Ο κ. Γαβριήλ Σακελλαρίδης δεν επέλεξε τυχαία να ζήσει στο κέντρο της πόλης, εγκαταλείποντας μάλιστα προς τούτο την πολύ πιο άνετη και πράσινη Νέα Σμύρνη όπου μεγάλωσε. Γοητεύεται από το κέντρο της πόλης όπως καθένας που έχει ταξιδέψει ή ζήσει στο εξωτερικό - έκανε για χρόνια μεταπτυχιακές σπουδές στη Νέα Υόρκη. Γι’ αυτό και όταν βολιδοσκοπήθηκε προ ημερών από τον ίδιο τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ κ. Αλέξη Τσίπρα να είναι υποψήφιος για τον Δήμο Αθηναίων στις προσεχείς εκλογές του Μαΐου δεν είχε σχεδόν τον παραμικρό ενδοιασμό, παρότι το πολιτικό ρίσκο είναι τεράστιο για το κόμμα του, αλλά και το βάρος της κορυφαίας δημοτικής σύγκρουσης πρωτόγνωρο και δύσκολο για ένα νέο και άπειρο στέλεχος όπως ο ίδιος.Κοσμοπολίτης, μορφωμένος και παραδόξως ήρεμος και μειλίχιος για αριστερός ακτιβιστής, ο κ. Σακελλαρίδης εντυπωσιάζει με τη μετριοπάθεια και τη σταθερότητα στον πολιτικό του λόγο - τόσο στην εκφορά όσο και στο περιεχόμενο. Αποφεύγει να διαπληκτίζεται στα τηλεοπτικά πάνελ - είναι υπομονετικός, σχεδόν υποτονικός κάποιες στιγμές, μετά βίας θυμίζει το μοντέλο των σκληρών και μαχητικών συνομιλητών που συνήθως πλασάρουν τα περισσότερα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ.
ΠΟΝΤΑΡΟΥΝ ΠΑΝΩ ΤΟΥ
Παραδόξως, το προφίλ του κ. Σακελλαρίδη είναι πιο κοντά στον πολίτη των μεσαίων κοινωνικών στρωμάτων. Για την ακρίβεια, είναι περισσότερο ο «γαμπρός» και το «καλό παιδί» που θα ήθελε κάθε μεσοαστική οικογένεια για την κόρη της παρά ο φασαριόζος διαδηλωτής και πωρωμένος κομματικός, που ίσως οι επιφυλακτικές μαμάδες και οι υπερπροστατευτικοί μπαμπάδες έχουν στο μυαλό τους για τους νεολαίους του ΣΥΡΙΖΑ. Ειδικά μάλιστα για την κοινωνική σύνθεση του εκλογικού σώματος της Αθήνας -που διαφέρει πολύ από τη σύνθεση όσων την κατοικούν-, η ανάδειξή του σε υποψήφιο δήμαρχο μοιάζει να «δένει» μια χαρά. Ο 34χρονος οικονομολόγος δεν ανήκε μέχρι τώρα στο απαράτ του ΣΥΡΙΖΑ, παρότι στενός συνεργάτης του κ. Τσίπρα. Ισως γι’ αυτό και δεν ήταν η πρώτη επιλογή του κόμματος για τη δημοτική μάχη στην πρωτεύουσα. Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης είχε προσπαθήσει νωρίτερα να χρησιμοποιήσει κάποιο από τα κορυφαία στελέχη ή έστω έναν άνθρωπο της Αριστεράς από τον χώρο της τέχνης και του πολιτισμού. Ο κ. Σακελλαρίδης ήταν εφεδρεία, έστω και «χρυσή», που επιστρατεύτηκε όταν οι άλλοι αρνήθηκαν. Δεν ήταν όμως λύση ανάγκης, τουναντίον.
