«Νοσηρός ο χαρακτήρας της. Το πάθος για εξουσία θολώνει το μυαλό της. Αυτή βάζει το μαχαίρι στα χέρια του Μάκβεθ (Μάικλ Φασμπέντερ). Είναι ο ζωντανός ορισμός της δολιότητας, της συνωμοσίας, της καταστροφής», λέει για τον ρόλο της στην ταινία «Μάκβεθ» του Τζάστιν Κούρτσελ, η οποία βγαίνει στις ελληνικές αίθουσες την Πέμπτη 8 Οκτωβρίου
Μαριόν Κοτιγιάρ:
«Η Ελλάδα είναι μια πολύ δυνατή χώρα. Οι δυνάμεις της προέρχονται από το ένδοξο παρελθόν της. Με τέτοιο παρελθόν και με τόσες ανακαλύψεις που έκαναν οι πρόγονοί σας είναι αδύνατον να ηττηθείτε. Είμαι βέβαιη ότι στο τέλος θα βρείτε διέξοδο και θα νικήσετε»!
Την ευχαρίστησα. Εφυγα. Και στον δρόμο θυμήθηκα το αθάνατο σλόγκαν που συνοδεύει, ως επωδός, κάθε ελληνική καταστροφή: Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει!
ΣΚΗΝΗ 5η: Η θεά του ενός εκατομμυρίου: Τα απλά ρούχα που φορούσε ήταν η πανοπλία της. Τα γυαλιά ηλίου η μάσκα της. Η επιτηδευμένη άνεσή της η απόσταση από τους δημοσιογράφους και υποψήφιους «δολοφόνους» της! Αδύνατον να πιστέψεις ότι αυτό το πλάσμα απέναντί σου έχει κερδίσει όλα τα τρόπαια. Για τον ίδιο ρόλο. Και την ίδια ταινία. Το αμερικανικό Οσκαρ, τη Χρυσή Σφαίρα, το βρετανικό BAFTA και το γαλλικό Σεζάρ. Ολα μαζί για την Εντίθ Πιαφ «Ζωή σαν τριαντάφυλλο»! Με αυτές τις σκέψεις εφόρμησα. Αμ τι «δολοφόνος» είμαι!
- Οι σταρ είναι οι σύγχρονοι θεοί, έτσι δεν είναι;
«Ετσι. Γι’ αυτό τους καλοπληρώνουν, χρυσέ μου.»
- Και την Κοτιγιάρ την πληρώνουν καλά (στο τρίτο πρόσωπο όπως αρμόζει σε μια θεά).
«Τα νούμερα δεν συμφωνούν. Οι Γάλλοι είναι ξένοι. Το Χόλιγουντ πληρώνει λιγότερα τους ξένους. Και οι Γάλλοι επειδή πληρώνονται ακόμα λιγότερα στη χώρα τους αισθάνονται ευτυχισμένοι με τα περισσότερα-λιγότερα που λαμβάνουν από το Χόλιγουντ».
Για να καταλάβετε -θα έλεγα εγώ-, η Κοτιγιάρ πληρώθηκε μόλις 450.000 euros για τον ρόλο της ως Εντίθ Πιαφ. Και μόλις 1 εκατ. δολάρια για το blockbuster του Κρίστοφερ Νόλαν «Inception». Και δέκα ψωροχιλιάρικα για την εμφάνισή της στην κομεντί του Γούντι Αλεν «Μεσάνυχτα στο Παρίσι».
ΣΚΗΝΗ 4η: Θα χυθεί αίμα: Τα αγγλικά της είναι αγγλικά. «Προσπάθησα», λέει. «Τόσο πολύ προσπάθησα ν’ απαλλαγώ από τη γαλλική προφορά που παραλίγο από τη γλώσσα μου να χυθεί αίμα».
Το αίμα είναι το σήμα κατατεθέν της μοναδικής -στο είδος της- τραγωδίας του Γουίλιαμ Σαίξπηρ «Μάκβεθ» (MacBeth). Η μικρότερη τραγωδία του Αγγλου συγγραφέα όπου η ανεξέλεγκτη και αχόρταγη φιλοδοξία υποκινεί τον Μάκβεθ και τη σύζυγό του Λαίδη Μάκβεθ να δολοφονήσουν τον νόμιμο βασιλιά και να σφετεριστούν τον θρόνο, μέχρι που καταστρέφονται από τις ενοχές τους. Το επιμύθιο διπλό. Το πάθος για εξουσία. Και η εξουσία του πάθους. Ο,τι κατέχεις σε κατέχει!
