Δημήτρης Δανίκας

Και ανεξάρτητα από τις ιδεολογικές και κομματικές τοποθετήσεις. Μερικά πράγματα θέλω να πω σχετικά με την απεργία πείνας του Πάνου Ρούτσι. Τραγική περίπτωση. Ο,τι χειρότερο για κάθε γονιό.

Η πρώτη όψη αυτής της ιστορίας είναι συναισθηματική και υπαρξιακή. Ουδείς δικαιούται να καταλογίσει σε αυτόν τον πατέρα το οτιδήποτε. Πάει τελείωσε. Η παρόρμηση και ο αυθορμητισμός κατακλύζουν τα κύτταρα όλων των απλών, καθημερινών, ανιδιοτελών πολιτών. Κανείς δεν επιθυμεί να βρισκόταν στη θέση αυτών των γονιών. Με την «εξαέρωση» των παιδιών τους τα χάσανε όλα. Και το επιχείρημά τους κι αυτό λογικό: μα είναι δυνατόν το 2025, σε μια χώρα που υποτίθεται ότι είναι ευρωπαϊκή, να συγκρούονται μετωπικά δύο αμαξοστοιχίες; Ούτε στο πιο καθυστερημένο κρατίδιο Αφρικής.

Αλλά και το δεύτερο, ακόμα πιο σοβαρό επιχείρημά τους, είναι καταλυτικό: να μην ξέρουμε αν σε αυτούς τους τάφους είναι θαμμένα τα παιδιά μας; Μπας και ό,τι απέμεινε απ’ αυτά έχει ανακατευτεί με «απομεινάρια» από άλλα παιδιά; Και μόνο που γράφω αυτές τις προτάσεις αισθάνομαι σαν να βλέπω εφιάλτη πραγματικό!

Επομένως, εντελώς αυθόρμητα και συναισθηματικά ένα έχω να πω: για όνομα του Θεού! Η άδεια εκταφής έπρεπε να κοινοποιηθεί από την πρώτη στιγμή. Ελεος! Η κατάσταση θυμίζει αντιστροφή της Αντιγόνης. Το παιδί μου είναι το σπλάχνο των σπλάχνων μου. Μόνο εγώ ως γονιός έχω αποκλειστικό δικαίωμα για τα «απομεινάρια» του παιδιού μου. Και το σκοτώσατε και τον θάψατε και τον κρύβετε!

Η δεύτερη όψη είναι η λογική. Είναι η πολιτική. Είναι η θεσμική. Ωραία, γίνεται η εκταφή. Και τότε; Τότε αποκαλύπτεται ότι μαζί με ό,τι απέμεινε από το παιδί μου υπάρχουν και «απομεινάρια» από άλλο παιδί. Ολα ανακατεμένα. Επομένως, όλα έγιναν βιαστικά και ερασιτεχνικά. Επομένως, ποιος ξέρει πόσα ανακατεμένα «απομεινάρια» έχουν καλυφθεί κάτω από το χώμα σε όλους αυτούς τους τάφους...

Το αποτέλεσμα; Ολοι οι γονείς θα ζητήσουν, θα απαιτήσουν κι αυτοί εισαγγελική άδεια για εκταφή. Πού θα καταλήξει μια τέτοια μαζική εκταφή; Πρώτον, στην επαναφορά της γνωστής ιστορίας. Δεύτερον, σε μαζικές συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις. Τρίτον, οι συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις θα αναμειχθούν από πλήθη αγανακτισμένων πολιτών εναντίον ακρίβειας. Τέταρτον, όλα αυτά μαζί μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για την αντιπολίτευση να ρίξει λάδι στη φωτιά. Πέμπτον, οι πολιτικοί αντίπαλοι της κυβέρνησης θα χρησιμοποιήσουν την τραγωδία των Τεμπών ως κολυμπήθρα ώστε να «ξεπλυθούν» και ταυτόχρονα να ορμήσουν προς αποκαθήλωση του Κυριάκου και ταυτόχρονα να εξασφαλίσουν την εύνοια των ψηφοφόρων.

Εκτον, διάφοροι παράγοντες, ανάμεσά τους και πρώην μεγάλα στελέχη της «γαλάζιας» παράταξης, όπως ο Αντώνης Σαμαράς, θα βομβαρδίζουν με κατηγορίες εναντίον Κυριάκου, ώστε όχι μόνο να αποδείξουν την ευαισθησία τους και το φιλολαϊκό τους προφίλ, αλλά από πάνω να μετατρέψουν την τραγωδία των Τεμπών σε κόκκινο χαλί πάνω στο οποίο εκείνοι θα βαδίσουν προς την κεντρική πολιτική σκηνή, με νέα κόμματα φτιαγμένα από παλιά, φθαρμένα υλικά.

Κοντά σε όλα αυτά, ο πρώην ηγέτης της ταχαριστεράς, ο Αλέξης Τσίπρας φυσικά, θα επιχειρήσει κι αυτός να βαδίσει πάνω στο ίδιο κόκκινο χαλί με προορισμό τόσο την κεντρική πολιτική σκηνή όσο και την επίσημη ίδρυση και έναρξη του δικού του κόμματος, κόντρα στον παλιό αριστερό του προσανατολισμό και με αφήγημα πολιτικό περίπου σοσιαλδημοκρατικό, σαν Κώστας Σημίτης των σημερινών εποχών.

Από κοντά και η Μαρία Καρυστιανού, η οποία έχει βάλει πλώρη προς την ενεργό πολιτική δράση, ίσως σαν δεύτερο βιολί στο κόμμα του πρώην ταχαριστερού Αλέξη Τσίπρα.

Με απλά λόγια. Οι τάφοι των παιδιών. Τα απομεινάρια των ίδιων παιδιών. Η τραγωδία των γονιών θα χρησιμοποιηθούν ως εφαλτήριο όλων αυτών των μνηστήρων της κυβερνητικής εξουσίας. Καθώς και ως «τάφος» του Κυριάκου, αλλά και ως πεδίο εκδίκησης του Σαμαρά εναντίον Μητσοτάκη.

Ολοι αυτοί ελπίζουν με την εκταφή των «εξαερωμένων» παιδιών να ανοίξει ο πολιτικός τάφος του Κυριάκου Μητσοτάκη. Είδες, λοιπόν; Τα αρπακτικά της πολιτικής χρησιμοποιούν το συναίσθημά μου και τον αυθορμητισμό μου προς δικό τους εντελώς ιδιοτελές συμφέρον. Οι γονείς πονάνε, οι πολιτικοί γελάνε!