Πασχάλης Τσαρούχας: Το μυαλό μου δεν έπηξε ποτέ, ούτε στην εφηβεία, ούτε και σήμερα

Το πώς έγινε ηθοποιός αλλά και την ανάγκη του να διατηρεί την παιδικότητά του αποκάλυψε σε συνέντευξή του στο Down Town της Κύπρου ο ηθοποιός Πασχάλης Τσαρούχας.

«Οι γονείς μου δεν με πίεσαν ποτέ να γίνω κάτι όπως τότε συνηθιζόταν, όπως γιατρός ή δικηγόρος. Ήταν καλοί άνθρωποι και δεν ασκούσαν πίεση, δεν μας έπρηζαν. Υπήρχε μία αγωνία για το μέλλον των παιδιών, αλλά ποτέ εκφρασμένη έντονα. Μικρός ήθελα να γίνω καπετάνιος, τροχονόμος, να ρυθμίζω την κυκλοφορία στους δρόμους κι όλα αυτά που θέλει να κάνει ένα παιδί, που του τραβάει την προσοχή. Τον έναν χρόνο έλεγα αστροναύτης, τον άλλον δεν θυμάμαι κι εγώ τι… Το μυαλό μου δεν έπηξε ουσιαστικά ποτέ. Ούτε στην εφηβεία, ούτε και σήμερα. Ακόμα προσπαθώ. Όταν κάνεις τη δουλειά τη δική μας, είναι απαγορευτικό το να πήξει το μυαλό, με την έννοια ότι πάντα πρέπει να είσαι “ανοιχτός”. Να θες να παίζεις, να έχεις ακόμη την παιδικότητα. Είναι λάθος να σοβαροδείχνεις. Μπορεί να φέρεσαι σοβαρά και υπεύθυνα, αλλά πρέπει να διατηρείς την παιδικότητά σου.

Εγώ έγινα από σπόντα ηθοποιός. Ποτέ δεν είπα “τώρα θα γίνω ηθοποιός!”. Από σύμπτωση έγινα. Κι αυτή τη σύμπτωση την υποστήριξα και με υποστήριξε. Είχα δώσει πανελλήνιες, δεν πέρασα κάπου κι ένας φίλος μου, μου είπε “δεν πάμε να γίνουμε ηθοποιοί;”. Και πήγαμε. Δώσαμε εξετάσεις στο “Ωδείο Αθηνών” και μας πήραν. Τον επόμενο χρόνο έδωσα ξανά πανελλήνιες, πέρασα σε μία οικονομική σχολή. Ασχολήθηκα μόνο μερικούς μήνες και την παράτησα. Πήρα μεταγραφή μετά, από το “Ωδείο Αθηνών”, στη σχολή του Καρόλου Κουν. Έτσι φτάσαμε στο σήμερα και κλείνω πια 35 χρόνια ηθοποιός.

Η πρώτη μου δουλειά ήταν στον χορό των “Περσών”, θυμάμαι, στην Επίδαυρο, με 17.000 κόσμο κοινό. Είχε πεθάνει ο Κουν, κάναμε παραστάσεις στην Επίδαυρο και συμμετείχα κι εγώ. Όταν είδα το κοινό, μου κόπηκαν τα πόδια! Ζαλίστηκα! Έκανα τέσσερα λεπτά για να ισορροπήσω στα βήματά μου. Ήμουν 21 τότε. Πρωτοετής. Ήταν και ο Πέτρος Φιλιππίδης μαζί μας και πολλοί άλλοι. Τι εμπειρία… Όχι, δεν ξέφυγα ποτέ. Και πού να πάω; Τι να πω; “Ω, εγώ παίζω στην Επίδαυρο;”. Αστεία λες, μου φαίνεται. Εκείνη τη χρονιά έκανα “Πέρσες”, “Αγαμέμνονα”, “Όρνιθες” και “Αχαρνείς”. Αλλά, δεν μπορούσες να ξεφύγεις και να ψωνιστείς. Απαγορευόταν αυτό! Ήταν πολύ αυστηρά τα πράγματα, μας μάθαιναν να σεβόμαστε».