Εντυπωσίασε και η διπλή ερμηνεία της -τόσο ως σικάτη, γοητευτική σύζυγος όσο και ως καυτή χορεύτρια με την υπέροχη φωνή στις φαντασιώσεις του Ντάνιελ Ντέι Λιούις- στην ταινία «Nine» του Ρομπ Μάρσαλ
- Η φιλοδοξία είναι ο οδηγός προς την επιτυχία;
«Οι άνθρωποι είμαστε υποκριτές. Οταν λέμε ‘‘αυτός είναι φιλόδοξος’’ εννοούμε πως είναι ασυγκράτητος. Οτι είναι ικανός να διαπράξει τα πάντα προκειμένου να πετύχει τους στόχους του. Ομως για εμάς τους ίδιους η φιλοδοξία είναι κάτι το θετικό, το επιτρεπτό και το απαραίτητο».
Σιωπή μερικών δευτερολέπτων. Προσπαθώ να διακρίνω το βλέμμα της. Αδύνατον. Η «μάσκα» των γυαλιών της κρύβει τα μάτια της.
«Φυσικά είμαι φιλόδοξη. Μερικές φορές αισθάνομαι τόσο δυνατή που πιστεύω ότι κανείς δεν μπορεί να με σταματήσει».
- Τη Λαίδη Μάκβεθ τη σταματάνε οι ενοχές της.
«Νοσηρός ο χαρακτήρας της. Το πάθος για εξουσία θολώνει το μυαλό της. Αυτή οδηγεί τον άντρα της. Αυτή βάζει το μαχαίρι στα χέρια του. Είναι ο ζωντανός ορισμός της δολιότητας, της συνωμοσίας, της καταστροφής. Αυτή σκηνοθετεί τον φόνο. Αυτή ο ηθικός αυτουργός».
- Στο θέατρο έχεις παίξει Σαίξπηρ;
«Οχι, ποτέ».
- Θα έπρεπε.
Στο μυαλό μου άρχισαν να πέφτουν με ιλιγγιώδη ταχύτητα οι «κόκκινες» στιγμές από την ταινία που σκηνοθέτησε ο «άγνωστος» Αυστραλός Τζάστιν Κούρτσελ. Στο μυαλό μου καρφώθηκαν οι συναρπαστικές ερμηνείες του Μάικλ Φασμπέντερ και της Μαριόν Κοτιγιάρ. Η ταινία μοιάζει με κολυμπήθρα. Μια κολυμπήθρα που αντί για νερό είναι γεμάτη με αίμα. Πηχτό, καυτό, βρώμικο, παχύρρευστο, αποκρουστικό. Είπα από μέσα μου: «Θα ξαναδώ την ταινία στην Αθήνα». Και θα την ξαναδώ επειδή θα προβάλλεται από την Πέμπτη 8 Οκτωβρίου.
Μόλις 10.000 euros για την εμφάνισή της στην κομεντί του Γούντι Αλεν «Μεσάνυχτα στο Παρίσι»
- Η Λαίδη Μάκβεθ και η Μαριόν Κοτιγιάρ, δύο πρόσωπα διαφορετικά;
«Εντελώς. Θα μου πεις πώς είναι δυνατόν ένας άνθρωπος τόσο “κανονικός” να μπορεί στην οθόνη να υποδύεται έναν τόσο νοσηρό χαρακτήρα; Μα ακριβώς αυτό είναι το πλεονέκτημα του ηθοποιού. Διαρκώς να υποκρίνεται. Να μεταμφιέζεται. Να μεταμορφώνεται. Να παίζει σκοτεινούς ρόλους. Κάθε χαρακτήρας και μια ανεπανάληπτη εμπειρία. Κάθε εμπειρία και ένα παιχνίδι με δύο ρόλους. Εσύ και η ηρωίδα. Εσύ και το αντίθετό σου. Εσύ και ο αντίπαλός σου. Οι περισσότεροι χαρακτήρες που έπαιξα είναι μαύροι. Ομως μέσα από το μαύρο εμφανίζεται μια λευκή δέσμη φωτός».
