Γρ. Νικολόπουλος

Είναι εντυπωσιακό, για να μην πούμε εξωφρενικό, και είναι ασφαλώς απαράδεκτο ότι οι Ελληνες που θέλουν να γίνουν καπετάνιοι και μηχανικοί πηγαίνουν στη Βουλγαρία για να σπουδάσουν. Και είναι απαράδεκτο διότι η Ελλάδα είναι η μεγαλύτερη δύναμη του Εμπορικού Ναυτικού στον κόσμο και διαθέτει τη Σχολή Εμποροπλοιάρχων στον Ασπρόπυργο, η οποία, σύμφωνα με το ίδιο ρεπορτάζ, όχι μόνο δεν διαθέτει τις αναγκαίες σύγχρονες τεχνολογίες για την εκπαίδευσή τους, αλλά είναι και εντελώς παρατημένη από το κράτος. Αντί λοιπόν να έχουμε την καλύτερη σχολή παγκοσμίως και να έρχονται εδώ να σπουδάσουν οι ξένοι, φεύγουν οι Ελληνες και πηγαίνουν σε ιδιωτική σχολή στη Βουλγαρία όπου πληρώνουν 3.000 ευρώ. Το αντίθετο θα έπρεπε να συμβαίνει. Να πληρώνουν οι ξένοι για να σπουδάζουν εδώ.

Αυτό είναι ασφαλώς ένα μόνο παράδειγμα που απεικονίζει το χάλι της δωρεάν Παιδείας μας. Διότι πάρα πολλοί Ελληνες που θέλουν να σπουδάσουν κάτι στα σοβαρά, αντί να χάνουν τέσσερα χρόνια στα ελληνικά πανεπιστήμια, πηγαίνουν όπως μπορεί ο καθένας στο εξωτερικό. Με υποτροφίες, πληρώνοντας, χρησιμοποιώντας τα ειδικά φοιτητικά δάνεια που δίνονται έξω - πάντως φεύγουν όσοι παίρνουν τις σπουδές τους στα σοβαρά.
Πολλοί θα αντιτείνουν ότι τα ελληνικά πανεπιστήμια είναι πολύ καλά. Ετσι θέλουμε να λέμε, αλλά αυτό δεν ισχύει. Στις διεθνείς λίστες κατάταξης ακόμη και οι εμβληματικές σχολές του Πολυτεχνείου βρίσκονται χαμηλότατα και φυσικά όλες οι άλλες σχολές ακόμη πιο χαμηλά. Μερικές καταφέρνουν να βρεθούν στις 1.000 πρώτες θέσεις παγκοσμίως και αυτό θεωρείται ικανοποιητικό - αν είναι δυνατόν! Ούτε καν στα Αρχαία Ελληνικά και στην Αρχαιολογία δεν είμαστε στις πρώτες θέσεις, κάτι που θα έπρεπε να είναι δεδομένο.

Οταν κάποιοι υποστηρίζουν ότι τα ελληνικά πανεπιστήμια είναι καλά, ερμηνεύουν λάθος τις πολύ μεγάλες επιτυχίες, ακόμη και παγκόσμιες πρωτιές ορισμένων Ελλήνων φοιτητών. Κάποιοι συγκεκριμένοι φοιτητές που κοπιάζουν και καταφέρνουν να υπερπηδήσουν όλα τα εμπόδια που τους βάζει το εκπαιδευτικό σύστημα και το κράτος καταφέρνουν να διαπρέψουν. Αυτοί είναι καλοί. Οχι το σύστημα, ούτε το πανεπιστήμιο. Για να θεωρηθεί καλό ένα πανεπιστήμιο και ένα εκπαιδευτικό σύστημα πρέπει το επίπεδο όλων ή τουλάχιστον της μεγάλης πλειοψηφίας των φοιτητών να είναι πολύ υψηλό. Οχι κάποιες εξαιρέσεις. Εδώ, αν κάποιος φοιτητής αποφασίσει να σκιστεί στο διάβασμα και αν καταφέρει μόνος του να ξεπεράσει όλες τις αναποδιές (καταλήψεις, ελλείψεις εργαστηρίων, απεργίες κ.λπ.), ίσως καταφέρει κάτι. Αλλιώς το σύστημα και το ελληνικό πανεπιστήμιο το μόνο που του εξασφαλίζουν είναι τέσσερα χρόνια διακοπές και χαβαλέ.

