Βασίλης Στεφανακίδης

Ο κατάλογος μακρύς διαχρονικά, με πρόσφατα ηχηρά παραδείγματα τις χρηματιστηριακές απάτες των Κουτσολιούτσων, του Γιώργου Νίκα και του Τηλέμαχου Λαβίδα, που πήραν διεθνή δημοσιότητα εκθέτοντας αρνητικά όχι μόνο τους ίδιους, αλλά και τη χώρα μας.

Θα ήταν αφελής κάποιος αν θεωρούσε ότι οι επιχειρηματίες είναι εξ ορισμού άγγελοι, όπως άλλωστε συμβαίνει και για όλα τα επαγγέλματα. Παντού ανθίζουν τα «άνθη του κακού». Απλά κάποιες έκνομες ενέργειες έρχονται στο φως και τις μαθαίνουμε και κάποιες άλλες παραμένουν καλά κρυμμένες και απλώς τις υποψιαζόμαστε. Δεν είμαι από αυτούς που υποστηρίζουν πως δεν υπάρχει τέλειο έγκλημα. Σαφώς και οι προσεκτικότεροι απατεώνες μπορεί να μην κάνουν το μοιραίο λάθος, να μην πέσουν θύματα απίθανων συμπτώσεων και να μην αποκαλυφθούν ποτέ.

Ο κοινός παρανομαστής όμως στους οικονομικούς εγκληματίες είναι η απληστία. Ποτέ δεν τους αρκούν όσα ενθυλάκωσαν με ένα κόλπο και το μυαλό τους δουλεύει για το επόμενο, το μεγαλύτερο.

Παράδειγμα, η περίπτωση των Κουτσολιούτσων. Είχαν φτιάξει έναν κολοσσό που απλωνόταν σχεδόν σε όλη την υφήλιο. Είχαν βγάλει τόσα πολλά που θα τους αρκούσαν να ζήσουν πλούσια πέντε γενιές απογόνων. Κι όμως, η απληστία τους και το υπερεγώ τους τούς οδηγούσε να πιστεύουν πως μπορούν στο διηνεκές να μαγειρεύουν ισολογισμούς και να κοροϊδεύουν τους επενδυτές που τους εμπιστεύονταν τα χρήματά τους. Θεωρούσαν ότι είναι οι εξυπνότεροι, οι πιο μάγκες και καταφερτζήδες και πως όλοι οι άλλοι είναι στην καλύτεροι περίπτωση ανόητοι. Και τώρα διαπιστώνουν με οδυνηρό τρόπο πως την πάτησαν και έχασαν όλα όσα με κόπους δεκαετιών είχαν αποκτήσει και τους είχαν οδηγήσει στην επιχειρηματική ελίτ από την οποία εξέπεσαν με γδούπο. Αδυνατώ βέβαια να πιστέψω πως στο τέλος θα μείνουν απένταροι.

Πάμε τώρα στην άλλη περίπτωση που απασχολεί όλα τα διεθνή και εγχώρια Μέσα, με την κομπίνα που έστησαν με εσωτερική πληροφόρηση για μετοχές στις ΗΠΑ δύο γόνοι μεγάλων επιχειρηματικών τζακιών, ο Γιώργος Νίκας, γιος του εκλιπόντος Παναγιώτη, ιδρυτή της ομώνυμης αλλαντοβιομηχανίας, και ο Τηλέμαχος Λαβίδας, γιος του Θανάση, της φαρμακευτικής βιομηχανίας Lavipharm.

Η προσωπική περιουσία που δημιούργησαν οι γονείς αυτών των δύο στα μάτια του μέσου ανθρώπου είναι αμύθητη. Θα μπορούσαν άνετα, αν δεν ήθελαν ή δεν μπορούσαν να ασχοληθούν με τις επιχειρήσεις, να ζουν εσαεί μέσα στη χλιδή και αυτοί και τα εγγόνια τους.

Κι όμως, αντί γι’ʼαυτό, επιχείρησαν να αποδείξουν (σε ποιον άραγε;) ότι μπορούν άκοπα να βγάλουν περισσότερα από τους γονείς τους.

Και πήγαν να κάνουν κομπίνες πού; Στις ΗΠΑ, όπου η αντιμετώπιση του οικονομικού εγκλήματος έχει αναχθεί σε επιστήμη. Εκεί όπου οι συντάξεις των πολιτών και η ασφάλισή τους επενδύονται στο Χρηματιστήριο και στα διάφορα funds και οι εποπτικές αρχές έχουν απεριόριστες αρμοδιότητες για να μπορούν να αποτρέπουν και να συλλαμβάνουν όσους επιχειρούν να υπεξαιρέσουν τα κεκτημένα τους. Εποπτικές αρχές με τεράστια πείρα και μεγάλες επιτυχίες στην εξόντωση φαινομένων τύπου Μέιντοφ, που απειλούσαν να διαταράξουν τις ισορροπίες του χρηματοοικονομικού τους συστήματος.

Πήγαν λοιπόν τα «δικά μας» φιντάνια να τους βάλουν τα γυαλιά για να μπορούν στη συνέχεια να έρχονται στην Ελλάδα και να επιδεικνύουν το ακόμα μεγαλύτερο σκάφος τους, το ακόμα πολυτελέστερο σπίτι τους και το καλύτερο ελικόπτερο ή αεροσκάφος.

Πήγαν να αποδείξουν πως στην αντίπερα όχθη, στη μητρόπολη του καπιταλισμού, τους έπιασαν αμερικανάκια.

Τι να πει κανείς. Για άλλη μία φορά κρίμα και ντροπή και ό,τι και αν πάθουν εφεξής θα είναι προϊόν της ανηθικότητας και της απληστίας τους.