Σκηνή 3η: «Αγάπα με αν τολμάς»: Η Μαριόν το 2003 ήταν 28 ετών. Είχε ήδη διανύσει κάμποση απόσταση. Γαλλική απόσταση. Το Χόλιγουντ την αγνοούσε. Οχι πια. Με το που οι οθόνες άρχισαν να τρίζουν και να ιδρώνουν, τότε «Marion, come! You are a star»! Ηταν το «Jeux d’ Enfants», δηλαδή «Αγάπα με αν τολμάς». Από τις πιο ανάποδες και αιρετικές αισθηματικές ιστορίες του γαλλικού σινεμά. Και ήταν -εκτός των άλλων- ο παρτενέρ, ο εραστής και στη συνέχεια ο πατέρας του παιδιού της, ο Γκιγιόμ Κανέ. Ηταν το εφαλτήριο. Προς τη δόξα, τον έρωτα, τη μητρότητα, το Οσκαρ, τη φήμη. Τα πάντα!
Η εκπληκτική ερμηνεία της ως Εντίθ Πιαφ τής χάρισε το Οσκαρ, τη Χρυσή Σφαίρα, το βρετανικό BAFTA και το γαλλικό Σεζάρ
Εκτοτε η Μαριόν, η 13th Sextiest Movie Star. Εκτοτε η Μαριόν, International Actor of the Year 2012. Εκτοτε η Μαριόν, η σπουδαιότερη ερμηνεύτρια του sινεμά. Εκτοτε η Μαριόν, η Γαλλίδα που άρπαξε το Οσκαρ μέσα από τα χέρια της Κέιτ Μπλάνσετ. Εκτοτε η Μαριόν σε όλα τα εξώφυλλα των πιο εμπορικών περιοδικών. Κατ’ επανάληψη και συστηματικά. Οπως «Vogue», «Harper’s Bazaar», «Elle», «Variety», «Vanity Fair», «Marie Claire». Εκτοτε η Μαριόν, η εκλεκτή του Dior και της Chοpard. Εκτοτε η Μαριόν, η ευνοούμενη Τιμ Μπάρτον, Κρίστοφερ Νόλαν, Ρίντλεϊ Σκοτ, Μάικλ Μαν, Ρομπ Μάρσαλ, Στίβεν Σόντερμπεργκ, Τζέιμς Γκρέι. Εκτοτε η Μαριόν μέσα στη λίστα των πέντε Γάλλων που κέρδισαν Οσκαρ. Μαζί με Κλοντέτ Κολμπέρ, Σιμόν Σινιορέ, Ζιλιέτ Μπινός, Ζαν Ντιζαρντέν.
- Εχει αλλάξει κάτι;
«Πρέπει. Ομως δεν το καταλαβαίνω. Οι φίλοι μου μπορούν να σου πούνε. Πάντως εξακολουθώ να είμαι δραστήριο μέλος της Greenpeace. Εξακολουθώ να πηγαίνω σε επικίνδυνες τριτοκοσμικές περιοχές. Εξακολουθώ να προφυλάσσω την ιδιωτική μου ζωή. Και εξακολουθώ να αποφεύγω τους παπαράτσι».
- Και αυτοί δεν τρέχουν από πίσω σου;
«Σπανίως. Ξέρεις κάτι; Οι παπαράτσι τρέχουν σε όποιον ενδιαφέρεται. Σε όποιον τους ανοίγει την πόρτα του. Oι παπαράτσι διαθέτουν εξαιρετικά σπάνια όσφρηση. Τρέχουν όπου υπάρχει ‘‘αίμα’’. Τρέχουν πίσω από αυτούς που τους τροφοδοτούν με ‘‘αίμα’’».
- Ακούγεται σαν θεωρία συνωμοσίας.
«Δεν λέω. Και εγώ είμαι μία από τα εκατομμύρια που πιστεύουν σε θεωρίες συνωμοσίας. Να σου το πω διαφορετικά. Αρνούμαι να πιστέψω ό,τι διαβάζω στις εφημερίδες και ό,τι βλέπω στις ειδήσεις των 8. Για παράδειγμα, ακόμα να πιστέψω ότι περπάτησε άνθρωπος στο Φεγγάρι. Μπορεί να είναι σκηνοθετημένο»!