Και φυσικά μετά από αυτά τα χρόνια των διακοπών και του χαβαλέ τού εξασφαλίζεται και μια θέση στις ουρές των ανέργων. Εντούτοις, και όσοι τελειώνουν τις σχολές, ακόμη και οι αριστούχοι, είναι σε πολλές περιπτώσεις αμόρφωτοι σε σχέση με τις απαιτήσεις της αγοράς. Θα μου πείτε τη δουλειά τη μαθαίνεις στη δουλειά, όχι στο πανεπιστήμιο. Ασφαλώς. Αλλά το να έχει μάθει ένας απόφοιτος σχολής Μέσων Ενημέρωσης και Δημοσιογραφίας να κάνει μια περίληψη κειμένου και να βγάζει έναν τίτλο που περιγράφει το θέμα είναι στοιχειώδες. Και όμως, αυτό δεν διδάσκεται στις σχολές δημοσιογραφίας. Τι διδάσκεται; Διάφορες θεωρίες.
Το κακό είναι ότι ενώ τα ελληνικά κρατικά πανεπιστήμια δεν κάνουν καθόλου καλή δουλειά, η γνωστή συντεχνία των κρατικιστών δημοσίων υπαλλήλων και πολιτικών δεν επιτρέπει ούτε στα ιδιωτικά ιδρύματα να λειτουργήσουν ομαλά. Τι εννοώ; Οτι αν κάποιος θελήσει να ανοίξει ένα ιδιωτικό ΙΕΚ ή να φτιάξει μια σχολή που να δίνει έναν τίτλο σπουδών (όχι πανεπιστημιακό) θα συναντήσει τόσα εμπόδια που δεν θα τα καταφέρει. Μπορείτε να βρείτε στο Διαδίκτυο τι χρειάζεται για να κάνεις κάτι τέτοιο.

Και υπάρχει και άλλο πρόβλημα. Αρνούνται οι εκπαιδευτικοί μας να συνδέσουν τις σπουδές με τις απαιτήσεις της αγοράς. Επιμένουν να διδάσκουν άλλα και δεν λαμβάνουν υπόψη τους τι γνώσεις ζητάει η αγορά από έναν απόφοιτο.

Αποτέλεσμα;

Πολλοί απόφοιτοι έχουν βασικές ελλείψεις για να κάνουν τη δουλειά που σχετίζεται με τις σπουδές τους και δεν υπάρχουν ιδιωτικές σχολές που θα τους δώσουν μια εξειδίκευση καλύπτοντας το κενό που αφήνουν οι κρατικές. Τελικά λοιπόν οι επιχειρήσεις ψάχνουν να προσλάβουν ανθρώπους με κάποια στοιχειώδη προσόντα και δεν βρίσκουν. Και γι’ αυτό όλοι καταλήγουν να περιμένουν έναν διορισμό στο Δημόσιο για να αράξουν κάπου, παραμένοντας εσαεί χωρίς γνώσεις και προσόντα, μονίμως ασφαλείς και μη αξιολογούμενοι, αλλά απολύτως καθοδηγούμενοι υπό τη σκέπη των συνδικαλιστών και των πολιτικών, που το μόνο που επιζητούν είναι η διατήρηση των πελατειακών σχέσεων, στις οποίες με επιμέλεια εκπαιδεύουν τα θύματά τους - μαθητές, φοιτητές, δημοσίους υπαλλήλους, ψηφοφόρους.