Το επιτελείο του κ. Τσίπρα τον είχε εντοπίσει καιρό τώρα, τον προετοίμαζε για ρόλους και πόνταρε πάνω του. Ο κ. Σακελλαρίδης έγινε γνωστός σε ένα ευρύτερο κοινό, από εκείνο του ΣΥΡΙΖΑ, χάρη στη συνήθειά του να ξυπνά νωρίς και να εμφανίζεται στα πρωινάδικα του Σαββατοκύριακου, καθώς και στις γνώσεις για την οικονομία και στην ευχέρειά του στα αγγλικά -οι σπουδές στην Αμερική γαρ- που τον έκαναν περιζήτητο από ξένα τηλεοπτικά κανάλια.
Κάπως έτσι βρέθηκε στον αφρό της δημοσιότητας, έστω και σε δεύτερο πλάνο, πίσω από τους πρωτοκλασάτους και κορυφαίους παράγοντες του κόμματος που είχαν την πρωτοκαθεδρία στις τηλεοπτικές πολιτικές συγκρούσεις. Η περίπτωσή του ωστόσο είχε και έχει ένα διπλό πρόβλημα: θεωρείται κατά κύριο λόγο παιδί του κομματικού σωλήνα και δεν έχει σοβαρή, καταξιωμένη επαγγελματική διαδρομή. Η πορεία του στο κόμμα ήταν περίπου στρωμένη με ροδοπέταλα, χωρίς δυναμική συμμετοχή στις μεγάλες κοινωνικές μάχες. Πήρε μέρος ως μαθητής στις διαδηλώσεις κατά του νόμου Αρσένη, αλλά στα τελειώματά τους. Ισα που πρόλαβε να καταλάβει τι έγινε με το Κίνημα της Γένοβας 2001 κατά της παγκοσμιοποίησης, ενώ αργότερα έφυγε για σπουδές στις ΗΠΑ και επιστρέφοντας ανέλαβε θέσεις στην κομματική γραφειοκρατία. Μοιραία δεν εντάχθηκε ποτέ στην αγορά εργασίας. Πρόλαβε να κάνει κάποιες οικονομικές μελέτες και να απασχοληθεί μερικώς σε λογιστικά γραφεία, αλλά μέχρις εκεί.
Η άνοδος του κ. Τσίπρα στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ -το 2008- τον έφερε, όπως και πολλούς άλλους της γενιάς αυτής, στον κεντρικό κομματικό μηχανισμό. Με τη φρεσκάδα μεν και τη νεανικότητα, αλλά χωρίς τη σύνδεση και την εμπειρία της αγοράς. Ο ίδιος προσπαθεί να ισορροπήσει αυτή την έλλειψη με το γεγονός ότι ζει και κινείται στην πόλη τα τελευταία χρόνια, όντας μέσα στα κινήματα που βάζουν τη σφραγίδα τους στις δράσεις για την κοινωνική αλληλεγγύη, την προστασία των ελεύθερων χώρων και του πρασίνου, την ανάπτυξη του πολιτισμού στις γειτονιές.
Ο «νέος Τσίπρας»
Η επιλογή του 34χρονου κ. Σακελλαρίδη από τον ΣΥΡΙΖΑ για τον Δήμο Αθηναίων δεν είναι ακριβώς ένα deja vu, ένα ιδιότυπο ριμέικ του 2006, όταν ο κ. Αλέκος Αλαβάνος επέλεξε τον 32χρονο παντελώς άγνωστο, πέραν των κομματικών ορίων, κ. Τσίπρα, αλλά σίγουρα κάποιοι συνειρμοί είναι αναπόφευκτοι. Πολλοί τον χαρακτήρισαν «νέο Τσίπρα» και είπαν ότι βαδίζει στα χνάρια του. Πρόκειται ωστόσο για διαφορετική ιστορία. Τότε η επιλογή Τσίπρα ήταν ένα πρώτο πείραμα, με το ανάλογο ρίσκο. Σηματοδοτούσε μια δειλή, πλην σαφή υπέρβαση της γενιάς της Μεταπολίτευσης. Ταυτόχρονα, όμως, ο νυν πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ είχε δώσει σημαντικά δείγματα από τη μαθητική και φοιτητική του δράση διαπρέποντας για χρόνια. Από την άλλη, η περίπτωση του κ. Σακελλαρίδη έχει και μειονεκτήματα και πλεονεκτήματα. Το να δώσει πλέον το οποιοδήποτε κόμμα το χρίσμα του σε έναν 34χρονο είναι κάτι εντελώς φυσιολογικό στις παρούσες πολιτικές συνθήκες. Τα μίντια, ο κομματικός χώρος και η ευρύτερη κοινωνία υποδέχονται και αποδέχονται με μεγαλύτερη ευκολία τέτοιου είδους πειράματα και επιλογές. Υπάρχει όμως ένας πήχης που μετά τον κ. Τσίπρα, αλλά και την κίνηση σχεδόν όλων των κομμάτων να εμπιστευτούν τη νέα γενιά σε υψηλές κομματικές θέσεις, έχει μπει πολύ ψηλά. Για τον κ. Σακελλαρίδη η πρόκληση είναι ακόμη μεγαλύτερη: ο κ. Τσίπρας ήταν επιτυχημένος και με την κατάκτηση ενός διψήφιου ποσοστού τότε. Τώρα όμως ο υποψήφιος του ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να περάσει τουλάχιστον στον β’ γύρο με ένα υψηλό ποσοστό, κοντά σε εκείνο των εθνικών εκλογών που πέτυχε το κόμμα του, ίσως και να κερδίσει τον δήμο.