Σέξι και απειλητική στην ταινία «Ο σκοτεινός ιππότης: Η επιστροφή» του Κρίστοφερ Νόλαν
ΣΚΗΝΗ 2η: «Θα ήθελα να είμαι ο Τσάπλιν»: Από την πρώτη μέρα που είδε το φως του κόσμου ήταν ένα ευλογημένο πλάσμα. Ο πατέρας της, ηθοποιός, μίμος, θεατρικός συγγραφέας και σκηνοθέτης. Η μητέρα της, ηθοποιός και καθηγήτρια Υποκριτικής. Ο δρόμος προς την Εβδομη Τέχνη στρωμένος με ροδοπέταλα.
- Στην Ελλάδα λέμε: «Το μήλο πέφτει κάτω από τη μηλιά»
«Σωστό. Ομως στην αρχή ήθελα να γίνω τραγουδίστρια. Μάλιστα κατάφερα να παίζω τσέμπαλο, πλήκτρα, τύμπανα, κιθάρα και να τραγουδάω».
- Και απ’ ό,τι διαβάζω, καθόλου άσχημα και με τις ξένες γλώσσες. Ακόμα και ισπανικά και δανέζικα.
«Τα δανέζικα επειδή με τρέλανε το ‘‘Festen’’ (Οικογενειακή γιορτή) του Τόμας Βίντερμπεργκ. Και τα αγγλικά επειδή από μικρή μού άρεσαν τα αμερικάνικα μιούζικαλ, όπως ‘‘Τραγουδώντας στη βροχή’’».
- Και τα ινδάλματά σου;
«Θαυμάζω την Γκρέτα Γκάρμπο, αλλά, αν μπορούσα, θα επιθυμούσα να είμαι ο Τσάρλι Τσάπλιν ή ο Πίτερ Σέλερς. Αξεπέραστα τα ερμηνευτικά τους προσόντα. Μοναδικά. Ακόμα και τώρα όταν τους βλέπω μένω με το στόμα ανοχκτό. Μακράν οι καλύτεροι όλων των εποχών».
- Αρκετοί θα διαφωνούσαν. Θα έλεγαν ο Μπράντο, η Μέριλ Στριπ, ο Ντε Νίρο...
«Και αυτοί. Ομως ο Τσάπλιν και ο Σέλερς είχαν την ικανότητα να μεταμορφώνονται στο οτιδήποτε. Με την ίδια ευκολία και την ίδια πειστικότητα. Κανείς άλλος σαν κι αυτούς».
- Πώς καταλαβαίνει κάποιος αν έχει τα προσόντα να γίνει ηθοποιός;
«Δεν το καταλαβαίνει. Ούτε το μαθαίνει. Ούτε το διδάσκεται. Ο ηθοποιός γεννιέται ηθοποιός. Χωρίς ποτέ να αναρωτηθεί το πώς και το γιατί. Είτε είσαι είτε δεν είσαι. Είτε το έχεις είτε δεν το έχεις. Χωρίς συζήτηση. Χωρίς να το διαπραγματευτείς. Εγώ, ας πούμε, που φοίτησα στο Conservatoire d’ Art Dramatique d’ Orléans, το μόνο πράγμα που έμαθα, πολύτιμο δεν λέω, ήταν να μπορώ να ελέγχω τις εκφράσεις μου και τα αισθήματά μου. Τα υπόλοιπα είναι ζήτημα μετάλλου. Είσαι από σίδερο; Τότε δεν κάνεις. Είσαι από αλουμίνιο; Πάλι δεν κάνεις. Είσαι από πλατίνα; Τότε είσαι ο Τσάπλιν»!
ΣΚΗΝΗ 1η: «Λατρεύω τον εαυτό μου»: Αδύνατη. Πολύ αδύνατη. Σχεδόν «αόρατη». Οι περισσότερες είναι αδύνατες. Αναγκασμένες να προσέχουν τη διατροφή τους. Αναγκασμένες για τη γυμναστική τους. Αναγκασμένες να περιποιούνται τον εαυτό τους. Ομως η Μαριόν είναι Γαλλίδα. Η διαφορά μεγάλη. Γιατί οι Ιταλίδες είναι σαν κούκλες βιτρίνας. Οι Αμερικανίδες σαν χρυσόμυγες. Οι Αγγλίδες σαν νοικοκυρές. Οι Γαλλίδες είναι ο εαυτός τους. Η τρέλα τους. Η ιδιορρυθμία τους. Η ιδιαιτερότητά τους. Ομως εννιά στις δέκα, τι λέω τώρα, δέκα στις δέκα αναγκασμένες να συμβιώνουν με τη χημεία τους. Ολες πλην της Μαριόν.
