Γιώργος Μιχαηλίδης

Κάπως έτσι, τα ελληνικά μέσα κοινωνικής δικτύωσης έχουν χωριστεί σε φράξιες με την πιο βροντόφωνη να είναι αυτή που έχει καταπιεί αμάσητη την προπαγάνδα του Κρεμλίνου και μιλά για νεκρούς «ηθοποιούς», για ναζί που αλωνίζουν στην Ουκρανία, για τις… προκλήσεις της Δύσης που έφεραν την αντίδραση της Ρωσίας και άλλες ιστορίες για αγρίους.

Στατιστικά να το δεις, εάν ορισμένοι από αυτούς έχουν αναλάβει έμμισθο ρόλο προώθησης του ρωσικού αφηγήματος, όλοι οι υπόλοιποι που απομένουν έχουν υιοθετήσει οικεία βουλήσει τον ρόλο του χρήσιμου ηλιθίου. Ή του ηλιθίου σκέτο. Όσο για τους «έμμισθους», δεν προκαλεί εντύπωση, άλλωστε τις τελευταίες εβδομάδες έγινε γνωστό πως μέχρι και το FBI ενεπλάκη στην προσπάθεια να ξεσκεπαστεί κύκλωμα στην ανατολική Ευρώπη, τα Βαλκάνια και την Ελλάδα που επιχειρούσε διείσδυση και διασπορά της ρωσικής προπαγάνδας στις κατά τόπους κοινωνίες.

Αυτοί οι… βροντόφωνοι όμως που εμφανίζονται τώρα τιμητές της αλήθειας (του Πούτιν), ήταν εξαφανισμένοι τα προηγούμενα χρόνια, όταν και οι διώξεις δημοσιογράφων ήταν καθημερινό φαινόμενο στην Ρωσία. Ο Βλαντιμίρ Πούτιν για χρόνια είχε ξεκοκκαλίσει τον Τύπο στην χώρα του, είχε φιμώσει ελεύθερες φωνές οδηγώντας τες στην απαξίωση ή την… εξαφάνιση με αποτέλεσμα τα «ελεύθερα» Μέσα να είναι ελάχιστα και αυτά να οδεύουν πλέον προς κλείσιμο τώρα που μαίνεται ο πόλεμος. Μάλιστα με τον νέο νόμο περί λογοκρισίας, στο στόχαστρο μπήκαν και τα διεθνή media σε μία προσπάθεια να φιλτραριστεί κάθε πληροφορία η οποία μεταδίδεται στο ρωσικό κοινό.

«Εάν είσαι μεσήλικας που δεν είναι πραγματικά στο διαδίκτυο, υποστηρίζεις τον Πούτιν και την κυβέρνηση και παρακολουθείς τηλεόραση, όπως κάνουν οι περισσότεροι Ρώσοι αυτής της ηλικίας, σίγουρα θα εκτεθείς σε προπαγάνδα για το πόσο κακή είναι η Δύση και πόσο οι Ρώσοι δέχονται επίθεση», είπε χαρακτηριστικά στο The Atlantic η Jill Dougherty, επίκουρη καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο Georgetown και πρώην επικεφαλής του γραφείου του CNN στη Μόσχα.

Το ευχάριστο στην όλη υπόθεση είναι ότι υπάρχει -πολύς- κόσμος στη Ρωσία ο οποίος αποζητά την σωστή και έγκυρη ενημέρωση και προσπαθεί να παρακάμπτει τις απαγορεύσεις του Κρεμλίνου το οποίο μεταξύ άλλων έχει μπλοκάρει και όλα τα social media εκτός από το Κρεμλίνο. Σε αυτή την εικόνα αξίζει να προσθέσουμε και το γεγονός πως σύμφωνα με το Top10VPN από την απαρχή του πολέμου έχει αυξηθεί κατά 2.500% η αναζήτηση για VPN συνδέσεις από τους Ρώσους προκειμένου να έχουν πρόσβαση σε ιστοσελίδες που δεν είναι προσβάσιμες στη χώρα τους.

Ερχόμενοι πάλι στα δικά μας, όλοι αυτοί οι οποίοι εμφανίζονται ως «φιλοπουτινικοί» εμφανίζουν κάποια κοινά γνωρίσματα.

Μοιάζουν να είναι οι ίδιοι που λένε πως ο Ζελένσκι φταίει για τα δεινά της Ουκρανίας γιατί δεν συνθηκολογεί, αλλά εύκολα λένε προδότη τον Τσολάκογλου που συνθηκολόγησε με τους Γερμανούς.

Ίσως να είναι και οι ίδιοι που αναπαράγουν την προπαγάνδα της Τουρκίας του Ερντογάν που τόσα κοινά έχει με τον Πούτιν όσον αφορά στο πώς αντιμετωπίζει τον Τύπο. Καλά, για να μην είμαστε και αφοριστικοί, αυτό το κάνουν με μεγάλη ευκολία και κόμματα που βρίσκονται στη Βουλή, αλλά αυτό είναι κομμάτι ενός άλλου κειμένου.

Η ίδια ομάδα παρουσιάζει μία ευαισθησία για τα δικαιώματα της ρωσόφωνης μειονότητας στην ανατολική Ουκρανία, αλλά ήταν σε θεραπεία αφωνίας εδώ και πολλά χρόνια που οι ομοφυλόφιλοι στη Ρωσία πέφτουν από ταράτσες ή βρίσκονται ξυλοκοπημένοι μέχρι θανάτου από ακραίες ομάδες οι οποίες απολαμβάνουν μία ιδιότυπη ανοχή της ρωσικής πολιτείας που κάνει τα στραβά μάτια.

Αν βάλεις και τους αντιδραστικούς αντιεμβολιαστές ψεκ που στηρίζουν πάντα το αντίθετο από την αλήθεια μόνο και μόνο για να έχουν λόγο ύπαρξης τότε μιλάμε για μία συμπαγή ομάδα η οποία δίνει τον δικό της αγώνα στα ελληνικά social για το… δίκαιο του Πούτιν.

Άτυπος πάτρωνάς τους η ρωσική πρεσβεία στην Ελλάδα η οποία τις τελευταίες ημέρες έχει ξεσαλώσει στο Twitter και μας συστήσει να βλέπουμε και να διαβάζουμε συγκεκριμένους τηλεοπτικούς σταθμούς και ιστοσελίδες. 

Το ευτύχημα με όλους τους παραπάνω είναι πως η Ελλάδα είναι μία δημοκρατική χώρα και έχουν το ελεύθερο να μιλούν και να λένε ό,τι θέλουν.

* Διεκδικητές της πατρότητας της εν λόγω ρήσης είναι πολλοί, αφού αποδίδεται στον δικό μας Αισχύλο (ο οποίος είχε πολεμήσει στους Μηδικούς Πολέμους) ακόμα και στον Αμερικανό Γερουσιαστή Χάιραμ Τζόνσον ο οποίος φέρεται να την είπε το 1917 λίγο πριν τελειώσει ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος.