Γιώργος Δ. Ανδρέου

Για να καταδείξουν εμφαντικά ότι ο μοναδικός ήχος - στην πολιτική κραυγές, συνθήματα, απόψεις - που μπορεί να εκφέρει κάποιος είναι αυτός που του έδωσε η φύση.

Αυτόματος ο συνειρμός με το ρητό σε όποιον άκουγε τις ομιλίες και τις συνεντεύξεις στη ΔΕΘ πρώτιστα του κ. Νίκου Ανδρουλάκη - επίδοξου πρωθυπουργού – και δευτερευόντως του εν αποδρομή κ. Σωκράτη Φάμελλου.

( οι λοιποί γραφικοί - ο χρωματικός και σχηματικός διάκοσμος της πολιτικής φρουτιέρας - αναγκαίο κακό στις ανοικτές κοινοβουλευτικές δημοκρατίες, είναι αδιάφοροι).

Οσμή ναφθαλίνης, ο τόνος, το ηχόχρωμα η φρασεολογία. Εκτός τόπου και χρόνου, Προσπάθεια μίμησης του Ανδρέα, μέχρι και στον τόνο της φωνής του. Κακέκτυπα αντίγραφα.

Άλλες εποχές, άλλα πρόσωπα, άλλες καταστάσεις. Κυρίως όμως άλλο ακροατήριο. Το 2025 – η πλειοψηφία τουλάχιστον - είδε κι έπαθε κι έχει αποτοξινωθεί, από την υπερδοσολογία ξύλινου πολιτικού λόγου, λαϊκισμού, άκριτης παροχολογίας. Κυρίως όμως δεν αντέχει πια συνθηματολογία και τα κλισέ – τα κρα των αμετανόητων. Καραμέλες πολυπιπιλισμένες, χωρίς γεύση, οσμή, υφή.

Δημοκρατική Παράταξη προσφωνεί τους οπαδούς του ο Νίκος Ανδρουλάκης. Επειδή έτσι προσφωνούσε, ο Γεώργιος Παπανδρέου το 1963-65 και ο Ανδρέας το 1978-80 , το μεγάλο τότε ακροατήριό τους που παλλόταν από συγκίνηση, Κύλησε όμως πολύ νερό έκτοτε στον πολιτικό μύλο. Η λεγόμενη δημοκρατική παράταξη κυβέρνησε τη χώρα σχεδόν όσο χρόνο κυβέρνησαν και οι πολιτικοί της αντίπαλοι κι έδωσε σαφή δείγματα γραφής, πρακτικών και προθέσεων. Πολλοί, ίσως οι περισσότεροι από εκείνους που τοποθετούσαν εαυτούς τότε στη «δημοκρατική παράταξη» αποστασιοποιήθηκαν. Η καραμέλα ξεθύμανε. Ακούγεται παράταιρο σύνθημα, χωρίς ουσία και περιεχόμενο, ειδικά με τον παλαιοκομματικό γραφικό βερμπαλισμό του Νίκου Ανδρουλάκη.

Για προοδευτικούς πολίτες και δεξά (δεξιά) και αντιπάλους υπηρέτες συμφερόντων μιλούσε ο Ανδρέας το ’81, το ίδιο κι ο Ανδρουλάκης το ’25. Για προοδευτική αριστερά ο Τσίπρας το 2014 και το ‘25. Την εξέλιξη τη ζήσαμε, η κοινωνία ένοιωσε στο πετσί της και μίσησε την πλαστή προοδευτικότητα, την δήθεν αριστεροσύνη που πήγε τη χώρα πολλά χρόνια πίσω.

Αν έβλεπε τον εαυτό του στη ΔΕΘ και τόψαχνε λιγάκι - θα σε ωφελούσε πολύ κ. Ανδρουλάκη - θα συνειδητοποιούσε πως:
από τη «Δημοκρατική Παράταξη» του ’80 έχει μείνει κάτω από την πράσινη παντιέρα το 12-15%. Οι περισσότεροι, στελέχη και ψηφοφόροι, έχουν μετακινηθεί πολιτικά προς τη «δεξιά» που μέμφεται. Σε ποιους ακριβώς προοδευτικούς δημοκράτες απευθύνεται; Άραγε όλοι αυτοί που έφυγαν όταν ήταν με το Πασοκ ήταν δημοκράτες και προοδευτικοί και με τη ΝΔ του Κυριάκου, έγιναν αντιδραστικοί; Κι αν επιστρέψουν στο Πασόκ θα ξαναγίνουν αυτόματα προοδευτικοί δημοκράτες;

Το ίδιο του το «υψηλής προοδευτικότητας» κόμμα, είχε εξελιχθεί, επί Ανδρέα, σε συνώνυμο του παλαιοκομματισμού και της οπισθοδρόμησης. Για του λόγου το αληθές ο μετά τον Ανδρέα Κώστας Σιμήτης αναδείχθηκε αρχηγός με σημαία τον εκσυγχρονισμό του κόμματος και του κράτους.

Στο σπίτι του κρεμασμένου δεν μιλάνε, ειδικά αυτός σήμερα, για «υπηρέτες συμφερόντων», ούτε βέβαια για ηγέτες υποκινούμενους και ποδηγετούμενους από συμφέροντα. Μόνο στον καθρέφτη.

Η παραδοσιακή λαϊκίστικη παροχολογία, με ανεύθυνα και εξαιρετικά επικίνδυνα μέτρα άγνωστου οικονομικού κόστους, δεν περνάει πια στους πολίτες που έζησαν τη χώρα στο χείλος της οικονομικής κατάρρευσης.

Το ύφος και το στυλ του στο πόντιουμ, ο ανούσιος παλαιοκομματικός βερμπαλισμός και η συνθηματολογία είναι εικόνα από το παρελθόν, ασύμβατη με την εποχή της τεχνητής νοημοσύνης και το μέλλον. Οπισθοδρόμηση.

Η άρνηση κάθε προσπάθειας εκσυγχρονισμού – π.χ. τα ξένα πανεπιστήμια, η αξιολόγηση του δημοσίου κλπ - είναι άγονη γραμμή, οπισθοδρόμηση.

Δεν αντέχει εν τέλει στην προσωπική σύγκριση με τον Κυριάκο.

Με απλά λόγια, αγαπητοί κ.κ. Ανδρουλάκη και Τσίπρα, αν δεν ήταν στη μέση κάποια αφύσικα και πρωτόγνωρα φυσικά γεγονότα και κάποιες κοινωνικές παθογένειες πολλών δεκαετιών – φούσκες - που έσκασαν ως σκάνδαλα στα χέρια του Κυριάκου, θα σας είχε πάρει και τα σώβρακα από τώρα. Μόνο με τη σύγκριση της εικόνας στη ΔΕΘ.

Πίσω όμως έχει η αχλάδα την ουρά.

Αρκεί με συνέπεια και επιμονή να βγουν - όλα στον αέρα. Να συνεχισθεί η καθημερινή σχεδόν εξάρθρωση συμμοριών που λυμαίνονται την κοινωνία. Το ξήλωμα των κυκλωμάτων που εν πολλοίς εξέθρεψε η λογική της ανοχής, έως ατιμωρησίας, της παραβατικότητας – αριστερό ιδεολόγημα στο όνομα μιας δήθεν δημοκρατικότητας.

Να επιβεβαιωθεί, πως δεν είναι κυβέρνηση συγκάλυψης, αλλά εκτεταμένης, έστω και καθυστερημένα, αποκάλυψης σκανδάλων και καθαρισμού της κόπρου του Αυγείου.