Hλιάνα Φωκιανάκη

Μιλάμε όλοι για μια ασύλληπτη κρίση που ταλανίζει τους πάντες, αλλά ως εκ θαύματος πολλοί από εμάς κατάφεραν να πάνε λίγες διακοπές και φέτος.
Και καλώς και κάναμε, γιατί παρ’ όλες τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει ο κάθε άνθρωπος και η κάθε οικογένεια, τα μπάνια είναι του λαού και αν δεν νιώσεις και λίγο επαφή με την φύση δεν θα έχεις δυνάμεις να συνεχίσεις την χρονιά που έρχεται.

Το δυστύχημα είναι ότι αυτοί που σε περιμένουν εκεί που θα πας δεν έβαλαν δυστυχώς ακόμα μυαλό.

Άκουσα ιστορίες από συναδέλφους, φίλους και συγγενείς που με κάνουν να συνειδητοποιώ ότι μάλλον ο Έλληνας δεν έχει αποφασίσει ακόμη να βάλει μυαλό.
Και να μην υπήρχε η κρίση, πλέον υπάρχουν πολλές γειτονικές χώρες που προσφέρουν ότι και η Ελλάδα στους παραθεριστές. Οι Έλληνες που ασχολούνται με τον τουρισμό όμως δεν φαίνεται να το καταλαβαίνουν και συνεχίζουν ακάθεκτοι να υπερχρεώνουν.

Χρεώνουν δωμάτια με θέα –την θέα βέβαια την βλέπεις αφού βγεις από το δωμάτιο.
Θεωρούνται ξενοδοχεία 3 και 4 αστέρων (αναρωτιέμαι με ποιες λαμογιές πήραν την διάκριση αυτή;) και το μόνο που σου παρέχουν είναι ένα σαπουνάκι σε πλαστική θηκούλα και σεντόνια που γρατζουνάνε το δέρμα καθώς έχουν πλυθεί 500 φορές και βάλε. Σου σερβίρουν ψάρι 4-5 ημερών ως σημερινό και στο χρεώνουν σε τιμές αστακού. Σου χρεώνουν μια ξαπλώστρα στην κανονική της τιμή ακόμα και αν πας κατά τις 6 το απόγευμα για μια γρήγορη βουτιά. Πληρώνεις ένα απλό τοστ ζαμπόν τυρί 4 και 5 ευρώ. Μια χωριάτικη 7 ευρώ (και η μισή είναι κρεμμύδια).

Στην Ελλάδα της κρίσης οι άνθρωποι αυτοί, ενώ έχουν πληρότητα και εισροή ξένων τουριστών με πολύ μικρή πτώση κάθε χρόνο (σε σχέση με την οικονομική κατάσταση όλης της Ευρώπης) εξακολουθούν και χρεώνουν υπηρεσίες που στην ουσία δεν παρέχουν. Γιατί δεν έχω πρόβλημα να πληρώσω ένα τοστ-ζαμπόν τυρί 5 ευρώ εφόσον τα προϊόντα είναι βιολογικά και ολόφρεσκα, ή τέλος πάντων να έχουν κάτι το ιδιαίτερο ώστε να δικαιολογούν την τιμή τους.

Πριν κάποια χρόνια κοροϊδεύαμε τους ξένους τουρίστες που μοιράζονταν μια χωριάτικη σαλάτα. Δεν ρωτούσαμε τιμές, δεν ελέγχαμε αυξήσεις σε σουπερμάρκετ, προϊόντα και υπηρεσίες. Αφήναμε μισοτελειωμένα φαγητά στα πιάτα μας, γιατί παραγγέλναμε διπλάσιες ποσότητες από αυτές που μπορούσαμε να φάμε, «μη μας πουν και γύφτους». Πηγαίναμε στα καλά ξενοδοχεία για να δείξουμε στον κουμπάρο ότι «έχουμε φράγκα».

Τώρα όλα αυτά έχουν αλλάξει. Εμείς ως καταναλωτές αλλάξαμε. Αυτοί που παρέχουν τις υπηρεσίες όμως όχι. Τουλάχιστον όχι οι περισσότεροι. Μόνο λίγοι και αυτοί οι λίγοι είναι που θα επιβιώσουν από την κρίση αλώβητοι. Σκεφτόμενοι τον ικανοποιημένο πελάτη περισσότερο από τα αν θα του φάνε 5 ευρώ ακόμα.