Κώστας Τσαούσης

Πέραν όλων των άλλων – αναξιοκρατία/μετριοκρατία, αδιαφάνεια στα έργα της δημόσιας διοίκησης, πολυεπίπεδη διαφθορά, στεγανά των μηχανισμών εξουσίας κ.α- η κοινωνία των κολλητών έχει να κάνει με την μάστιγα του καθεστωτισμού – δηλαδή την παγιωμένη, σε μεγάλα τμήματα του πολιτικού προσωπικού της χώρας, αντίληψη και νοοτροπία ότι οι εξ αντικειμένου (λόγω εκλογών ανά τετραετία τουλάχιστον) προσωρινοί ένοικοι του Μεγάρου Μαξίμου μπορεί και να μην είναι …προσωρινοί. Να διεκδικούν να γίνουν …αορίστου χρόνου!

Κακά τα ψέματα μια ευρωπαϊκού τύπου διακυβέρνηση σε μια ανοικτή κοινωνία στηρίζεται στην καθολική παραδοχή της διάκρισης των εξουσιών από τους κάθε φορά προσωρινούς ενοίκους του Μεγάρου Μαξίμου. Αν αυτή η παραδοχή απουσιάζει – όπως στην περίπτωση του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα και της κυβέρνησης του- οι συμπεριφορές που αναπτύσσονται φέρνουν στο νου τις πιο μαύρες στιγμές των ολοκληρωτικών καθεστώτων με τις κλειστές ομάδες συμφερόντων να νέμονται τα αγαθά της εξουσίας.

Σε αντίθεση με το παρελθόν όπου το κόμμα έκανε το κουμάντο, στις μέρες μας οι κολλητοί των υπουργών και των άλλων στελεχών αποτελούν μια ιδιαίτερη δύναμη κρούσης, η οποία παρά την φαινομενική αυτονομία κινήσεων της υπακούει πλήρως στον κεντρικό σχεδιασμό της «άλωσης» της αγοράς – μέσα από υπαγορευμένες συμφωνίες μεταξύ επιχειρήσεων σε όλους τους κλάδους της οικονομικής δραστηριότητας αλλά και projects που φέρνουν στους λογαριασμούς των εμπνευστών εύκολο, αφορολόγητο χρήμα.

Η κυβέρνηση Τσίπρα και τα στελέχη της έχουν παρά τις διακηρύξεις τους με ιδιαίτερη προτίμηση στην ανοικτή εμπλοκή τους στο επιχειρηματικό πεδίο – άλλοτε διευκολύνοντας και άλλοτε υπονομεύοντας projects. Και στις δύο περιπτώσεις, κοινός παρανομαστής τα καλά και συμφέροντα… Και στις δύο περιπτώσεις, «βιτρίνα» οι κολλητοί των κυβερνητικών στελεχών, με τα τελευταία να λειτουργούν πέραν της πολιτικής νομιμοποίησης και της θεσμικής εξουσιοδότησης τους.

Με άλλα λόγια, οι κολλητοί έχουν αναλάβει τον ρόλο των frontmen με τα κυβερνητικά στελέχη να αναδεικνύονται σε ρόλους σουλατσαδόρων και κουμανταδόρων.

Δίχως καμία αμφιβολία εκεί – σε αυτήν την τραγική για το δημοκρατικό πολίτευμα κατάσταση- καταλήγουν όσοι θεωρούν ότι η ανάληψη της διακυβέρνησης είναι ένα πρώτο στάδιο για την κατάληψη της εξουσίας. Μια ολοκληρωτική αντίληψη και συμπεριφορά που αρνείται το δημοκρατικό παιχνίδι της ευθύνης, της συναίνεσης, της εναλλαγής και επενδύει στη προοπτική ενός μόνιμου καθεστώτος – πίσω από την «βιτρίνα». Ο καθεστωτισμός, λοιπόν, του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα και των άμεσων συνεργατών του οδηγεί στην κοινωνία των κολλητών που φέρνουν το χρήμα και οδηγούν την πραγματική κοινωνία στο τέλμα της φτωχοποίησης