Θάλεια Συκιώτη: H future perfect ηθοποιός που χτίζει το μέλλον της με προσεκτικά βήματα

Τη συναντώ στην επιβλητική είσοδο του Εθνικού Θεάτρου, που χρονολογείται από το 1891. Αφού διασχίζουμε διαδρόμους με ζωγραφικό διάκοσμο, χαρακτηριστικά κομψοτεχνήματα της τεχνοτροπίας του Ερνέστου Τσίλερ, φτάνουμε στην εμβληματική αίθουσα εκδηλώσεων, την παλιά αίθουσα χορού, μία από τις ωραιότερες της Αθήνας. Το ονειρικό σκηνικό του μικρόκοσμου που στήθηκε για την παράσταση του Ηλία Κουνέλα μάς προσκαλεί να καθίσουμε. Για τη Θάλεια Συκιώτη ο χώρος του Εθνικού είναι οικείος και όχι μόνο επειδή παίζει στο έργο «Τρεις αδερφές», που έχει ανέβει από τις 6 Μαρτίου στην Πλάγια Σκηνή, στο κτίριο Τσίλερ.

«Με τους γονείς μου βλέπαμε πολύ θέατρο, με έφερναν συχνά στο Εθνικό», μου λέει. Εκτός από την αγάπη για το θέατρο, η φιλόλογος μητέρα της τής εμφύσησε και την αγάπη για το διάβασμα. «Η βιβλιοθήκη δεσπόζει στο πατρικό μου. Αισθάνομαι πραγματικά τυχερή που μεγάλωσα περιτριγυρισμένη από βιβλία και συζητήσεις», εξηγεί ενώ ξαναβάζει το σακάκι της διά χειρός Νάντιας Ράπτη. Η Θάλεια αγαπάει τη μόδα και μου μιλάει με ενθουσιασμό για τις δημιουργίες του Βασίλη Ζούλια που φόρεσε για τη φωτογράφηση: «Κάθε κομμάτι του ήταν έργο τέχνης! Πολλοί άνθρωποι περιφρονούν τη μόδα γιατί τη θεωρούν επιφανειακή. Αλλά τα ρούχα μπορεί να αναδείξουν τη θηλυκή μας πλευρά».

Τη ρωτώ πώς αποφάσισε να γίνει ηθοποιός. «Ηταν μια απρόσκοπτη απόφαση η υποκριτική, ένας μονόδρομος. Από παιδί με ενθουσίαζε να μεταμορφώνω μέσω της φαντασίας εμένα και τον κόσμο γύρω μου. Μεγαλώνοντας όλο αυτό μου έγινε πιο συνειδητό. Είμαι εσωστρεφής και η υποκριτική είναι ο τρόπος μου να συνδέομαι πραγματικά με τον κόσμο». Η συζήτηση πηγαίνει στις «Τρεις Αδελφές», τη διαχρονική και αξεπέραστη παρακαταθήκη του Αντον Τσέχοφ, ψυχικό μωσαϊκό για το νόημα που διαρκώς μας διαφεύγει, όπως οι στιγμές της ζωής μας που δεν καταφέραμε να ζήσουμε ένδοξα, αποτελεσματικά, λυτρωτικά.

Η Ολγα, η Μάσα, η Ιρίνα και ο αδελφός τους, ο Αντρέι, μετά τον θάνατο του πατέρα τους βρίσκονται μπροστά σε μια νέα αφετηρία, είναι όμως ανέτοιμοι και ανήμποροι να πάρουν τη ζωή στα χέρια τους. Λαχταρούν να δουλέψουν, να ερωτευτούν, να πιστέψουν σε έναν σκοπό, βυθίζονται όμως όλο και περισσότερο στην απραξία και τη νωθρότητα, κι έτσι η ζωή τούς προσπερνά. Η ευτυχία βρίσκεται για αυτούς είτε σε ένα μακρινό μέλλον είτε σε έναν μακρινό τόπο, την αιώνια άπιαστη Μόσχα. «Ο καθένας μας έχει τη “Μόσχα” του, πιστεύοντας ότι μόνο όταν βρεθεί εκεί θα είναι πλήρης και ευτυχισμένος.

Οι χαρακτήρες στο έργο περιμένουν μια ιδανική συνθήκη που είναι να έρθει, όμως αυτό που ξεχνάνε, όπως πολλές φορές κι εμείς, είναι ότι ζούμε μόνο στο τώρα», σχολιάζει η Θάλεια, προτού μου περιγράψει τον δικό της ρόλο που φέρνει ποιητική διάσταση στην παράσταση. «Ενσαρκώνω τη φωνή που συνομιλεί μόνο με την Ιρίνα, τη μικρότερη από τις αδελφές. Πρόκειται για προσθήκη στον αντίποδα της πνιγηρής πραγματικότητας των Πρόζορωφ, τη δύναμη που παρακινεί το μικρότερο παιδί της οικογένειας να ξεφύγει από τη μοίρα των συγγενών του και να διεκδικήσει για τον εαυτό του τη ζωή που επιθυμεί.


Η αφήγηση της ιστορίας σπάει από τέτοιες μη ρεαλιστικές παρεμβάσεις και αυτές οι ρωγμές δημιουργούν μια πραγματικά ενδιαφέρουσα παράσταση. Αλλωστε η γραφή του Τσέχοφ είναι γεμάτη από ανατροπές. Το δράμα των προσώπων διακόπτεται από αναπάντεχα μικρά χιουμοριστικά σκηνικά, έτσι ώστε από το ένα συναίσθημα ο θεατής να περνάει αβίαστα σε ένα άλλο. Στον Τσέχοφ η τραγωδία και η ελαφρότητα συνυπάρχουν».

