Γιάννης Σερέτης

Επτά σπουδαίες ευκαιρίες (χωρίς υπερβολές), επιπλέον έξι σημαντικές προϋποθέσεις για γκολ, δυο 30λεπτα «μονότερμα» στο Αιμπροξ και στο ΟΑΚΑ δεν αρκούσαν στον Παναθηναϊκό για να προκριθεί επί μιας ομάδας η οποία δεν αξίζει να παίζει στη League Phase του Champions League με αυτή την εικόνα που κατέθεσε στα δύο παιχνίδια. Οι Rangers τα κατάφεραν χάρη στη σταθερότητα και την κλάση του Μπάτλαντ, την ευστοχία τους (ένα γκολ σε δύο φάσεις χθες) και μια πλήρως αμφισβητούμενη αποβολή στο πρώτο παιχνίδι. Κι ο Παναθηναϊκός έμεινε με το «κρίμα». Όχι, χθες, δεν ήταν και άδικο, όπως στη Γλασκώβη με την κόκκινη του Βαγιαννίδη…

Η προσεγμένη δουλειά του προπονητή – πάντα βάσει του υλικού που διαθέτει – φάνηκε χθες ακόμα περισσότερο σε πολλούς τομείς. Όχι μόνο στη «φούρια» του πρώτου ημιχρόνου με τους ταχύτατους συνδυασμούς, τα κλεψίματα, τις δεύτερες μπάλες, το pressing, τις εξωπραγματικές ευκαιρίες του Πελίστρι. Φάνηκε και στο β’ μέρος, παρότι η κόπωση των βασικών ήταν πια εμφανής, παρά την τρομερή απογοήτευση του 1-1 τέσσερα λεπτά μετά το 1-0, παρότι το 3-5-2 και το 4-4-2 δεν του «βγήκαν». Ο Παναθηναϊκός έχει αλλάξει. Δεν είναι η φοβική ομάδα που έπαιρνε αποτελέσματα μόνο όταν αγωνιζόταν πίσω από την μπάλα στα μεγάλα ματς, όπως πέρυσι. Είναι πλέον μια κανονική ομάδα, με επιθετικογενή ταυτότητα, με μοντέρνα στοιχεία στο παιχνίδι του, στην προσθήκη των οποίων φαίνεται ότι ταιριάζουν και συνδράμουν – ο καθένας σε διαφορετικό βαθμό – οι Τσιριβέγια, Τουμπά, Κυριακόπουλος.

Ο Παναθηναϊκός των δύο αγώνων με τους Ρέιντζερς δεν είναι μια ομάδα που βαριέσαι να παρακολουθήσεις. Είναι ένα ενδιαφέρον σύνολο με ένταση στο παιχνίδι του για 60 λεπτά, μια ομάδα που παρουσιάζει ήδη τεράστια βελτίωση συγκριτικά με αυτό που κατέθετε πέρυσι στο γήπεδο. Είναι όμως κι ένα σύνολο από το οποίο λείπουν στοιχεία που πρέπει οπωσδήποτε να βρει στη συνέχεια της μεταγραφικής περιόδου για να μην πάει στράφι η δουλειά που ήδη έχει γίνει.

Διότι ας μην ξεχνάμε ότι περιμένοντας τον Λαφόν που ακόμα δεν έχει παίξει βασικός, ο Παναθηναϊκός δεν έχει κάνει ούτε μία μεταγραφή επιθετικογενούς παίκτη! Το βασικό κριτήριο, λοιπόν, για όποιους αποκτηθούν μέχρι τις 10 Σεπτεμβρίου, πρέπει να είναι το γκολ! Θα πάρει εξτρέμ; Πρέπει να κοιτάξει τα γκολ του και τη διάρκειά του. Θα πάρει επιθετικό; Προφανώς και το πρώτιστο κριτήριο θα πρέπει να είναι το σκοράρισμα και όχι η δημιουργία. Θα πάρει τον Ουναϊ; Εκεί… είναι καλά, διότι ο Μαροκινός ως «8-10άρι» έδειξε πέρυσι ότι (αν και «μία μέσα – δύο έξω» μέχρι τον Φεβρουάριο) έχει 8-10 γκολ στη σεζόν, αριθμός που για τη θέση του είναι μια χαρά.

