Γιώργος Δ. Ανδρέου

 Κατέκτησε, όμως, την εξουσία, για να τη χάσει λίγο αργότερα, θυσιάζοντας και ένα μάτι. Ο κ. Τσίπρας, με το πολυθρύλητο Πρόγραμμα Θεσσαλονίκης και αρνούμενος με τη σειρά του κάθε συζήτηση με τους γερμανοτσολιάδες, κατέκτησε αυτός την εξουσία πουλώντας ψεύτικες ελπίδες. Για να προσγειωθεί με τη σειρά του στην ακόμα οδυνηρότερη πραγματικότητα, την οποία ο ίδιος δημιούργησε εν πολλοίς, εκθέτοντας κι αυτός σε κίνδυνο την υγεία του. Θα τη χάσει κι αυτός νομοτελειακά, έχοντας στείλει κι άλλο κόσμο στα ίδια κάγκελα. Και σήμερα οι της αντιπολίτευσης, μικρής και μεγάλης, αν και σε διάλυση και παρακμή, επιμένουν στα ίδια στοχεύοντας πάντα την εξουσία. Αρνούνται τη σίγουρα ψεύτικη, πολιτικάντικη και επικοινωνιακή έκκληση του Τσίπρα για συναίνεση και διαβούλευση στα σκληρά μέτρα που επιλέγει και υποχρεώνεται να λάβει. Αρνούνται με σκοπό να πιει, λένε, κι αυτός το πικρό ποτήρι και να εισπράξει με τη σειρά του τον τίτλο του γερμανοτσολιά.

Χωρίς όμως να δικαιολογούν την άρνησή τους αυτή με τις δικές τους συγκεκριμένες, ρεαλιστικές και εφαρμόσιμες λύσεις στα προβλήματα και προτάσεις για την αντιμετώπισή τους. Δεν μας λένε πώς θα διαχειριστούν το Ασφαλιστικό, τα δημοσιονομικά, τις αλλαγές στη διοίκηση και το κράτος κ.ά., που είναι προβλήματα υπαρκτά, πραγματικά, πιεστικά. Παρότι ο Τσίπρας διόγκωσε τα προβλήματα και την έντασή τους με τις βαρουφάκειες σαλτιμπαγκιές, δεν σημαίνει ότι, αν φύγει, θα λυθούν αυτά ως διά μαγείας. Το ζητούμενο για τους πολίτες είναι (θα ’πρεπε να είναι) η αλήθεια με θέσεις και προτάσεις επί της ουσίας, ανεπηρέαστες από το λεγόμενο πολιτικό κόστος. Δεν είναι πρόταση ούτε πολιτική θέση η καταγγελία της πολιτικής απάτης του Τσίπρα. Τη ζούμε άλλωστε κάθε μέρα. 

Η έλξη της εξουσίας, που έχει γίνει αυτοσκοπός και το σκοτεινό αντικείμενο του πόθου των πολιτικών μας, είναι αδάμαστη. Παρότι η επιδίωξη της κατάκτησης αυτής της μίζερης εξουσίας θα μπορούσε να χαρακτηριστεί μαζοχισμός, αρμοδιότητας ψυχιάτρου. Δυστυχώς ελάχιστοι φαίνεται να διδάσκονται από την πρόσφατη ιστορία, η οποία επαναλαμβάνεται οδυνηρά και ταχύτατα. Οι εξουσιολάγνοι, που αυτοκατατάσσονται αυτάρεσκα στο «δημοκρατικό τόξο», όχι μόνο δεν προβληματίζονται αλλά οδύρονται υποκριτικά γιατί οι πολίτες, τους οποίους οι ίδιοι έχουν εξαπατήσει και μάλιστα κατ’ εξακολούθηση, οδηγούνται σε ακραίες και επικίνδυνες επιλογές. Αλήθεια, δεν τους περνάει από το μυαλό ότι με τα ψέματα, τις άμεσα διαψευδόμενες υποσχέσεις και την υποκρισία διευρύνουν το ποσοστό που απορρίπτει το πολιτικό σύστημα συλλήβδην ως αφερέγγυο και αναξιόπιστο;

Πολλοί πολίτες, όμως, όλο και περισσότεροι από τις αλλεπάλληλες απογοητεύσεις, θα θέλαμε να ακούσουμε από την αντιπολίτευση -και ειδικά στη φάση αυτή από τους επίδοξους αρχηγούς της Νέας Δημοκρατίας- αλήθειες και συγκεκριμένες θέσεις και προτάσεις. Δεν μας αρκεί η άρνηση, στον βωμό της αντιπολίτευσης, της ζητούμενης από την κυβέρνηση συναίνεσης, έστω και αν όλοι γνωρίζουμε ότι είναι υποκριτική. Τους θέλουμε να βγουν δημόσια και γιατί όχι να πάνε να συζητήσουν με προτάσεις για το Ασφαλιστικό και την επιβίωσή του, τα δημοσιονομικά και τη φοροκαταιγίδα, τα Εργασιακά και τον συνδικαλιστικό νόμο, τους αγρότες, το πώς θα ξεκινήσει η ανάπτυξη, αν η Παιδεία θα προσαρμοστεί στην πραγματικότητα και τις ανάγκες της οικονομίας.

Με το δικό τους στοιχειώδες, έστω σε γενικές γραμμές και σε επίπεδο αρχών εθνικό σχέδιο εξόδου από την κρίση. Αν και θα έπρεπε να έχουν εκπονήσει μετά από τόσα χρόνια τουλάχιστον μελέτη σκοπιμότητας. Δεν μας λένε τίποτα πλέον οι αφορισμοί του τύπου «εμείς δεν θα βάλουμε φόρους, δεν θα μειώσουμε συντάξεις» κ.ά. Θέλουμε να ακούσουμε πού θα βρεθούν τα χρήματα που λείπουν, αν θα κοπούν δαπάνες και από πού. Να μιλήσουν τίμια και καθαρά χωρίς να κρύβονται τρέμοντας μήπως δυσαρεστήσουν δημοσίους υπαλλήλους, συνδικαλιστές, αγρότες, πρόωρα συνταξιοδοτημένους κ.λπ. Μόνο έτσι θα δεχτεί να τους ακούσει ο απογοητευμένος κόσμος, να συγκρίνει και ίσως να πειστεί. Μόνο έτσι μπορεί να φύγει ο Τσίπρας, που αποδείχθηκε μια από τα ίδια και χειρότερα. Μας αφήνει αδιάφορους ο αντι-Τσίπρας, που κάποιοι έχουν κάνει σημαία της υποψηφιότητάς τους, αφού η πρόσφατη ιστορία της περιόδου της κρίσης μάς έχει διδάξει ότι, αδιάφορο αν λιγότερο ή περισσότερο, η πολιτική ζωή είναι γεμάτη Παπανδρέου, Σαμαράδες και Τσίπρες που τάζουν και εξαπατούν. Στον βωμό της εξουσίας.