Κλεοπάτρα Κοντονίκα

Ούτε στην Ελλάδα, αλλά ούτε και στο εξωτερικό αιφνιδιάστηκαν. Προφανώς ούτε οι «αντάρτες» του ΣΥΡΙΖΑ αιφνιδιάστηκαν. Αντιθέτως αυτοί, σαν έτοιμοι από καιρό, συντάχθηκαν κάτω από τη «Λαϊκή Ενότητα» και με τη γνωστή επαναστατική διάθεση προετοιμάζονται να σκίσουν τα μνημόνια, να σκίσουν τα μέτρα, να αποδεσμευθούν από το ευρωνόμισμα, να εθνικοποιήσουν επιχειρήσεις και τράπεζες και να τα παραδώσουν αγνά κι επαναστατικά στη λαϊκή εξουσία.

Βέβαια, τα ίδια περίπου υποσχόταν και ο Αλέξης Τσίπρας πριν τις εκλογές του Ιανουαρίου.

Όμως, ο κ. Τσίπρας μέσα στους οκτώ μήνες της πρωθυπουργικής του θητείας, κατανόησε –εκών, άκων- πως όλα αυτά τα ωραία είναι όχι ανεφάρμοστα απλώς, αλλά αντιθέτως συνιστούν εθνικό κίνδυνο.  Ενώ ο κ. Λαφαζάνης, αν και μέχρι προχθές υπουργός, δεν χαμπαριάζει από συνέπειες και εθνικούς κινδύνους. Δεν βλέπει προοπτική στην ευρωπαϊκή πορεία της χώρας, δεν ασχολείται με …ποταπά θέματα της μίζερης καθημερινότητας, δεν θεωρεί την επιχειρηματικότητα τίποτα παραπάνω από εχθρό του λαού και  εκφραστή του καπιταλισμού που πίνει το αίμα των λαϊκών στρωμάτων. Τώρα, ο κ. Λαφαζάνης και οι σύντροφοί του θα έχουν την ευκαιρία να καταγράψουν την απήχηση της Λαϊκής Ενότητας και να μετρήσουν αν πράγματι αυτή αποτελεί ευκαιρία ενότητας για τα λαϊκά στρώματα.

Το πρόβλημα δεν βρίσκεται όμως μονάχα  στους κομματικούς σχηματισμούς. Το πρόβλημα βρίσκεται και στους ψηφοφόρους. Πολλοί από αυτούς, περίμεναν τον «Μεσσία Τσίπρα» για να σκίσει μεν τα μνημόνια και να καταργήσει τους αιμοδιψείς φόρους, πιστεύοντας αφελώς πως χωρίς μνημόνια και μέτρα, εκείνοι θα συνεχίσουν τη ζωή που είχαν χτίσει πριν την κρίση.  Και καλά, εκείνοι που ζούσαν πράγματι «λιτό βίο» και  διαβιούσαν με ένα στεγνό μισθό, χωρίς άλλους άδηλους ή μη πόρους, χωρίς δυνατότητες, ευκαιρίες και προοπτικές βελτίωσης.  Και καλά επίσης άνεργοι και νεόπτωχοι που είδαν τις ζωές τους να καταστρέφονται χωρίς ελπίδα εξόδου από την άβυσσο της φτώχειας και της εξαθλίωσης. Είναι όμως κι εκείνοι –και είναι πολλοί- που θεωρούσαν ότι ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ θα ερχόταν για να δώσει χρήμα, να δημιουργήσει τη νέα συριζομεσαία τάξη, να βολέψει, να επαναφέρει κεκτημένα και δικαιώματα παρασιτισμού σαν αυτά που οδήγησαν τη χώρα στην αληθινή της φτώχεια.

Είναι εκείνοι όλοι που πίστευαν ότι θα μπορούσαν να έχουν τις δουλίτσες τους αλλά ανενόχλητα και χωρίς κυνηγητό θα συνέχιζαν τη μικρή ή μεγάλη φοροδιαφυγή τους, θα συνέχιζαν να βγάζουν μαύρα, θα συνέχιζαν να συντηρούν και να στηρίζουν την παραοικονομία, με τη μίζερη κουτοπόνηρη δικαιολογία «έλα μωρέ από την απόδειξη της τυρόπιτας, από τα δικά μου δυο κατοστάρικα, από μένα χάνει το κράτος;». Και ως γνήσια λαϊκά τέκνα πετούσαν το επιχείρημα «ας πιάσουν τους λαθρεμπόρους, ας κυνηγήσουν τους καρχαρίες, ας τα πάρουν από τους πλούσιους».

