Άννα Παναγιωταρέα

Ηρθε ο Αλέξης Τσίπρας. Ενας 17χρονος με μαλλί Ελβις και κατακόκκινο πουλόβερ. Χαριτωμένος. Οπως γράφει (σελ. 39), «η πιο χαρακτηριστική στιγμή, όμως, ήταν η τηλεοπτική μου αντιπαράθεση με την Αννα Παναγιωταρέα σε ένα talk show υψηλής τηλεθέασης στον ΑΝΤ1, όπου υπερασπίστηκα ευγενικά αλλά με πείσμα τις θέσεις των μαθητών, σε μια συζήτηση που αργότερα κατάλαβα πως είχε αφήσει έντονο αποτύπωμα στην κοινή γνώμη».

Αντιπαράθεση; Μετά από δύο ερωτήσεις, με υπομονή και χαμόγελο, τον οδήγησα να ξεδιπλώσει τα δικά του θέλω: «Οι μαθητές θα επιλέγουν τους καθηγητές τους αφού συζητήσουν μαζί τους. Να μην κάνουν κάθε μέρα μάθημα, αλλά να διαθέτουν ολόκληρη μέρα να ζυμώνονται στο σχολείο. Να βγαίνουν καμιά ώρα από το μάθημα. Και δεν χρειάζονται εξετάσεις». Δεν τα εξέλαβα ως προοίμιο του λαϊκισμού, από τον οποίο ήδη τρεφόταν. Τα χρέωσα στην ορμή της εφηβείας.

Πράγματι, η εκπομπή «άφησε έντονο αποτύπωμα». Οχι για τις θέσεις του, αλλά επειδή κλείνοντας προέβλεψα: «Εσύ θα γίνεις αρχηγός κόμματος κι εγώ, δημοσιογράφος, θα σου παίρνω συνεντεύξεις». Σε μένα ήταν ξεκάθαρο ότι ο ορμητικός, ζωηρός νέος που είχα μπροστά μου, μέλος της ΚΝΕ -πολλοί χρωστούν πολλά στην «εκπαίδευση» του ΚΚΕ-, που ήθελε «να αλλάξει τον κόσμο», είχε πολιτικό μέλλον.

Ενας Θεός ξέρει τι άκουσα όταν εξελέγη πρωθυπουργός. Τότε το θυμήθηκαν όλοι. Οχι όταν... τους προειδοποίησα. Οι απόψεις του -για τη Μέση Εκπαίδευση- προοιωνίζονταν εκείνες της πρώτης -επικίνδυνα- αφελούς πρωθυπουργικής του θητείας.

Και ποιος φανταζόταν ότι η χώρα, μετά από σχεδόν δύο δεκαετίες, θα σκόνταφτε στα οικονομικά αδιέξοδα επί Κώστα Καραμανλή. Θα βάδιζε προς την τέλεια καταιγίδα επί Γιώργου Παπανδρέου. Και οργανωμένα, «Αγανακτισμένοι» θα έβλεπαν «Τσίπρα και τ’ άλλα παιδιά» ως «σωτήρες». De profundis, μελετούσε παρτιτούρες για νταούλια ψάχνοντας αγγλομαθείς -να υποθέσω- χοροδιδασκάλους. Πώς θα μάθαινε αγορές και τραπεζίτες να χορεύουν;

Απομνημονεύματα εκδίδουν συνταξιούχοι της πολιτικής. Οχι οι πεινώντες και διψώντες την εξουσία. Τι προσφέρει, λοιπόν, η «Ιθάκη» του Αλέξη Τσίπρα; Ανασκαλεύει στη μνήμη μας «το χαρίεν» ρεσάλτο στο Μαξίμου το 2015 καταβυθίζοντας το πλοίον «Η Ελλάς» με τα σκληρά επακόλουθα.

Ο παρασκηνιακός σύμβουλος -άλλοτε διαπρύσιος κατήγορός του-Νίκος Μαραντζίδης, αντί ενθάρρυνσης «να μην ανεβεί στο τρένο με σταθμό τα κρεματόρια», έπρεπε να του επαναλάβει το λεχθέν από την Αγκαθα Κρίστι: «Ο δολοφόνος επιστρέφοντας στον τόπο του εγκλήματος το ξαναζεί». Αλλά οι συγγραφείς-φαντάσματα (ghostwriters) έχουν να επιλύσουν δικές τους ταυτοτικές ανησυχίες...