Επισημαίνω ότι τα υπαρξιακά θέματα είναι αυτά που φαίνεται ότι εξερευνώνται περισσότερο στο θέατρο και είναι σημαντικά στους κυνικούς καιρούς που ζούμε κι εκείνη συμφωνεί: «Είμαστε συνεχώς εκτεθειμένοι σε μια ωμότητα. Αποτραβιόμαστε και αποσυνδεόμαστε απ’ ό,τι συμβαίνει γύρω μας, ίσως ως άμυνα. Εχουμε τρομερή ανάγκη να βρούμε τη θέση μας σε αυτόν τον κόσμο, όσο τρομακτικός κι αν είναι. Αν δεν αναμετρηθούμε με τα ζητήματα της ύπαρξής μας, γινόμαστε αδιάφοροι με την ίδια τη ζωή. Το θέατρο, και ειδικά τα σπουδαία έργα όπως αυτά του Τσέχοφ, μιλούν για τα πιο μεγάλα ζητήματα με τα πιο απλά λόγια. Οι χαρακτήρες γίνονται καθρέφτες μας».

Η Θάλεια γίνεται συμπαθής από την πρώτη στιγμή που τη συναντάς, από τη ζεστή χειραψία της, από το βελούδινο βλέμμα της, κάνοντας τον συνομιλητή της να θέλει να μάθει περισσότερα για εκείνη. «Με εμπνέουν τα άτομα που ξεπερνούν τον φόβο και μιλούν, που αντιστέκονται στην καταπίεση, που αντιμετωπίζουν με καλοσύνη τον άλλον, που μέσα από την ιστορία τους τούς νιώθω κοντά μου.

Με συγκινούν οι άνθρωποι που μάχονται για το κοινό καλό, την αλήθεια και τη δικαιοσύνη», μου λέει όταν τη ρωτώ για τις πηγές της έμπνευσής της. «Πιστεύω πολύ στην τεχνική που πρέπει να αναπτύξει ένας ηθοποιός. Ολα όσα μαθαίνουμε και εξασκούμε μας ενεργοποιούν, μας βοηθούν να κατανοήσουμε βαθύτερα την ανθρώπινη κατάσταση και επιθυμία. Η υποκριτική χρειάζεται προσωπική σύνδεση. Τα πράγματα δεν γίνονται μηχανικά πάνω στη σκηνή. Παρότι επαναλαμβάνεις τα ίδια λόγια και ακολουθείς τις οδηγίες του σκηνοθέτη σου, χρειάζεται η πρωτογενής, σωματική αντίδραση.

Η τεχνική θα σε υποστηρίξει αλλά πρέπει να εκπλήσσεσαι πάνω στη σκηνή». Θυμάται στη δραματική σχολή, τη Βεάκη, έναν καθηγητή της που είπε σε κάποιο μάθημα «κόψτε το κεφάλι». «Είχα την τάση να θέλω να τα κάνω όλα τέλεια, να προσπαθώ να ελέγξω τα πάντα. Στην πραγματικότητα όμως, ούτε μπορούμε ούτε μας ωφελεί να αποφεύγουμε το λάθος. Πλέον λειτουργώ πιο αυθόρμητα, πιο παρορμητικά. Εμπιστεύομαι περισσότερο την ενστικτώδη αντίδραση στα πράγματα παρά τη λογική μου. Βρίσκω μεγαλύτερη ελευθερία όταν αφήνομαι στο αναπάντεχο».


Αποφοιτώντας από τη Βεάκη, η Θάλεια παρακολούθησε το BA in Theatre and Film Studies στο Queen Margaret University στο Εδιμβούργο. Η πρώτη της επαγγελματική εμπειρία ήταν η συμμετοχή της στη σειρά «Τα καλύτερά μας χρόνια». Φέτος συμμετέχει στη σειρά «House of David», αμερικανικής παραγωγής, που προβάλλεται στο Amazon Prime. Στην ιστορία ο πρίγκιπας Τζόναθαν είναι ερωτευμένος με ένα κορίτσι που έχει πεθάνει - ο ρόλος της Θάλειας. Οι σκηνές με τις αναμνήσεις του μαζί της γυρίστηκαν στο Πάπιγκο και στη χαράδρα του Αώου ποταμού. «Είναι πολύ αισιόδοξο ότι επιλέγονται τοπία της χώρας μας σε ξένες σειρές δίνοντας την ευκαιρία σε Ελληνες συντελεστές και ηθοποιούς να δουλέψουν σε διεθνείς παραγωγές», μου λέει ενθουσιασμένη.

«Στο θέατρο έχω συνεργαστεί μέχρι στιγμής μόνο με σκηνοθέτιδες. Οι γυναίκες δημιουργούν ένα φροντιστικό περιβάλλον όπου αισθάνεσαι την ασφάλεια για να δοκιμάσεις και να ρισκάρεις ως ερμηνευτής. Πέρυσι συνεργάστηκα με την Αικατερίνη Παπαγεωργίου στο “Γαϊτανάκι του έρωτα”. Φέτος στο Εθνικό Θέατρο βρίσκομαι δίπλα σε χαρισματικούς συναδέλφους υπό τη σκηνοθετική καθοδήγηση της Μαρίας Μαγκανάρη. Η συνάντηση με δοτικούς συνεργάτες είναι αυτό που με αφορά περισσότερο σε αυτή τη δουλειά. Αισθάνομαι τυχερή!». Το ευγενικό παρουσιαστικό, το νεαρό της ηλικίας, οι ώριμες επιλογές, η συγκινητική αναζήτηση της τέχνης της, ο στοχασμός και η παρατηρητικότητα λειτουργούν σίγουρα θετικά. Η Θάλεια Συκιώτη τα έχει όλα αυτά σε γενναιόδωρες δόσεις.