Ένα μουσικό ταξίδι με την Σωτηρία Μπέλλου εξασφαλίζουν δύο προσωπικά λευκώματα με τα τραγούδια και τις σκέψεις της αξέχαστης τραγουδίστριας που βλέπουν για πρώτη φορά το φως της δημοσιότητας 18 χρόνια μετά τον θάνατό της.
Μέσα στις σελίδες τους, μέρος των οποίων δημοσιεύει σήμερα η «Espresso», ο αναγνώστης ανακαλύπτει τον σπάνιο χαρακτήρα του «μάγκα με τα φουστάνια»! Ταυτόχρονα ταξιδεύει με μία σειρά τραγουδιών που έχουν σκοπό να συγκινήσουν τους παλαιότερους και να φέρουν το ρεμπέτικο ένα βήμα πιο κοντά στις νεότερες γενιές. Όπως αποδεικνύεται, τα δύο άγνωστα ως σήμερα τετράδια με τα σκληρά εξώφυλλα αποτελούσαν «εργαλεία» της καθημερινής ζωής της Μπέλλου. Μέσα σε αυτά σημείωνε τους στίχους της ενώ τα χρησιμοποιούσε και ως ημερολόγια.
Η επιστήθια φίλη της, μετέπειτα κληρονόμος της, Ζωρζέτ Παναγιώτη, εξηγεί ότι η Σωτηρία Μπέλλου αποχωρίστηκε τα δύο τετράδια μόνο λίγο πριν από τον θάνατό της, όταν της τα εμπιστεύτηκε για πάντα: «Μου είχε δώσει επίσης το μικρόφωνο, το ντέφι της και μια βαλίτσα, τα οποία δυστυχώς έδωσα με σκοπό να μπουν σε κάποιο μουσείο αλλά δεν έγινε τίποτα και τα έχω χάσει. Τα λευκώματα όμως τα κράτησα. Υπάρχουν όπως ακριβώς μου τα είχε παραχωρήσει».
Σπουδαίος Άνθρωπος
Αρκεί κάποιος να δει τις λεκιασμένες σελίδες (από καφέ ή, ενδεχομένως, από ποτό που έπινε τις ώρες που τα μελετούσε) για να αντιληφθεί πόσο στενή σχέση είχε μαζί τους η αείμνηστη ρεμπέτισσα. «Όταν άρχισα να διαβάζω τα λευκώματα, ανακάλυψα ότι δεν ανήκουν μόνο σε μένα που την αγαπούσα, αλλά στους θαυμαστές της. Θα ήταν σημαντικό να βρεθεί ένας εκδοτικός οίκος που θα ενδιαφερθεί να τα εκδώσει. Η Σωτηρία υπήρξε σπουδαίος άνθρωπος που, ενώ είχε διαγράψει τεράστια καριέρα ήταν τόσο απλή ώστε φαινόταν να μην είχε επίγνωση όλων των σημαντικών που είχε καταφέρει επαγγελματικά», λέει η κυρία Παναγιώτη.
Οι δύο γυναίκες γνωρίστηκαν στις αρχές της δεκαετίας του 80. Τότε η Μπέλλου τραγουδούσε στο Χάραμα όπως εξηγεί η Ζωρζέτ Παναγιώτη: «Μόλις είχα χωρίσει, δεν μιλούσα καλά ελληνικά και αντιμετώπιζα σοβαρά προβλήματα με το διαζύγιό μου. Τότε οι φίλοι μου μου πρότειναν να με γνωρίσουν στη Σωτηρία, για την οποία ήταν σίγουροι που θα με βοηθούσε. Άλλωστε, η Μπέλλου έτσι ήταν!
Ακόμα θυμάμαι που με έπαιρνε τηλέφωνο, στις γιορτές κυρίως, και μου ζητούσε να πάρω το αυτοκίνητο και να την πάω σε νοσοκομεία για να μοιράσει δώρα, ενώ αλλού έδινε και χρήματα.
Πήγαμε στο Χάραμα, μιλήσαμε και ενδιαφέρθηκε όχι μόνο να μου βρει δικηγόρο αλλά και δουλειά. Αρχικά ήμουν η οδηγός της, μετά έγινα μάνατζερ της, αλλά ταυτόχρονα ήμουν η καλύτερη φίλη της. Στο τέλος με αποκαλούσε κόρη της».
Η ίδια έμεινε κοντά της τουλάχιστον 15 χρόνια: «Τα πρώτα επτά ήμασταν συνέχεια μαζί, ενώ μετά, που ξαναπαντρεύτηκα και έφυγα για τη Θεσσαλονίκη την επισκεπτόμουν συχνά. Την εποχή που την είχαν διώξει από το σπίτι της της είχα παραχωρήσει ένα διαμέρισμα στα Ιλίσια. Αυτή ήταν η σχέση μου με τη Σωτηρία, που δεν ξεχνώ ποτέ. Ακόμα και τώρα προσπαθώ να πηγαίνω στο νεκροταφείο και να της ανάβω το καντήλι, να το βλέπει από ψηλά και να χαίρεται.
Παράπονο για το «χαμένο» παιδί της
Το πιο συγκλονιστικό απ' όσα θυμάται η Ζωρζέτ Πανγιώτη είναι οι τελευταίες κουβέντες της ρεμπέτισσας λίγο πριν η φωνή της σιγήσει για πάντα: « Η Σωτηρία έφυγε από τη ζωή με ένα καημό και αυτός δεν ήταν άλλος από το παιδί της που όσο κι αν προσπάθησε δεν κατάφερε ποτέ να το βρει. Όπως μου είχε πει είχε μείνει έγκυος και όταν γέννησε της είπαν ότι το μωρό της είχε πεθάνει. Όμως ανακάλυψε την αλήθεια, που ήταν ότι οι ιδικοί της άνθρωποι είχαν αποφασίσει να το δώσουν για υιοθεσία! Αυτό την πονούσε και την πλήγωνε. Ως το τέλος αναζητούσε συνεχώς το παιδί αυτό»
