Δημήτρης Δανίκας

Η θριαμβευτική παρουσία του ΠΑΣΟΚ οφείλεται κυρίως στο γεγονός ότι εκπροσωπούσε τα κυτταρικά χαρακτηριστικά του μέσου Νεοέλληνα. Σαρξ εκ της σαρκός του. Μέσος, κυρίως μικρομεσαίος, και ΠΑΣΟΚ ένα και το αυτό. Και τον πρωταγωνιστικό ρόλο ο Ανδρέας τον ενσάρκωσε όσο κανείς άλλος μέχρι σήμερα. Ο Νεοέλληνας τζάμπα μαγκιάς, αριστερής ρητορικής, μεταπρατικής οικονομικής ευδαιμονίας, ασυγκράτητης μυθομανίας και απέραντης κρατικής πελατείας.

Αλήθεια επίσης είναι ότι πλήθος οπαδών προήλθε από δυνάμεις πρώην ΕΑΜιτών. Η αιτία μία και απλή. Ο Ανδρέας υποσχέθηκε ολοκληρωτική Αλλαγή. Χωρίς πόνο και δάκρυα. Ετσι, ως διά μαγείας. Γι’ αυτό το «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ» μετατράπηκε εν μια νυκτί «και με την ΕΟΚ και με το ΝΑΤΟ». Γι’ αυτό η «Αλλαγή» κατέληξε σε γραφείο ευρέσεως δημόσιας, κρατικής εργασίας. Οσο πιο εύκολα ανεβαίνει κανείς, τόσο πιο γρήγορα κατεβαίνει στον πάτο του βυθού. Χωρίς κόπο και μόχθο ο πλούτος είναι προσωρινός, δανεικός και αέρας κοπανιστός.

Αλήθεια, επίσης, είναι ότι το δυσθεώρητο χρέος το ελληνικό προέκυψε από την επίσης πασοκικής εμπνεύσεως πολιτική που ακολούθησε ο Κώστας Καραμανλής. Μνημειώδης η αποκάλυψη της Κριστίν Λαγκάρντ στον Γάλλο δημοσιογράφο Ζαν Κατρεμέρ. Που είπε πως «αν και προειδοποίησα τον τότε υπουργό Οικονομικών», εννοούσε τον Γιάννη Παπαθανασίου, «για την επερχόμενη καταιγίδα, εκείνος έγραψε σε μια χαρτοπετσέτα πως θα φορολογήσει αλκοόλ και καπνό». Τέτοια κατάντια το ΠΑΣΟΚ της Νέας Δημοκρατίας του Γιάννη Παπαθανασίου και του Κώστα Καραμανλή.

Αλήθεια επίσης είναι ότι ο Γιώργος Παπανδρέου παρέλαβε οικονομικό χάος. Παρ’ όλα αυτά, και παρά το επερχόμενο τσουνάμι, εκείνος καθυστέρησε καταστροφικά. Οφειλε αμέσως να κάνει ένα από τα δύο. Είτε να διενεργήσει δημοψήφισμα με το δίλημμα «Ευρώ ή Δραχμή». Ετσι ώστε κάθε πολίτης να αναλάβει τις δικές του, προσωπικές ευθύνες. Είτε δεύτερη εκλογική αναμέτρηση με βάση τα νέα τραγικά δεδομένα. Τίποτε από τα δύο. Και όχι μόνο αυτό, αλλά στις διαπραγματεύσεις, τότε που το χρέος ήταν ασήκωτο βάρος γερμανικών και γαλλικών τραπεζών, υποχώρησε και κατέθεσε τα όπλα και στη συνέχεια εμφανίστηκε ως εκπρόσωπος του Βερολίνου και των Βρυξελλών!

Αλήθεια επίσης είναι ότι το σημερινό Κέντρο που εκπροσωπεί, ως σοσιαλδημοκρατικό κόμμα, το ΚΙΝ.ΑΛ., είναι κατειλημμένο τόσο από τον Κυριάκο της Κεντροδεξιάς όσο και από τον Αλέξη Τσίπρα της Κεντροαριστεράς. Ετσι στριμωγμένο, συμπιεσμένο, αρκετά ξεπουπουλιασμένο από τις διαρροές ένθεν και ένθεν, έχει καταντήσει σκιά του παρελθόντος, κλειστή παρέα πολιτικών και δεξαμενή «αρπαγής» στελεχών.

Αλήθεια επίσης είναι η καταλυτική ύπαρξη μονόδρομου, μιας αποκλειστικής πορείας της Σωρρακώσταινας. Ο μονόδρομος ακούει στο όνομα «Ευρωπαϊκή Ενωση» και η αποκλειστική μονοδιάστατη πορεία είναι ταυτισμένη με τις ατλαντικές, αμερικανικές και γαλλικές συμμαχίες. Με απλά λόγια, τα βασικά είναι αυτά, τελεία και παύλα. Τα υπόλοιπα προς διαχείριση από όλους εσάς. Είτε της μιας είτε της άλλης ή της τρίτης παρατάξεως. Με ένα λόγο, η περίοδος των υποσχέσεων και του παπανδρεϊκού φανφαρονισμού έχει τελειώσει και ενταφιαστεί οριστικώς.

Τουτέστιν, το βασικό διακύβευμα δεν έχει να κάνει πρωτίστως με την εκλογή του ενός ή του άλλου υποψηφίου. Το κρίσιμο ερώτημα είναι ένα και μοναδικό: στις σημερινές συνθήκες τι ακριβώς θα εκπροσωπεί το «νέο» ΠΑΣΟΚ; Μπας και θα λειτουργήσει σαν ανάχωμα διαρροών; Μα αυτό δεν είναι πολιτική κεντρική γραμμή, είναι διαχείριση, σκοπιμότητα και τακτικισμός. Είτε προς τη μία είτε προς την άλλη πλευρά, ένας τέτοιος ρόλος περισσότερο ταιριάζει σε τροχονόμο παρά σε πολιτικό.

Που πάει να πει: Συντρόφια, μπας και η γιορτή εκλογής νέου προέδρου καταλήξει σε κηδεία; Μπας και το κόμμα μας δεν έχει λόγο ύπαρξης; Λέω τώρα εγώ. Food for Thought!