Γρ. Νικολόπουλος

Στο Ιράν η μόνη φωνή αντίστασης εναντίον του θρησκευτικού καθεστώτος του Χαμενεΐ αρθρώνεται από τον εξόριστο γιο του πρώην σάχη, τον Ρεζά Παχλαβί, και ελάχιστοι του δίνουν σημασία. Αντίστοιχα, στην Ελλάδα τον ρόλο της αντιπολίτευσης θέλουν να τον αναλάβουν τρεις πρώην: ο Τσίπρας, ο Σαμαράς και ο Καραμανλής.

Ποιους θεωρούν ότι θα γοητεύσουν δεν ξέρω, κάποιες ψήφους θα τις πάρουν σίγουρα και από τον Μητσοτάκη και από τον Ανδρουλάκη, μάλλον όμως -αν τελικά κατέβουν με δικά τους κόμματα στις εκλογές- θα κόψουν ψήφους κυρίως από τα λαϊκιστικά κόμματα όλου του πολιτικού φάσματος. Σε κάθε περίπτωση, κανείς από αυτούς δεν αποτελεί εναλλακτική εξουσίας, κανείς δεν έχει προς το παρόν στελέχη που θα μπορούσαν να στελεχώσουν μια κυβέρνηση.

Εξάλλου, η εναλλακτική που χρειάζεται η χώρα είναι κάποιος που μπορεί να κυβερνήσει, που διαθέτει τις γνώσεις, την προσωπικότητα, τις διεθνείς διασυνδέσεις, το κύρος και φυσικά έχει μαζί του στελέχη με κυβερνητική εμπειρία ή με διοικητικές ικανότητες τέτοιες που να τους εξασφαλίζουν τη δυνατότητα να κυβερνήσουν.

Κανείς από τους πρώην δεν τα διαθέτει αυτά - άσε δε που οι θέσεις τους έχουν γίνει πλέον πολύ «θολές». Ο Τσίπρας μιλάει για «δημοκρατικό καπιταλισμό» - μα υπάρχει πολιτικός όρος γι’ αυτό, είναι η Σοσιαλδημοκρατία. Ισως δεν θέλει να το λέει έτσι επειδή ο όρος ανήκει δικαιωματικά στο ΠΑΣΟΚ, αλλά αυτό περιγράφει με δικά του λόγια. Ο Σαμαράς έχει μια εθνικιστική και ακροδεξιά ρητορική και ενώ θεωρεί ότι απευθύνεται σε όλο το φάσμα της Δεξιάς, μάλλον το κοινό του είναι κάποιοι υπερσυντηρητικοί και ακροδεξιοί ψηφοφόροι, ίσως και κάποιοι θρησκόληπτοι που δεν πείθονται από τη σχέση του Βελόπουλου με τον Ιησού. Ο Καραμανλής εκπροσωπεί την κλασική Λαϊκή Δεξιά με μεγάλες δόσεις ρωσοφιλίας και αντιαμερικανισμού και απευθύνεται σε ελάχιστους ψηφοφόρους - άσε που μάλλον βαριέται να κάνει κόμμα και θα στηρίξει σιωπηρά τον Σαμαρά τελικά.

Η ουσία είναι πως ούτε η εκκολαπτόμενη αντιπολίτευση (Τσίπρας, Σαμαράς, Καραμανλής), ούτε η πραγματική που βρίσκεται στη Βουλή (ΠΑΣΟΚ, ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ, Κωνσταντοπούλου, Βελόπουλος, άντε να συμπεριλάβουμε και τη Λατινοπούλου που είναι στην Ευρωβουλή) απειλεί προς το παρόν τον Μητσοτάκη. Μέχρι τις εκλογές βέβαια υπάρχει χρόνος, αλλά δεν διαφαίνεται καμία ταχεία άνοδος των αντιπολιτευτικών δυνάμεων, αφού κανείς δεν φαίνεται να πείθει αρκετούς ψηφοφόρους. Υπάρχει βέβαια το ενδεχόμενο να συμβεί κάτι που αυτή τη στιγμή είναι απρόβλεπτο και όλα να αλλάξουν, αλλά αυτό δεν μπορεί κανείς να το αξιοποιήσει ως ισχυρό στοιχείο πρόβλεψης.

Αυτό που σε κάθε περίπτωση πρέπει να ληφθεί υπόψη είναι το ισχυρό και διευρυνόμενο κύμα λαϊκισμού που σαρώνει όλο τον δυτικό κόσμο. Η άνοδος του λαϊκισμού παντού οφείλεται στη δυσπιστία των ψηφοφόρων απέναντι στα συστημικά κόμματα. Και η δυσπιστία αυτή προέρχεται από τις μεγάλες οικονομικές ανισότητες, από την υποχώρηση της αίσθησης ευημερίας της συντριπτικής πλειοψηφίας των πολιτών, από την πεποίθηση ότι οι πλούσιοι και όσοι ανήκουν με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο στο «σύστημα» έχουν προνόμια έναντι του Νόμου και της Πολιτείας. Μια αίσθηση που δυστυχώς δεν απέχει πολύ από την πραγματικότητα.

Οι παλιότεροι έλεγαν ότι «η οικονομία είναι κλίμα» και «η πολιτική είναι κλίμα». Το «κλίμα», λοιπόν, που είναι η αίσθηση των ψηφοφόρων περί οικονομίας και πολιτικής, δεν είναι καλό.

Ο Μητσοτάκης, λάτρης των αριθμών και της λογικής μέχρι κυνισμού, καλά θα κάνει να ασχοληθεί και με το «κλίμα» και να αντιληφθεί ότι όσο καλά κι αν πηγαίνουν τα δημοσιονομικά μεγέθη, αν δεν λυθούν τα καθημερινά προβλήματα που είναι πολλά, με πρώτα την ακρίβεια και την ασφάλεια, και αν ταυτόχρονα δεν ικανοποιηθεί η αίσθηση δικαίου των ψηφοφόρων, δεν μπορεί να επαναπαύεται στη δόξα του.

Οι μεταρρυθμίσεις που απαιτούνται και που πρέπει να κάνει δεν έχουν σκοπό τη βελτίωση των μακροοικονομικών μεγεθών. Πρέπει να θέτουν τον πολίτη στο επίκεντρο, πρέπει δηλαδή η οικονομική πολιτική να εστιάζει στην αύξηση της ευημερίας του Ελληνα και όχι των ξένων επενδυτών και των ολιγοπωλίων. Πρέπει η παιδεία να εστιάζει στο συμφέρον των μαθητών και των φοιτητών και όχι να συντηρεί τη μάστιγα των ιδιαίτερων μαθημάτων που είναι το συμφέρον δασκάλων και καθηγητών. Πρέπει το σύστημα υγείας να υπηρετεί τον ασθενή και όχι τις κλινικές. Πρέπει οι υπηρεσίες ασφαλείας να προστατεύουν τον πολίτη και όχι τους ολιγάρχες. Και πρέπει η δικαιοσύνη να είναι πραγματικά τυφλή και όχι να... κρυφοκοιτάζει.

Με αυτά πρέπει να ασχοληθεί ο πρωθυπουργός, αυτά χρειάζεται η χώρα και, δυστυχώς, ούτε η κυβέρνησή του τα διασφαλίζει, ούτε η αντιπολίτευση τα επιδιώκει πειστικά και με σχέδιο.