Πέραν αυτών, ο κ. Σακελλαρίδης ενσαρκώνει πιθανόν και μια γενικότερη στόχευση του κ. Τσίπρα, καθώς η επιλογή του δίνει ένα σαφές πολιτικό μήνυμα: ότι ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ θα επιβάλει τη γενιά του και αν κυβερνήσει, θα κυβερνήσει με αυτή. Και με τα ιστορικά στελέχη της Αριστεράς, αλλά κυρίως με το κύμα των νέων στελεχών που κατακλύζει τις γραμμές του ΣΥΡΙΖΑ. Την ώρα που η Κεντροαριστερά και το ΠΑΣΟΚ αναζητούν 35άρηδες για να απαντήσουν στο «φαινόμενο Τσίπρας» και ο κ. Ευάγγελος Βενιζέλος υπόσχεται ότι θα προωθήσει έναν 30άρη για διάδοχό του όταν έρθει η ώρα, ο ΣΥΡΙΖΑ κάνει άλματα προς την ανανέωση, ποντάροντας σε πρόσωπα όπως ο κ. Σακελλαρίδης και επιβάλλοντας νέα δεδομένα στο πολιτικό σκηνικό.
Θιασώτης του ρεαλισμού
Στο εσωκομματικό πεδίο ο κ. Σακελλαρίδης ανήκει σαφώς στην προεδρική πτέρυγα και όχι μόνο επειδή είναι στενός συνεργάτης του κ. Τσίπρα. Ως οικονομολόγος θεωρείται «παιδί» του κ. Γιάννη Δραγασάκη, ο οποίος είναι ο αρχιτέκτονας της ήπιας στροφής του κόμματος στον ρεαλισμό και την προσήλωση στον δρόμο της ευρωζώνης. Ο κ. Σακελλαρίδης είναι τέταρτος τη τάξει στην ιεράρχηση των οικονομολόγων της «δεξιάς» πτέρυγας του ΣΥΡΙΖΑ. Μετά τον κ. Δραγασάκη έρχονται οι κύριοι Γιάννης Μηλιός, Γιώργος Σταθάκης και Ευκλείδης Τσακαλώτος, οι οποίοι έχουν υψηλότερες κομματικές θέσεις και σχεδόν όλοι τους -πλην του κ. Μηλιού- βουλευτική θέση. Ο κ. Σακελλαρίδης έκανε την επιλογή του συνειδητά ζυγίζοντας όλες τις απόψεις και έχοντας πλήρη εικόνα των εσωκομματικών διεργασιών. Σε ανύποπτες εποχές, περί το 2008 και πριν ενταχθεί στην ομάδα των «ρεαλιστών της ευρωζώνης», ήταν για έναν χρόνο επιστημονικός συνεργάτης του κ. Παναγιώτη Λαφαζάνη, ο οποίος παρέμεινε σταθερά στην κριτική άποψή του για την Ευρώπη και στη λογική της ρήξης με την ευρωζώνη. Η ηγεσία τού εμπιστεύτηκε τη θέση του συντονιστή του τμήματος Οικονομικής Πολιτικής, καθώς διαθέτει θεωρητική επάρκεια, οργανώνει σεμινάρια και έχει μακρά παρουσία στο Ινστιτούτο «Ν. Πουλαντζάς», το βασικό θεωρητικό κέντρο του κόμματος και του οποίου είναι εισηγητής. Αυτό τον καιρό προετοίμαζε το διδακτορικό του στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο.