«Ενα πράγμα με έσωσε από τη χημεία, τις πλαστικές επεμβάσεις, τα μπότοξ. Ο φόβος που είχα από μικρή γα τις ενέσεις. Από τότε τρέμω στην ιδέα ότι κάτι ξένο θα εισβάλει στον οργανισμό μου. Και όταν βλέπω πενηντάρες, εξηντάρες να είναι τόσο ωραίες, τόσο πλαστικές, τόσο όμοιες, τόσο φουσκωμένες, τόσο παραμορφωμένες, λέω στον εαυτό μου: ‘‘Μαριόν, πρόσεχε μη γίνεις κι εσύ κάποτε σαν κι αυτές. Να γεράσεις σαν κανονικός άνθρωπος. Να είσαι πάντα ο εαυτός σου’’».
«Οταν βλέπω πενηντάρες, εξηντάρες να είναι τόσο ωραίες, τόσο πλαστικές, τόσο όμοιες, τόσο φουσκωμένες, τόσο παραμορφωμένες, λέω στον εαυτό μου: ‘‘Μαριόν, πρόσεχε μη γίνεις κι εσύ κάποτε σαν κι αυτές. Να γεράσεις σαν κανονικός άνθρωπος. Να είσαι πάντα ο εαυτός σου’’»
- Ακόμα κι όταν είσαι αναγκασμένη να κυκλοφορείς με τουαλέτες Jean-Paul Gaultier και Dior;
«Είδες, λοιπόν! Κι εγώ έτσι πίστευα. Οτι μόδα είναι, θα περάσει. Οτι όλα αυτά είναι προορισμένα για τα θύματα του lifestyle. Αργότερα ανακάλυψα ότι πίσω από αυτά τα φανταχτερά στολίδια κρύβονται μερικά σπουδαία καλλιτεχνικά ταλέντα. Το ρούχο είναι τέχνη. Το ντύσιμο, ακόμα και το πιο φτηνό, ακόμα και το κουρέλι, αποκαλύπτει την αισθητική της γυναίκας που το επιλέγει και το φοράει. Η ομορφιά είναι η δεύτερη φύση μας. Θέλουμε να αρέσουμε στον εαυτό μας. Θέλουμε να αρέσουμε στους άλλους. Κάπως έτσι αρχίζουμε να καλλιεργούμε το γούστο μας και την αισθητική μας. Κάπως έτσι σκηνοθετούμε την εμφάνισή μας».
- Και ποια ακριβώς είναι η Μαριόν Κοτιγιάρ;
«Πολλά πράγματα. Ετσι θέλω να πιστεύω. Πρώτα απ’ όλα λατρεύω τον εαυτό μου. Και τον λατρεύω επειδή είμαι συμφιλιωμένη με τον χαρακτήρα και τη ζωή μου. Λατρεύω να υποδύομαι ρόλους, να αλλάζω χαρακτήρες, να ερμηνεύω διαφορετικές προσωπικότητες. Επειτα πιστεύω ότι για να γκρεμίσεις τους περιορισμούς πρέπει να μην έχεις συνείδηση ότι υπάρχουν όρια. Να έχεις άγνοια κινδύνου. Η συνείδηση του φόβου προκαλεί φόβο. Η άγνοια πολεμάει τον φόβο. Και στο τέλος της μέρας κλείνω την πόρτα σε καθετί που με αποξενώνει από την ιδιωτική μου ζωή. Στην οθόνη είμαι η Λαίδη Μάκβεθ. Στο σπίτι μου είμαι η Μαριόν Κοτιγιάρ».
- Ναι, αλλά πάντα αφοσιωμένη στην τέχνη της υποκριτικής.
«Πάντα. Γιατί ο ηθοποιός είναι ταυτόχρονα ευάλωτος και ανθεκτικός. Γιατί ο σταρ είναι γυμνός. Γιατί είμαστε εύθραυστοι και διάφανοι. Και κάτι ακόμα: μ’ αρέσει να παίζω ακραίους χαρακτήρες. Επειδή είναι παθιασμένοι. Χωρίς πάθος ο ηθοποιός είναι νεκρός»!
