Βενιζέλος: Η κυβέρνηση δεν διαπραγματεύεται με τους θεσμούς, αλλά με το εσωτερικό της

Σε δραματικούς τόνους για τη θέση της χώρας στην ΕΕ κινήθηκε ο Ευάγγελος Βενιζέλος σε εκδήλωση του Κύκλου Ιδεών για τα 60 χρόνια από τη Συνθήκη της Ρώμης. 

«Κάθε ημέρα που περνά τα πράγματα γίνονται χειρότερα και αποδυναμωνόμαστε μέσα στους νέους ευρωπαϊκούς συσχετισμούς που είναι ακόμη ρευστοί και αδιαμόρφωτοι» προειδοποίησε ο πρώην πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, επιρρίπτοντας τις ευθύνες στην κυβέρνηση. 

«Η κυβέρνηση δεν διαπραγματεύεται με τους εταίρους στις Βρυξέλλες.  Διαπραγματεύεται εσωτερικά με τον ΣΥΡΙΖΑ, με τους ΑΝΕΛ και ταυτοχρόνως παραποιεί την πραγματικότητα και δημιουργεί ψευδείς εντυπώσεις» είπε χαρακτηριστικά.  

Ολόκληρη η δήλωση στην ημερίδα του Κύκλου Ιδεών,  «60 χρόνια μετά τη Συνθήκη της Ρώμης: Η Ευρωπαϊκή Ολοκλήρωση ξανά σε δοκιμασία»:   
 
«Η κυβέρνηση δεν διαπραγματεύεται με τους εταίρους στις Βρυξέλλες.  Διαπραγματεύεται εσωτερικά με τον ΣΥΡΙΖΑ, με τους ΑΝΕΛ και ταυτοχρόνως παραποιεί την πραγματικότητα και δημιουργεί ψευδείς εντυπώσεις. 

Η χώρα υποβαθμίζεται, η χώρα ηττάται.  Κάθε ημέρα που περνά τα πράγματα γίνονται χειρότερα και αποδυναμωνόμαστε μέσα στους νέους ευρωπαϊκούς συσχετισμούς που είναι ακόμη ρευστοί και αδιαμόρφωτοι.»

Τα βασικά σημεία της ομιλία του Ευάγγελου Βενιζέλου:

Κοινό νόμισμα χωρίς νομισματική χρηματοδότηση...

«Η Ευρωζώνη συγκροτείται ως ένας εκπληκτικός συνδυασμός αυτοπειθαρχίας και αυτοτιμωρίας, διότι προϋποθέτει δημοσιονομική, μακροοικονομική και νομισματική αυτοπειθαρχία, ταυτόχρονα όμως εγκαθιδρύει θεσμούς που υπερβαίνουν την πειθαρχία και γίνονται αυτοτιμωρητικοί μέχρι βαθμού αυτοκτονίας.  

Διότι απαγορεύεται και η νομισματική χρηματοδότηση, δηλαδή αυτό που κάνουν όλες οι κεντρικές τράπεζες στον κόσμο και ιδίως κάνει η FED αλλά και η Τράπεζα της Αγγλίας, τυπώνει νόμισμα για να λύσει προβλήματα σταθερότητας της οικονομίας και στήριξης του εθνικού νομίσματος και ανάπτυξης διά του πληθωρισμού, και επίσης απαγορεύεται η διάσωση, απαγορεύεται το bail out, απαγορεύεται να παρέμβεις για να σώσεις ένα κράτος που κινδυνεύει να χρεοκοπήσει».  

Η ολοκλήρωση που έμεινε στη μέση...
 
«Τι έγινε η θεωρία του ευρωπαϊκού δήμου με την οποία είχε γοητευτεί ο κύκλος των φιλοευρωπαίων διανοουμένων τις παραμονές της κύρωσης της Συνθήκης για το Ευρωπαϊκό Σύνταγμα;  Τι απέγινε αυτή η θεωρία;  Χάθηκε, και χάθηκε γιατί τώρα πλέον η Ευρώπη φοβάται τις κοινωνίες της, τα εκλογικά της σώματα και αυτό είναι η κρίση νομιμοποίησης πολύ συνοπτικά.  Διότι πρέπει να βρεις λύσεις δημοκρατικές οι οποίες να είναι και υπεύθυνες. Αυτός ο συνδυασμός δημοκρατίας και υπευθυνότητας που ανυψώνει τη δημοκρατική συμπεριφορά και τη δημοκρατική επιλογή σε επίπεδο ιστορίας είναι κάτι συγκλονιστικά δύσκολο, σχεδόν αδύνατο.  Άρα, είναι αντιμέτωπη με τέτοιου είδους διλήμματα πλέον η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση.  
Το ερώτημα πρακτικά είναι, μπορεί με αυτούς τους περιορισμούς να ανοίξει σοβαρά η συζήτηση για αύξηση των ιδίων πόρων;  Γιατί η αύξηση του προϋπολογισμού της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ως ποσοστού του ΑΕΠ της Ένωσης σημαίνει ότι πρέπει να αυξηθούν οι ίδιοι πόροι.  Τώρα έχουμε έναν προϋπολογισμό μικρότερο του 1%, όταν φτάνουμε κοντά στο 1% θριαμβολογούμε.  Μπορεί να ανοίξει συζήτηση για αναδιανομή των πλεονασμάτων των ισοζυγίων τρεχουσών συναλλαγών;  Εδώ υπάρχουν πλεονάσματα ακόμη και στις διατραπεζικές συναλλαγές, δηλαδή πλεονάσματα στη διακίνηση ρευστού μεταξύ των κρατών μελών, τα μαζεύει η Γερμανία όλα».  

