Τσουιτέλ Ετζιοφορ: Ελεύθερος και ωραίος

Mε το «Hunger» ο Στιβ ΜακΚουίν σύστησε στον κόσμο τον Μάικλ Φασμπέντερ. Με το «Shame» τον έφερε στις υποψηφιότητες των Χρυσών Σφαιρών. Τώρα, με το «12 χρόνια σκλάβος», κρατά τον Φασμπέντερ στην άμυνα και σπρώχνει κατευθείαν στα Οσκαρ τον νέο του πρωταγωνιστή Τσουιτέλ Ετζιοφορ. Ολοι μιλούν για τον Βρετανό ηθοποιό, ο οποίος, με τα μάτια του μόνο, μεταφέρει όλη την υπόσταση του ρόλου που υποδύεται αλλά και τον πόνο που υπέστη: ο Σόλομον Νόρθαπ, ένας ελεύθερος άνδρας, παγιδεύτηκε σε χρόνια σκλαβιάς. Δεν είμαι όμως σίγουρη αν η ερμηνεία του Ετζιοφορ, όσο αξιοθαύμαστη κι αν είναι, δικαιολογεί αυτή την υπερβολική μανία με το όνομά του.

Κυρίως φοβάμαι πως αποτελεί κομμάτι μιας ολοένα διογκούμενης πολιτικής ορθότητας που επισκιάζει την (δεν θα πω αντικειμενική, αλλά δευτερεύουσα) κινηματογραφική αξία της εκάστοτε ταινίας και των ηθοποιών της. Θυμηθείτε τις προπέρσινες «Υπηρέτριες» και την αντίστοιχη υστερία που τις ακολούθησε, παρόλο που συνεισέφεραν τελικά λίγο έως καθόλου σε μια νέα κινηματογραφική αναπαράσταση της αφροαμερικανικής ταυτότητας.

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία πως το «12 χρόνια σκλάβος» είναι μια σαφώς ανώτερη ταινία από τις «Υπηρέτριες». Κι επειδή, όπως και να ’χει, από δω και πέρα το όνομα του Ετζιοφορ (ο οποίος ήδη μετρά φωτογράφηση του Μάριο Τεστίνο με την Κέιτ Μος για τη «Vogue») προβλέπεται να ακούγεται συχνά, η κυκλοφορία της ταινίας είναι μια καλή ευκαιρία για μια πρώτη γνωριμία με τον ηθοποιό. Ο Τσουιτέλ Ετζιοφορ γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Λονδίνο, από πατέρα γιατρό και μητέρα φαρμακοποιό. Η μικρή του αδερφή Ζέιν Ασερ είναι ανταποκρίτρια του CNN.

Εχασε τον πατέρα του σε αυτοκινητικό ατύχημα στη Νιγηρία (ο ίδιος, μόλις 11 χρόνων τότε, ήταν μέσα στο αμάξι) το οποίο του άφησε «αναμνηστικό» τις ουλές στο μέτωπό του. Στα 19 του κιόλας χρόνια τον επιλέγει ο Στίβεν Σπίλμπεργκ και ταξιδεύει στην Αμερική για το «Amistad», ενώ είναι ακόμα φοιτητής δραματικής σχολής. Ο Ετζιοφορ θυμάται λίγο θολά εκείνη την περίοδο, αφού όλα τού έμοιαζαν πρωτόγνωρα. Εκείνο που δεν ξεχνά με τίποτα είναι η στιγμή που ο ίδιος ο Σπίλμπεργκ, μερικά χρόνια αργότερα, τον κάλεσε στα γυρίσματα της «Διάσωσης του στρατιώτη Ράιαν» στην Αγγλία. Καταφτάνοντας στο σετ όπου γυριζόταν μια σκηνή μάχης, συναντά τον σκηνοθέτη, ο οποίος τον υποδέχεται λέγοντάς του: «Καλώς ήρθες στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο!».

Ενώ όλα μοιάζουν να έχουν πάρει τον δρόμο τους, ο Ετζιοφορ δεν αφήνεται στην καλή του τύχη και εργάζεται με πυρετώδη ρυθμό στο σινεμά, στο θέατρο, στην τηλεόραση και το ραδιόφωνο («Βρώμικα όμορφα πράγματα», «Love actually» για να αναφέρω μόνο δύο από τις δουλειές του εκείνης της περιόδου). Εντούτοις, ακόμα και σήμερα, δεν νιώθει ότι είναι ηθοποιός. «Εκανα το πρώτο μου θεατρικό όταν ήμουν περίπου 15», έχει δηλώσει. «Δεν πήρα καμία απόφαση να γίνω ηθοποιός. Δηλαδή, ακόμα δεν την έχω πάρει επίσημα. Απλώς ήταν κάτι που συνέχισα να κάνω και ο κόσμος τελικά κατέληξε να με αναφέρει έτσι».

Μοιράζει τον χρόνο του μεταξύ Λονδίνου και Λος Αντζελες, βρίσκοντας στο δεύτερο την ευκαιρία να κάνει πράγματα που αγαπά, όπως η ιστιοπλοΐα και το κολύμπι. Και παραμένει κι εκείνος, ευτυχώς, σκεπτικός με το σούσουρο γύρω από τα βραβεία και την προσοχή που έχει προκαλέσει η ταινία: «Είμαι πάντα καχύποπτος απέναντι σε λέξεις όπως «μοδάτο» ή «trendy». Η ταινία και η ιστορία του Νόρθαπ αξίζουν λίγη σκέψη παραπάνω. Χαίρομαι που ο κόσμος ενθουσιάζεται, αλλά θα ’θελα να δουν την ταινία χωρίς προσδοκίες». Από το στόμα του...