«Η προσωπική ιστορία» του διατελέσαντος πρωθυπουργού απαιτούσε χρόνο απεξάρτησης από τα τρέχοντα, έλεγχο του θυμικού, αυτογνωσία για στέρεη αναμέτρηση με την πραγματικότητα. Η σκηνοθετημένη θυματοποίησή του αποδίδοντας τις ολέθριες πράξεις του στους επιτελείς του, η δημόσια απαξίωση και γελοιοποίησή τους από εκείνον που τους έχρισε υπουργούς αντανακλώνται στο πρόσωπό του. Δεν μου έστειλε ο Αλέξης Τσίπρας το βιβλίο του «με θερμή αφιέρωση» όπως σε άλλους συναδέλφους. Αλλά τι είναι η καταβολή 28,2 ευρώ στην «Ιθάκη» μπροστά στα εκατομμύρια που πληρώνουμε στο μνημόνιό του και την ενεχυρίαση των ασημικών της χώρας για 99 έτη! Μα, «τι έσκισε» ο πρωθυπουργός Τσίπρας το 2015; Μνημόνια, ΕΝΦΙΑ, σεισάχθεια κόκκινων δανείων; Οχι. «Το κοστολογημένο» πρόγραμμά του, Σεπτέμβρη του 2014, στη ΔΕΘ αποκαλύπτοντας μεσονύχτιο ύπνο βαθύ. Μπορούσε να εξελιχθεί η κατάσταση «αλλιώς»;

Quo vadis, χωρίς στοιχειώδη κατανόηση των οικονομικών; Κατάλαβε πόσο τυχερός ήταν που δεν κατόρθωσε «να πετάξει με κλοτσιές» από την Τράπεζα της Ελλάδος τον Γιάννη Στουρνάρα; Χωρίς διεθνή εμπειρία, με διοικητικές ικανότητες 15μελούς, περιβαλλόμενος από «την παρεούλα»; Δεν είχε επίγνωση του βάρους που θα σήκωνε. Βούλιαξε κάτω από αυτό. Τότε αναδύθηκε -τσίτσιδο- το αριστερό ηθικό πλεονέκτημα...

Ηθελε «να τα αλλάξει όλα». Κράτος, χωρίς συνέχεια! Αν είχε ψήγμα ενστίκτου αυτοσυντήρησης, θα συνέχιζε ευλαβικά τον οικονομικό σχεδιασμό των Σαμαρά - Βενιζέλου, που ήδη έδινε σημεία ανάκαμψης. Χρέωσε τους Ελληνες με τον αρλεκίνο υπουργό -το asset του- 100 δισ. και βάλε. Προσπέρασε την Ε.Ε., που προσφέρει στήριξη-περίοδο χάριτος στους νεοεκλεγέντες πρωθυπουργούς. Επέλεξε «επιστροφή» στην ιδεολογική μήτρα, τη Μόσχα, επαιτώντας 300 εκατ. ευρώ. Νόμιζε, πιθανόν, ότι ο Πούτιν είχε διαδεχθεί τον σύντροφο Λεονίντ Μπρέζνιεφ! «Καλύτερα να τα δώσω σε ίδρυμα», του απάντησε. Οι επτάμηνοι λεονταρισμοί του είχαν καταστήσει την Ελλάδα παράδειγμα προς αποφυγή. Στην «Ιθάκη» οι ήττες επιχρυσώνονται.

Βολική η δήλωση «δεν αγοράζω, δεν διαβάζω το βιβλίο του Τσίπρα», αλλά βιβλία «που ρίχνονται στην πυρά» ασκούν μεγαλύτερη έλξη. Εγώ διαβάζω την «Ιθάκη» - 762 σελίδες και 12 κεφάλαια που «όμορφα καίγονται» από τα ψέματα του Τσίπρα.

Δεν είμαι λωτοφάγος. Δεν αγνοώ τις προθέσεις του. Αλλά είναι για λύπηση, όταν δεν έχει πλοίο για αυτόν, δεν έχει οδό...