Υπάρχει λύση;

«Ο δημοσιονομικός ομοσπονδισμός, το fiscal federalism στις Ηνωμένες Πολιτείες, έγινε μετά την επανάσταση της ανεξαρτησίας και μετά τον εμφύλιο.  Έγινε με πολύ μεγάλο κόστος, με ανάληψη του χρέους των πολιτειών από την Ομοσπονδία και με κούρεμα, έγινε PSI πάρα πολύ μεγάλο στις Ηνωμένες Πολιτείες από τον Alexander Hamilton για να επιτύχουν τον δημοσιονομικό ομοσπονδισμό.  Άρα, πρέπει να δούμε εάν αυτά που λέμε είναι πιθανά.  Μπορεί να ανοίξει αυτή η συζήτηση;  Εγώ σας λέω ότι είναι εξαιρετικά δύσκολο.  Αν ανοίξει όμως, ξέρουμε υπό ποιες προϋποθέσεις θα ανοίξει;  

Οι προϋποθέσεις λοιπόν θα είναι: απόλυτη δημοσιονομική πειθαρχία, διασφάλιση της εξυπηρετισιμότητας του χρέους συμπεριλαμβανομένου και του ασφαλιστικού αναλογιστικού χρέους των κρατών-μελών, αυστηροί μηχανισμοί πολυμερούς εποπτείας και οικονομικής διακυβέρνησης και, βέβαια, ριζικές και ριζοσπαστικές διαρθρωτικές αλλαγές για την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας.  Το λέω αυτό για να έχουμε συνείδηση τι ζητάμε.  Ζητάμε ένα πανευρωπαϊκό μνημόνιο κολοσσιαίων διαστάσεων για να γίνουν αυτά, δεν πρόκειται να γίνουν αυτά δωρεάν, άνευ ισορροπιών και άνευ ανταλλαγμάτων.  

Η Ελλάδα, λοιπόν, πρέπει να ξεπεράσει το μύθο της ευρωπαϊκής ευθύνης και της ελληνικής εθνικής αθωότητας και ανευθυνότητας, χρειάζεται ένα ελληνικό σχέδιο για το μέλλον που είναι ενδογενές για να μην έχουμε συνεχώς το άγχος ενός εξωγενούς μνημονίου και πρέπει να συνειδητοποιήσει η Ελλάδα ότι χρειάζεται την Ευρώπη όσο ποτέ, αλλά πρέπει να την παρακολουθεί και να την ακολουθεί ενώ διαπραγματεύεται μαζί της».  

Δεν συμφέρει την Ελλάδα η... αλλαγή ταχύτητας.

«Τι σημαίνει το δόγμα που με τόση ευκολία λέγεται, η Ελλάδα πρέπει να παραμείνει στην πρώτη ταχύτητα;  Σημαίνει πάρα πολύ απλά ότι πρέπει να παραμείνει στη ζώνη του Ευρώ.  Αν δεν παραμείνει στη ζώνη του Ευρώ, εάν τεθεί ξανά σε αμφισβήτηση αυτό, φυσικά δεν θα είναι στην πρώτη ταχύτητα, θα βρεθεί λόγω περιδίνησης όχι έξω από την Ευρωζώνη, έξω από την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση συνολικά.  

Άρα, ο στόχος της παραμονής στην πρώτη ταχύτητα δεν είναι ρητορικός, ούτε βολονταριστικός, είναι διαβολεμένα πρακτικός, επείγων, συγκεκριμένος και εθνικός, και αυτό έχουμε να κάνουμε.  Εδώ δεν έχουμε ξεπεράσει ακόμη το ζήτημα εάν καλώς ή κακώς ενταχθήκαμε στην ΟΝΕ.  Κάποιοι θέτουν το ζήτημα αν καλώς ή κακώς ενταχθήκαμε στην Ευρωπαϊκή Ένωση.  Ζούμε υπό την απειλή μιας συνεχούς αναψηλάφησης».