Δημήτρης Δανίκας

Δηλαδή όλο αυτό το χτεσινό περιστατικό μόνο εν Ελλάδι συμβαίνει; Πλάνη. Θεόρατη και εξοργιστική. Μνήμη να χεις και θα θυμηθείς. Χιλιάδες ψαράδες να αμολάνε την πραμάτεια τους στα Ηλύσια Πεδία. Χιλιάδες κτηνοτρόφοι να περιλούζουν τους κεντρικούς δρόμους της γαλλικής πρωτεύουσας με τόνους γάλακτος. Χιλιάδες διαδηλωτές να τα κάνουν λίμπα στο Λονδίνο. Χιλιάδες εξαγριωμένοι Αφροαμερικανοί, ως αλλόφρονες να καταστρέφουν διάφορες πόλεις των ΗΠΑ και πάει λέγοντας


Όταν λόγω απεργιακών κινητοποιήσεων δεν έβρισκες γιατρό για την μανούλα σου και την γιαγιάκα σου έριχνες μύρια μπινελίκια. Όταν οι εθνικές ήταν μπλοκαρισμένες από φορτηγατζήδες έριχνες τα ίδια μπινελίκια. Όταν κάθε μικροεπιχειρηματίας και κάθε μικρομεσαίος σε κατάσταση επαναστατικού οίστρου επιθυμούσε να κρεμάσει στην πλατεία Συντάγματος κάθε υπουργό και κάθε πρωθυπουργό που του έχουν «κλείσει το σπίτι». Όταν χιλιάδες «αγανακτισμένοι» κυρίως ευκατάστατοι και νοικοκυραίοι, είχαν κατακλύσει την πλατεία Συντάγματος ενισχύοντας έτσι τις πιο ακροδεξιές  χρυσαυγίτες φωνές


 Όταν το δικό σου συμφέρον δεν ταυτίζεται με το συμφέρον κάθε απεργού, ανεξαρτήτως  επαγγελματικής ειδικότητας και κοινωνικής προελεύσεως, τότε κάθε κινητοποίηση είναι κακή και καταστροφική. Όταν αντιθέτως πρόκειται για την τσέπη σου και το προσωπικό σου συμφέρον τότε είναι αναγκαία και επιθυμητή!


Τι να κάνουμε παιδιά, αυτό είναι το δημοκρατικό μας καθεστώς. Εδώ κρίνεται η αντοχή μας. Εδώ κρίνεται η αντικειμενικότητά μας. Εδώ κρίνεται η ανεκτικότητά μας.  Διαφορετικά όταν δεν μας αρέσει τότε γουστάρουμε Κίνα, Πούτιν, Ερντογάν και στιγμιαία δικτατορία. Όταν μας αρέσει  τότε γουστάρουμε Ευρώπη, ατομικά δικαιώματα και ελευθερίες


Φυσικά οι εργατοπατέρες κάνουν ό, τι μπορούν για να διασύρουν τις εργατικές διεκδικήσεις. Φυσικά οι περισσότεροι εξ αυτών, μέσω απεργιών, φτιάχνουν την εικόνα τους. Φυσικά μερικοί εξ αυτών βρέθηκαν σε κοινοβουλευτικά έδρανα και σε υπουργικά αξιώματα. Φυσικά το εργατικό κίνημα βρίσκεται σε υποχώρηση. Φυσικά τα ωράρια καταπατούνται και φυσικά ουδείς χαμηλόμισθος εργαζόμενος τολμάει να πει κουβέντα. Φυσικά  υπάρχει και πάντα θα υπάρχει σύγκρουση συμφερόντων. Φυσικά τέτοιες απεργιακές κινητοποιήσεις λειτουργούν μόνο για την τιμή των όπλων. Φυσικά για να αλλάξει  ριζικά  κάτι πρέπει οι κινητοποιήσεις και οι αγώνες να έχουν διάρκεια του τύπου «μολών λαβέ»


Και φυσικά οι εργαζόμενοι χωρίζονται σε δύο κατηγορίες. Σε εκείνους τους μόνιμους του Δημοσίου που έχουν δεμένο τον γάιδαρό τους. Και στους άλλους που ταλαντεύονται και αιωρούνται μεταξύ  φθοράς και αφθαρσίας.  Γνωστά όλα αυτά


Αλλά τουλάχιστον όσο αφορά στη δική μου περίπτωση, στη δική μου συνείδηση και στις δικές μου αντιλήψεις, είναι εντελώς αδύνατο, απαράδεκτο, απαξιωτικό, προσβλητικό και ολότελα εχθρικό. Από τη μια όταν με βολεύει να είμαι έτσι και την άλλη γιουβέτσι. Αγαπητέ μου οι προσωπικές σταθερές  αξίες του καθενός δεν έχουν σχέση, καμία μάλιστα, με όλους εκείνους τους τάχα μου παιδαράδες που δημοσίως παραδέχονται πως τους αρέσει  και από τις δύο όψεις


Τέτοιες καταστάσεις όπως συνέβη χτες με το κυκλοφοριακό κομφούζιο λειτουργούν σαν crash test   στοιχειώδους υπαρξιακής αξιοπρέπειας. Ούτε έτσι ούτε γιουβέτσι. Το κριτήριο είναι ένα και μοναδικό. Είτε σε βολεύει είτε δεν σε βολεύει. Απόδειξη!