Δημήτρης Δανίκας

Προσπερνάω το φαγώσιμο και εύπεπτο κουτσομπολιό για το χαρτί τουαλέτας και το κούρεμα του Κασσελάκη. Όλα αυτά ανάξια στοιχειώδους κριτικής και στοιχειώδους αναφοράς. Εκτός κι αν πιστεύουμε ότι η πολιτική είναι κατηγορίας καμπινέ.

Ποια η μεγάλη εικόνα; Ότι η συντριπτική μάζα των Αθηναίων συμμορφώθηκε με το γνωστό επιφώνημα «όπου φύγει φύγει». Τουτέστιν σχεδόν όλοι οι Αθηναίοι την κοπάνησαν από το χάος της πόλης

Που παραπέμπει αυτή η βεβαιότητα; Μα φυσικά στο πορτοφόλι. Μα φυσικά σε τουριστικούς προορισμούς. Μα φυσικά στο καρναβαλικό γλέντι. Μα φυσικά σε ταβέρνες και πάσης φύσεως φαγάδικα. Μα φυσικά όλοι έχουν. Μα φυσικά no problem με την ακρίβεια. Μα φυσικά πως όλοι σχεδόν χαίρουν άκρας οικονομικής υγείας. Μα φυσικά η γκρίνια και η υποκρισία τα δύο σπορ στα οποία οι νεοέλληνες διαπρέπουν ως παγκόσμιοι πρωταθλητές!

Είναι έτσι; Καθόλου έτσι. Από τα πέντε εκατομμύρια του νομού Αττικής ζήτημα είναι να την κοπάνησε το ένα τέταρτο. Και ούτε. Τα φαινόμενα απατούν. Πάμε παρακάτω. Ολοι οι εκδρομείς του τριήμερου κατέλυσαν σε πεντάστερα η τετράστερα ξενοδοχεία; Φυσικά όχι. Οι περισσότεροι κατέληξαν ως φιλοξενούμενοι κάποιου συγγενή. Στην καλύτερη περίπτωση σε εξοχικά αδερφού, πατέρα, μητέρας και πάει λέγοντας. Αρκετοί εξ αυτών στα χωριά τους!

Τα φαινόμενα απατούν ακόμα και στην περίπτωση των εκατομμυρίων που παρέμειναν στα σπίτια τους στην Αττική. Βάζω στοίχημα ότι οι περισσότεροι «εσώκλειστοι» στα διαμερίσματά τους. Οι περισσότεροι προτίμησαν να την βγάλουν γύρω από ένα στενό η ευρύτερο οικογενειακό η φιλικό τραπέζι. Και οι περισσότεροι μετρούσαν και το φραγκοδίφραγκο περιπλανώμενοι στην μεγάλη κεντρική αγορά των Αθηνών

Και κάτι ακόμα. Αν αρκετοί εκ των εκδρομέων ανήκουν στη χρηματική κατηγορία «φτερού» αυτό δεν παραπέμπει σε υποκρισία και γεμάτα, κρυφά, πορτοφόλια. καθόλου μάλιστα. Παραπέμπει στην διαχρονική λογική, άγνωστη και εχθρική για τους Γερμανούς, που λέει «μια ζωή την έχουμε κι αν δεν την γλεντήσουμε τι θα καταλάβουμε τι θα καζαντήσουμε»!

Οι συνάδελφοι που ευκόλως και με ασυγκράτητη επιπολαιότητα σχολιάζουν τους πάντες και τα πάντα κρίνουν και επικρίνουν, πρέπει επιτέλους να αποφασίσουν: είτε η ακρίβεια θερίζει με αποτέλεσμα ο οικογενειακός προυπολογισμός να μην αντέχει και μπροστά στις ταμειακές μηχανές των σούπερ μάρκετ να λυγίζει και να εγκαταλείπει είτε όλα αυτά είναι παραμύθια της Χαλιμάς και ο τηλεοπτικός πόλεμος εναντίον ακρίβειας είναι αποκύημα της φαντασίας μας, έτσι για να περνάει η ώρα. Είτε το ένα είτε το άλλο

Οσο για το τελικό συμπέρασμα παραπέμπω στον τίτλο πασίγνωστης ελληνικής κωμωδίας του Ορέστη Λάσκου και του 1958 με Νίκο Σταυρίδη «η φτώχεια θέλει καλοπέραση»!