Ή εμείς Ή αυτοί
Αποφασισμένος να χαράξει πολύ σκληρή συγκρουσιακή γραμμή στη μάχη για τον Δήμο Αθηναίων είναι ο κ. Σακελλαρίδης. Ηδη έθεσε το πρώτο δίλημμα στους ψηφοφόρους, λέγοντας ότι «αν δεν νικήσουμε εμείς, θα νικήσουν οι μνημονιακές δυνάμεις ή οι δυνάμεις του φασισμού».Αυτό τον καιρό πάντως προσπαθεί να μετριάσει τις εσωκομματικές αντιδράσεις. Η επικεφαλής της δημοτικής κίνησης του ΣΥΡΙΖΑ «Ανοιχτή Πόλη» κυρία Ελένη Πορτάλιου μόνο που δεν έπεσε ξερή όταν ανακοινώθηκε η υποψηφιότητα του κ. Σακελλαρίδη, όμως οι προσπάθειες συμφιλίωσης μάλλον πιάνουν τόπο. Ο 34χρονος οικονομολόγος εξήρε δημόσια πολλές φορές την προσφορά της και οι αντιδράσεις φαίνεται να κάμπτονται.
Στο προεκλογικό του πρόγραμμα ρίχνει βάρος ιδιαίτερα στις κοινωνικές δομές του δήμου και στη μάχη κατά της ανθρωπιστικής κρίσης, καθώς συνολικά ο ΣΥΡΙΖΑ αναδεικνύει την ανάγκη της κοινωνικής αλληλεγγύης. Υπόσχεται συγκρούσεις με συμφέροντα που καλοβλέπουν τα «φιλέτα» της πρωτεύουσας για επιχειρηματική αξιοποίηση, δηλαδή τους ελεύθερους χώρους και το πράσινο. Εκεί που πρέπει όμως να βρει μια ισορροπημένη συνταγή είναι στο πρόβλημα των μεταναστών, στον ρόλο της Αστυνομίας και στο πώς θα συνεννοηθεί με τον εμπορικό κόσμο, ο οποίος τα βάζει με τις διαδηλώσεις.
Ειδικά για το τελευταίο, είναι ξεκάθαρος ότι διαφωνεί με το νόμο που περιορίζει τις πορείες. Οσο για τα θέματα της ασφάλειας, δηλώνει ότι το κέντρο της πόλης δεν πρέπει να δείχνει αστυνομοκρατούμενο και ότι χρειάζεται μια άλλη διάταξη των αστυνομικών δυνάμεων, με το βάρος να πέφτει στις απομακρυσμένες γειτονιές, όπου υπάρχει μεγάλο πρόβλημα εγκληματικότητας. Οσο για τους μετανάστες; Πιστεύει ότι με την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης και τη λήξη των μνημονιακών πολιτικών θα βελτιωθεί και η εικόνα στο κέντρο της πόλης, καθώς θα είναι δυνατή η αντιμετώπιση, με ανθρώπινους όρους, της εξαθλίωσης που επικρατεί σήμερα.
Τον σημερινό δήμαρχο κ. Γιώργο Καμίνη δηλώνει ότι θα τον νικήσει επειδή διέψευσε τις προσδοκίες για δημοκρατικές λειτουργίες στον δήμο και τελικά λειτούργησε ως θιασώτης των μνημονίων και των ισχυρών συμφερόντων. Στον κ. Νικήτα Κακλαμάνη, δε, στέλνει το μήνυμα ότι θα βρει και πάλι μπροστά του τα κινήματα της πόλης που τον γκρέμισαν το 2010.
