Ben Stiller: «Η γυναίκα μου λέει να είμαι πιο χαλαρός!»

Ο 48άχρονος σταρ αποφάσισε να δείξει στο κοινό του μια εντελώς διαφορετική πλευρά του, ανασυνθέτοντας την κλασική ιστορία του James Thurber, η οποία δημοσιεύτηκε στο The New Yorker το 1939 και έγινε ταινία το 1947, σχετικά με ένα συνηθισμένο άντρα (διευθυντή φωτογραφίας στο περιοδικό Life), που δεν κάνει τίποτα άλλο πέρα από το να ονειρεύεται. Μέχρι που η απώλεια ενός αρνητικού τον ρίχνει σε έναν κόσμο αληθινής περιπέτειας, που τον ταξιδεύει από την Ισλανδία έως τα Ιμαλάια.

Αισθάνεστε ότι παίρνετε ρίσκο με τη συγκεκριμένη ταινία;
Ήταν μεγάλη πρόκληση, γιατί ο τόνος της ήταν διαφορετικός από οτιδήποτε έχω κάνει στο παρελθόν. Αλλά ήθελα να ρισκάρω, γιατί αισθάνομαι ότι το σενάριο με αφορά. Ίσως γιατί και εγώ βρίσκομαι σε ένα σημείο της ζωής μου που σκέφτομαι όλο και περισσότερο το πόσο μικρή είναι η ζωή και ότι θέλω να εκμεταλλευτώ κάθε λεπτό της.

Πόσο δύσκολο ήταν να σκηνοθετείτε και ταυτόχρονα να πρωταγωνιστείτε στη συγκεκριμένη ταινία; Ειδικά από τη στιγμή που είναι πιο πολύπλοκη από τις προηγούμενες σκηνοθετικές σας απόπειρες (Tropic Thunder, Reality Bites, The Cable Guy, Zoolander).
Είναι πάντοτε δύσκολο να είσαι σε δύο μέρη ταυτόχρονα. Γιατί πάντοτε θέλεις να είσαι καλύτερος σκηνοθέτης για τον ηθοποιό σου και καλύτερος ηθοποιός για το σκηνοθέτη σου. Στο τέλος αναγκάζεσαι απλώς να αποδεχτείς την κατάσταση.



Τα γυρίσματα πραγματοποιήθηκαν σε πολύ ενδιαφέροντα location, όπως, π.χ., την Ισλανδία. Τι θυμάστε από τη συγκεκριμένη εμπειρία;
Η Ισλανδία είναι ένα υπέροχο μέρος που σε κάνει να αισθάνεσαι ότι βρίσκεσαι σε άλλον πλανήτη. Μάλιστα, όσο ήμασταν εκεί, συνάντησα και τον Russell Crowe που μόλις ολοκλήρωνε τα γυρίσματα του Νώε. Μου είπε «Καλή τύχη και θυμήσου ότι πρέπει να κυριαρχείς πάνω στα στοιχεία της φύσης». Αυτό που εννοούσε είναι ότι πρέπει να συνεχίζεις το γύρισμα ό,τι καιρό κι αν έχει, γιατί τα πάντα μπορούν να αλλάξουν από στιγμή σε στιγμή. Πιστεύω ότι μάλλον οι θεοί του βορρά, που ελέγχουν τον καιρό, σε σέβονται ως σκηνοθέτη, αν είσαι αρκετά «πεισματάρης». Επίσης, επειδή ζω στη Χαβάη αρκετούς μήνες το χρόνο, φρόντισα πριν ξεκινήσουμε το γύρισμα να έρθει ένας φίλος μου, που είναι Χαβανέζος ιερέας, και να μας ευλογήσει. Κάτι που θεωρώ ότι είχε αποτέλεσμα.

Στην πιο χαρακτηριστική σκηνή της ταινίας βρίσκεστε στη μέση της παγωμένης Βόρειας Θάλασσας. Η σκηνή γυρίστηκε στο στούντιο ή όντως στη θάλασσα;
Στη Βόρεια Θάλασσα. Συγκεκριμένα ήμασταν ένα μίλι έξω από την ακτή, περικυκλωμένοι από τεράστια κύματα. Μάλιστα, υπήρξε ένα διάστημα δύο λεπτών, όταν το πλοίο με την κάμερα έφυγε μακριά, που βρέθηκα να επιπλέω στον ωκεανό, εντελώς μόνος και κρατώντας το briefcase μου. Το μόνο που σκεφτόμουν ήταν «Ελπίζω να καταφέρουν να με βρουν όταν επιστρέψουν».



Τι είναι αυτό που κάνει τη συγκεκριμένη ιστορία επίκαιρη, εβδομήντα τέσσερα χρόνια μετά την έκδοσή της;
Η ιδέα ότι στο μυαλό μας είμαστε όλοι αφανείς ήρωες και ότι κανείς δεν ξέρει πραγματικά τι σκεφτόμαστε. Όπως ο πρωταγωνιστής, που περνά μια ζωή απαρατήρητος.

Πώς ταυτίζεστε εσείς, όντας εξαιρετικά επιτυχημένος, με έναν τέτοιο άνθρωπο;
Είμαι εξαιρετικά ευγνώμων για όλα όσα είχα στη ζωή μου, ειδικά την οικογένειά μου. Αλλά κι εγώ, όπως όλοι οι υπόλοιποι, αισθάνομαι ότι υπάρχουν τόσα πολλά πράγματα που θέλω να κάνω και τα οποία δεν έχω καταφέρει ακόμη. Συγκεκριμένα, αισθάνομαι ότι δεν έχω αρκετά χρόνια μπροστά μου για να εξερευνήσω όλα όσα θέλω. Όπως το να συνεχίσω να γίνομαι καλύτερος ως σκηνοθέτης και το να κάνω ταινίες που είναι εκτός της ζώνης ασφαλείας μου. Επίσης, θα ήθελα να είμαι πιο χαλαρός. Αυτό είναι κάτι που γύρισε και μου είπε χθες η γυναίκα μου: «Πρέπει να χαλαρώσεις περισσότερο και να αρχίσεις να απολαμβάνεις τα πράγματα». Δεν ξέρω αν απλά αυτό δεν είναι γραμμένο στο DNA μου, πάντως αποτελεί πρόκληση για μένα.

Διαβάστε περισσότερα στο PEOPLE που κυκλοφορεί μαζί με το ΘΕΜΑ.