλοί θεωρούσαν ότι το θωρηκτό Αβέρωφ είναι επιχειρησιακό, όταν το είδαν να ρυμουλκείται στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης...

Θλίψη με έπιασε βλέποντας τον υπουργό Εθνικής Άμυνας να απαριθμεί τα προβλήματά μας και να δηλώνει δραματικά ότι τώρα είναι η ώρα να αναβαθμιστούν εξοπλιστικά οι ένοπλες δυνάμεις, αναλύωντας πού σχεδιάζεται ενίσχυση και ποιες είναι οι επείγουσες αγορές, λες και άθελά του ήθελε να διευκολύνει τους Τούρκους απαριθμώντας τα προβλήματά μας.

Στη χώρα της υπερβολής και των άκρων, φαίνεται ότι τίποτα δεν διδαχθήκαμε από την κρίση των Ιμίων. Και παρά τη διαστημική κούρσα των εξοπλισμών μετά το 1996, αξιόπιστη αμυντική βιομηχανία δεν αποκτήσαμε. Τι καταφέραμε; Εγινε πλούσιος ο Τσοχατζόπουλος, διογκώσαμε τα ελλείμματα και το χρέος και διατηρήσαμε ένα στράτευμα υδροκέφαλο που όσο και να θέλει μοιάζει να μην μπορεί -πλην κάποιων φωτεινών εξαιρέσεων στις οποίες έχουμε εναποθέσει τις ελπίδες μας. Και τώρα, από την υπερβολή των αμυντικών εξοπλισμών -πολλοί απ' τους οποίους αποδείχθηκαν άχρηστοι- χωρίς έλεγχο φτάσαμε να χρειάζεται να περάσει από τη Βουλή με νόμο η αγορά ανταλλακτικών για τα μαχητικά αεροσκάφη Mirage!

Τα τελευταία 10 χρόνια η Ελλάδα αφοπλίστηκε αλλά εμείς κοιμόμασταν. Κι όσοι εξοπλισμοί έγιναν την περίοδο ΣΥΡΙΖΑ-Καμμένου ήταν για τα πανηγύρια: Βλέπε τον εκσυγχρονισμό των ηλικίας 50 ετών αεροσκαφών P-3B που έχουμε χρυσοπληρώσει αλλά ακόμη δεν παραλάβαμε. Κι όταν τα πάρουμε τι θα έχουμε καταφέρει; Να παρατηρούμε από αέρος τον τουρκικό στόλο να πλησιάζει; Ουδείς σκέφτηκε ότι θα ήταν προτιμότερο με €500 εκατ. για τα P-3B να εκσυγχρονιστούν οι φρεγάτες του στόλου; Ή μήπως γίνεται με σοβαρότητα η αναβάθμιση των F-16; Οι φορολογούμενοι έχουν ήδη πληρώσει 500 εκατ ευρώ, οι εργασίες δεν έχουν ξεκινήσει ακόμη επειδή τα υπόστεγα της ΕΑΒ μπάζουν νερά και ο εκσυγχρονισμός των αεροσκαφών -με υλικά του 2019- θα ολοκληρωθεί το 2025; Και μέχρι τότε; Μήπως θα μας σώσουν οι γαλλικές φρεγάτες που θέλει να μας πουλήσει ο Μακρόν, το υπερόπλο -όπως τις χαρακτήρισε ο υπουργός Εθνικής Άμυνας Νίκος Παναγιωτόπουλος- που δεν πρόκειται να πάρουμε πριν το 2024;

Και μέχρι τότε τι κάνουμε; Πώς αντιμετωπίζουμε την επιθετικότητα του Ερντογάν που προαναγγέλλει υδρογραφικές, σεισμικές έρευνες και γεωτρήσεις ανοιχτά της Κρήτης πολύ σύντομα; Ποια θα είναι η απάντησή μας;

Δυστυχώς, την ίδια στιγμή, σαν να μην έχουμε αίσθηση του επείγοντος, ακόμη και τα 700 εκατ. ευρώ του ματωμένου υπερπλεονάσματος αποφασίζουμε να τα διαθέσουμε για χαρτζιλίκι στους βαριά χτυπημένους από την κρίση. Δεν ξέρω αν είναι λάθος, είμαι όμως βέβαιος ότι η απόφαση σε αυτή την χρονική συγκυρία σηκώνει πολλή συζήτηση. Πού θα μπορούσαν να διατεθούν τα χρήματα αυτά; Σε ανάγκες άμεσες, επείγουσες, για λύσεις εφαρμόσιμες, ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ ΝΕΟΙ ΕΞΟΠΛΙΣΜΟΙ. Ας είναι επίδομα για τους πιλότους της Πολεμικής Αεροπορίας, καύσιμα για τις φρεγάτες, τα αεροσκάφη και τα ελικόπτερα ή οδοιπορικά για τους στρατιωτικούς που θα αναλάβουν το βάρος της υπεράσπισης κυριαρχικών δικαιωμάτων. Ας αποφασίσουν διακομματικά και ΜΥΣΤΙΚΑ τα κόμματα αν θα αγοραστούν πύραυλοι, πυρομαχικά κι ό,τι άλλο χρειάζεται ΤΩΡΑ για τα οπλικά συστήματα που έχουμε, ώστε να είναι 100% επιχειρησιακά και ετοιμοπόλεμα. Αυτό είναι το μοναδικό που μπορεί να ακυρώσει ή έστω να αναβάλλει για το μέλλον τους σχεδιασμούς του Ερντογάν.

Όλα τα άλλα είναι να χαμε να λέγαμε. Θα μου πείτε δεν χρειάζεται διπλωματία; Να εγκαταλείψουμε τις προσπάθειες για προσεταιρισμό φίλων και συμμάχων. Η απάντηση είναι προφανής: ΚΑΙ ΒΕΒΑΙΑ ΟΧΙ.

Είμαι βέβαιος ότι κάποιοι καχύποπτοι θα σκεφτούν: Μήπως την κρίση την προκαλούν οι οπλάδες που θέλουν να πουλήσουν την πραμάτειά τους; Μήπως όσοι ζητούν ενίσχυση είναι μίσθαρνα όργανα των αμυντικών βιομηχανιών ή χρήσιμοι ηλίθιοι; Μήπως πρέπει να αδιαφορούμε επειδή το Αιγαίο ανήκει στα ψάρια του; Μήπως όλα αυτά είναι υπερβολές και δεν πρόκειται να γίνει τίποτα;

Νομίζω πως είναι προφανές. Το επείγον είναι να προστατεύσουμε το σπίτι μας. Τα σύννεφα πολλαπλασιάζονται και η καταιγίδα είναι κοντά. Όταν η νεροποντή απειλεί να μας πλημμυρίσει, δεν μπορούμε να σπρώχνουμε τα νερά με τις σκούπες και να σχεδιάζουμε μετακόμιση σε άλλη στέγη αν θα γίνει το κακό. Τα ακραία φαινόμενα απαιτούν λύσεις και αποφάσεις. Διότι, ο καλός ο καπετάνιος στην φουρτούνα φαίνεται.