Ο αποκλεισμός από τους Ρέιντζερς ανέδειξε ένα πρόβλημα το οποίο υπήρχε και πέρυσι, αλλά καμουφλαριζόταν. Γιατί; Διότι πέρυσι ο Παναθηναϊκός δεν δημιουργούσε τόσες ευκαιρίες όσες στις δύο αναμετρήσεις με τους Σκωτσέζους! Δεν πίεζε τόσο, δεν έκλεβε τόσες μπάλες. Με εξαίρεση περίπου έναν μήνα στον οποίο ο Βιτόρια λανθασμένα είχε πιστέψει στις δυνατότητες της ομάδας του περισσότερο απ’ όσο έπρεπε (κι όταν το κατάλαβε ήταν αργά πια για την κούρσα του πρωταθλήματος, όχι όμως και για τη δεύτερη θέση στα play offs…) ο Παναθηναϊκός ήταν ένα σύνολο που έπαιζε σε γενικές γραμμές «συντηρητικά» με στόχο το αποτέλεσμα, χωρίς να έχει χτίσει ταυτότητα επιθετική.

Αυτό φαίνεται ότι μας… τελείωσε. Και καλώς μας τελείωσε. Όμως για να υποστηρίξει η ίδια η ομάδα το καινούριο της πρόσωπο για το οποίο θα θριαμβολογούσαν τα media αν ο Τζούρισιτς στη Γλασκώβη ή ο Πελίστρι στο ΟΑΚΑ ήταν στοιχειωδώς εύστοχοι, χρειάζεται τρεις - τέσσερις κινήσεις. Έναν καλύτερο χαφ από τους Μαξίμοβιτς – Τσέριν (καλή ευκαιρία αν πωληθεί ο Σέρβος την Οβιέδο), έναν δημιουργικό μέσο με γκολ (Ουναϊ ή άλλον) έναν εξτρέμ με εύκολο γκολ και ει δυνατόν έναν επιθετικό αντίο του Γερεμέγεφ ο οποίος θα βάζει δύσκολα σε Ιωαννίδη – Σφιντέρσκι και δεν θα είναι μονίμως η τρίτη επιλογή. Εκτός κι αν πωληθεί ο Φώτης, οπότε η κουβέντα της μεταγραφής στην επίθεση αλλάζει, αλλά διατηρεί το ίδιο περιεχόμενο…

Να είμαστε ειλικρινείς: ο Παναθηναϊκός με αυτό το ρόστερ (όπως και οι Ρέιντζερς) δεν θα μπορούσε να «σταθεί» στη League Phase του Champions League. Αυτός ο Παναθηναϊκός είναι επιπέδου Europa League και αν ενισχυθεί σωστά στον επόμενο μήνα μπορεί να έχει μεγάλες φιλοδοξίες στο Conference League. Όμως η ευκαιρία που πέταξε ήταν κεφαλαιώδης για την αυτοπεποίθηση μιας ομάδας που ξαναχτίζεται, ένα βαρύ τραύμα στο ηθικό των παικτών, μια σπουδαία χαμένη δυνατότητα επανασύνδεσης με το κοινό του στη βάση μιας επιτυχίας, ταυτόχρονα και ένα πιεστικό πια έμβολο σε όλο τον οργανισμό.

Μπορεί αυτή η πίεση μεταγραφικά να του βγει και σε καλό, μιας και ήδη καλείται να αντικαταστήσει τον Βαγιαννίδη κι έχει «στο πρόγραμμα» την απόκτηση μέσου και εξτρέμ. Το σίγουρο είναι ότι ο Παναθηναϊκός αλλάζει, αλλά για να αλλάξει ακόμα πιο όμορφα χρειάζεται αρκετές πινελιές...