Να τα πάρουν από τους πλούσιους. Σύμφωνοι. Ναι, να τα πάρουν, αλλά για να κερδίσει το κράτος. Όχι για να συνεχίζει να βγάζει μαύρα ο «φουκαράς» κατατρεγμένος που ως φουκαράς βάζει στην τσέπη 20 και φορολογείται για τα 10.

Να τα πάρουν από τους πλούσιους. Αλλά να σταματήσει το κράτος να τα σπαταλά, στέλνοντας στη σύνταξη 45άρηδες που μετά ως συνταξιούχοι εργάζονται χωρίς να το δηλώνουν.  
Να τα πάρουν από τους πλούσιους, αλλά για να στηρίξουν τις κοινωνικές δομές και τις υποδομές του δημοσίου προς όφελος της κοινωνίας.

Να τα πάρουν από τους πλούσιους μέσα σε ένα σύστημα κοινωνικής και φορολογικής δικαιοσύνης που γκρεμίζονται κάθε φορά που αυξάνονται οι φόροι μονάχα των μισθωτών, γιατί μονάχα αυτούς γνωρίζει το κράτος και οι μηχανισμοί του.

Αυτά όλα είναι δίκαιες μεταρρυθμίσεις που καμία κυβέρνηση δεν τόλμησε να κάνει. Μετράμε έξι χρόνια κρίσης και δυστυχίας και δεν έχουμε να επιδείξουμε ούτε μία ολοκληρωμένη τέτοια μεταρρύθμιση. Και για να είμαστε δίκαιοι, αρκετές τέτοιες μεταρρυθμίσεις περιείχαν τα μνημόνια που σκίζουμε κάθε φορά μπροστά στις κάλπες. Αλλά οι πολιτικοί μας άρχοντες, τις προσπερνούν γιατί έχουν κόστος. Πολιτικό κόστος. Οπότε προτιμούν να συνεχίσει να φορτώνεται η χώρα και οι επόμενες γενιές αυτό το κόστος.

Τον επόμενο μήνα λοιπόν, ετοιμαζόμαστε να ξανασκίσουμε μνημόνιο. Το τρίτο μνημόνιο για τη χώρα που υπέγραψε η πρώτη αριστερή κυβέρνηση.

Οκτώ μήνες μετά την νίκη του αριστερού ΣΥΡΙΖΑ, ξαναψηφίζουμε με ένα φρέσκο μνημόνιο στα χέρια, με capital controls στις συναλλαγές, με εν εξελίξει stress tests στις ελληνικές τράπεζες, τις οποίες θα πρέπει να ανακεφαλαιοποιήσουμε (λόγω δημοψηφίσματος, κλεισίματος και περιορισμών) υβρίζοντας ασφαλώς που ο ελληνικό λαός θα (ξανα)πληρώσει για τη διάσωσή τους, η οποία δεν θα χρειαζόταν αν δεν είχαν προηγηθεί όλα τα παραπάνω!

Και όλα αυτά τα θεωρούμε φυσιολογικά;

Και μας φταίνε τα μνημόνια; Αυτά που μέχρι τώρα δεν εφαρμόσαμε ή ακριβέστερα, εφαρμόσαμε μόνο τα εισπρακτικά γιατί τα υπόλοιπα ήταν …δύσκολα. Κι επειδή δεν τα εφαρμόζαμε, υπογράφαμε μετά ένα σκληρότερο μνημόνιο, με χειρότερα μέτρα.

Κι επειδή κάθε κυβέρνηση κουβαλάει τον σταυρό του δικού της μνημονίου και τον πληρώνει στις εκλογές, ο Αλέξης Τσίπρας προκήρυξε εκλογές πριν αρχίσει να εφαρμόζεται το δικό του μνημόνιο.  Κι επειδή τώρα έχουμε την εμπειρία των προηγούμενων μνημονίων, μας καλεί ο καπετάν Λαφαζάνης να το σκίσουμε στην κάλπη του Σεπτέμβρη. Μάλλον είμαστε παράφρονες …