Βασίλης Στεφανακίδης

Η κυβέρνηση υποστηρίζει πως έχει καλύψει το 72% των αιτημάτων τους και πως τα υπόλοιπα δεν είναι στο χέρι της γιατί προσκρούουν στην πολιτική της ΕΕ, αλλά οι αγρότες επιμένουν πως δεν είναι ευχαριστημένοι και γι’ αυτό αρνούνται τον διάλογο στον οποίο τους καλεί εδώ και 15 μέρες.

Αποτέλεσμα οι εικόνες που βλέπουμε στα εθνικά δίκτυα, τις παράπλευρες απώλειες των επαγγελματιών των χειμερινών τουριστικών προορισμών και η ταλαιπωρία των ταξιδιωτών αλλά και των εμπορικών μεταφορών.

Πόσο θα κρατήσει αυτή η κατάσταση και ποιος τελικά εκβιάζει ποιόν, με όπλο την κοινωνία, εξαρτάται από ποια γωνία το βλέπει ο καθένας.

Ουδείς φυσικά υποστηρίζει πως η αγροτική δουλειά είναι εύκολη ούτε πως οι αγρότες τρώνε με χρυσά κουτάλια. Σαφώς και τα φέρνουν δύσκολα. Όπως δύσκολα τα έφερναν βόλτα και πριν 30-40 χρόνια και γι’ αυτό έχει ερημώσει σταδιακά η ύπαιθρος και μαζευτήκαμε στις πόλεις κάνοντας άλλες δουλειές.

Άλλες δουλειές που δεν είναι βέβαιο πως αποφέρουν περισσότερα χρήματα. Άλλωστε 600.000 εργαζόμενοι, όσοι περίπου και οι Έλληνες αγρότες, αμείβονται με τον κατώτατο μισθό ή λίγο παραπάνω όταν τυγχάνει να έχουν κάποια πτυχία.

Αυτοί βέβαια ίσως να βρίσκονται σε δυσκολότερη θέση γιατί έχουν επιπρόσθετα αυξημένο κόστος ζωής, λόγω πόλης και το κυριότερο δεν έχουν καμιά διαπραγματευτική και διεκδικητική δύναμη, ούτε διαθέτουν τρακτέρ για να ακουστεί το δίκιο των αιτημάτων τους.

Για να επανέλθουμε όμως στον αγροτικό τομέα, θα πρέπει να επισημάνουμε κάτι πoυ όλοι το γνωρίζουν αλλά κανείς ποτέ δεν έχει καθίσει να το μελετήσει σε βάθος και να πάρει σημαντικές αποφάσεις για το μακροπρόθεσμο μέλλον της πρωτογενούς παραγωγής. Να καθίσουν γύρω από ένα τραπέζι, πολιτικοί, επιστήμονες και πραγματικοί αγρότες και όχι αγροτοσυνδικαλιστές που ζητούν και όλα τα κιλά-όλα τα λεφτά και κατάργηση της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής της ΕΕ και κάποιοι άλλοι ακόμα και έξοδο από την ΕΕ.

Με σοβαρότητα λοιπόν πρέπει να προσεγγισθεί το πολύπλοκο αυτό ζήτημα και να αποφασισθούν πλάνα 5ετίας-10ετίας με αναδιάρθρωση καλλιεργειών με γνώμονα τη ζήτηση, την ανταγωνιστικότητα, τη δημιουργία μεγάλων συνεργατικών σχημάτων που θα πετυχαίνουν οικονομίες κλίμακας και θα διαπραγματεύονται τις τιμές εμπορίας έχοντας πίσω τους μεγάλο όγκο παραγωγής, ποιοτικών προϊόντων.

Οι αδυναμίες του πρωτογενούς τομέα δεν είναι μόνο ελληνικό φαινόμενο. Το βλέπουμε σε όλες τις Ευρωπαϊκές χώρες και για αυτό τον λόγο εδώ και δεκαετίες η ΕΕ προσέφερε επιδοτήσεις για αναδιάρθρωση καλλιεργειών, με παράλληλη μείωση των επιδοτήσεων στα πλεονασματικά και μη ανταγωνιστικά προϊόντα στις διεθνείς αγορές, όπως για παράδειγμα το βαμβάκι ή τα ροδάκινα.

Για τη στήριξη του πρωτογενούς τομέα δημιουργήθηκε κα η ΚΑΠ που επιδοτεί το εισόδημα των αγροτών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Με λεφτά των υπόλοιπων φορολογουμένων επομένως γίνεται προσπάθεια να μη σβήσει ο πρωτογενής τομέας από την ήπειρο μας. Αν όμως ,τα λεφτά αυτά δεν πιάνουν τόπο και συνεχιστεί η εγκατάλειψη της υπαίθρου, ας μη γελιόμαστε, ο καπιταλισμός θα βρει άλλες λύσεις όπως διακρατικές συμφωνίες για εισαγωγές προϊόντων από τρίτες χώρες, επιβάλλοντας και όρους ποιότητας και ελέγχου. Πριν φθάσουμε όμως εκεί, δεν είναι αργά έστω και τώρα η επανεξέταση και η δημιουργία προϋποθέσεων μιας εκσυγχρονισμένης γεωργίας με σοβαρότητα και όρους οικονομικής βιωσιμότητας που θα εξασφαλίζει ένα ικανοποιητικό εισόδημα στους αγρότες-επιχειρηματίες.

Διαφορετικά ακόμα κι αν αποχωρήσουν οι αγρότες αύριο, το πρόβλημα θα έρχεται και θα ξαναέρχεται με βίαιο τρόπο στην επικαιρότητα και τα τρακτέρ θα γίνουν εποχικός θεσμός που πάντα κάνει μια τρύπα στο νερό!