Δημήτρης Δανίκας

Οπου οι σχεδιασμοί επί χάρτου μετατρέπονται σε κουρελόχαρτα. Οπου ο πανίσχυρος εισβολέας καταλήγει στο τέλος γρονθοκοπημένος και στριμωγμένος στο καναβάτσο. Και όπου ο Δαβίδ καταφέρνει να εκθέσει, να διασύρει και να διαπομπεύσει παγκοσμίως τον Γολιάθ.
Με τη θεωρητική υπόθεση εργασίας ότι ο Πούτιν και οι στρατηγοί του έχουν το δίκιο με το μέρος τους. Οτι δηλαδή η Ουκρανία δημιουργήθηκε μετά από σχεδιασμούς των μπολσεβίκων του Λένιν. Οτι μέρος του ουκρανικού κρατικού μηχανισμού αποτελείται από συμμορίες νεοναζί. Και ότι το ΝΑΤΟ και οι Αμερικανοί σχεδίαζαν να εγκαταστήσουν πυρηνικούς πυραύλους στο υπογάστριο της Ρωσίας!

Ποια τα αποτελέσματα; Ενα, λοιπόν. Ο Πούτιν τελικά υποκύπτει στην πρόκληση των Αμερικανών και μπουκάρει πάνοπλος εναντίον του Δαβίδ. Προφανώς ελπίζοντας και πιστεύοντας πως η εισβολή θα ήταν ένας περίπατος, ο Ζελένσκι θα εγκατέλειπε και η χώρα θα έλιωνε κάτω από τις ερπύστριες των ρωσικών τεθωρακισμένων.

Δύο, λοιπόν. Με την εισβολή αφυπνίζεται η Δύση, συσπειρώνονται όλα τα κράτη της Ευρώπης, το γήινο σύμπαν εξαγριώνεται με την επέλαση των Ρώσων και το ΝΑΤΟ, που, σύμφωνα με τον Μακρόν, ήταν «εγκεφαλικά νεκρό», νεκρανασταίνεται και απ’ όλους, ακόμα και από ουδέτερες χώρες όπως η Σουηδία και η Φινλανδία, αναδεικνύεται ο υπέρτατος αμυντικός μηχανισμός. Ολοι, σχεδόν, με το ΝΑΤΟ. Απίστευτο!

Τρία, λοιπόν. Με την εισβολή επιταχύνονται οι οικονομικές κυρώσεις με διαδικασίες fast track. Καταθέσεις δισεκατομμυρίων τόσο της ολιγαρχίας όσο και των ανώτατων κυβερνητικών αξιωματούχων παγώνουν. Ταυτόχρονα η Ρωσία απομονώνεται από κάθε δραστηριότητα, πολιτιστική, πολιτική και αθλητική, και οι πάντες γκρεμίζουν όλες τις γέφυρες συνεργασίας με τη Ρωσία.

Τέσσερα, λοιπόν. Ολα αυτά συμβαίνουν χωρίς να χυθεί μισή σταγόνα δυτικού και αμερικανικού αίματος. Φέρετρα Ρώσων στρατιωτών καταφτάνουν στη Μόσχα, όμως ούτε μισός Ευρωπαίος ή Αμερικανός φαντάρος. Η Ρωσία πληρώνει σε χρήμα και ανθρώπινο αίμα, η Ευρώπη και οι ΗΠΑ ούτε μισή ρανίδα. Το πλεονέκτημα μιας υπέρβαρης και ακατάβλητης στρατιωτικής υπεροπλίας καταντάει μειονέκτημα, βαρίδι μιας ακατάσχετης ανθρώπινης, οικονομικής και κοινωνικής αιμορραγίας.

Πέντε, λοιπόν. Η ρωσική εισβολή με όλα τα παρελκόμενα και με όλες αυτές τις σκηνές ανθρωπιστικής φρίκης μετατρέπεται σε πλυντήριο όλων των ανομημάτων, των αμαρτιών και των εκατοντάδων χιλιάδων θυμάτων των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ. Η παγκόσμια ανθρώπινη μνήμη αρχίζει να ξεχνάει τον διαμελισμό της Γιουγκοσλαβίας, το μισό εκατομμύριο αθώων νεκρών στο Ιράκ, την εγκατάλειψη των Κούρδων στο έλεος των επαγγελματιών σφαγέων του Ερντογάν, τους εκατοντάδες χιλιάδες της Συρίας, τα πάντα. Ο Πούτιν αναδεικνύεται το καλύτερο πλυντήριο της Ουάσινγκτον. Τρομερό!

Εξι, λοιπόν. Με απλά λόγια, ο Πούτιν έστρεψε τους πάντες εναντίον του. Πήγε για μαλλί και βγαίνει κουρεμένος γουλί. Κατάφερε να μετατρέψει τον Αμερικανό αντίπαλό του σε άγγελο συγκρινόμενο μαζί του. Κατάφερε να στρέψει εναντίον του όλους τους Ευρωπαίους συνομιλητές του. Κατάφερε επίσης με τις δηλώσεις και απειλές του να εξαγριώσει την ουδέτερη Σουηδία και την επίσης αμέτοχη Φινλανδία σε ορκισμένους εχθρούς του. Και τέλος, κατάφερε να σκάψει τον τάφο της Ρωσίας!

Τώρα στη συνείδηση των πολιτών, αυτή η αχανής χώρα, συνώνυμο ενός αναχρονιστικού τσαρικού δεσποτισμού. Ο πρόεδρός της, περίπου παράφρων και καθετί προερχόμενο από εκεί μάλλον είναι επικίνδυνο, νοσηρό και καταστροφικό!

Και τώρα; Τώρα μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα. Αν υποχωρήσει, θα ταπεινωθεί. Αν υποχωρήσει, θα είναι σαν να ομολογεί και να παραδέχεται την ήττα του. Αν υποχωρήσει, πρέπει να εγκαταλείψει και να φύγει. Αν υποχωρήσει, μπορεί να βρεθεί στο εδώλιο ως εγκληματίας πολέμου.

Το διά ταύτα, αυτονόητο και άκρως διδακτικό. Εν προκειμένω, δυσδιάκριτη η απόσταση που χωρίζει έναν σχεδιασμένο στα χαρτιά θρίαμβο από την πανωλεθρία που επιφυλάσσει η πραγματικότητα στον υποψήφιο θριαμβευτή. Οταν ο Πούτιν, και κάθε Πούτιν, σχεδιά- ζει, η Ιστορία γελάει!