«Δύσκολη περίοδος»: Ένας ξεκαρδιστικός οδηγός για τη γυναικεία φύση

Η «Δύσκολη περίοδος», το νέο βιβλίο από το Φυστίκι ΠουΚυλάει και τις εκδόσεις Διόπτρα είναι ένας ωμός, ειλικρινής, ξεκαρδιστικός οδηγός για τη γυναικεία φύση, χωρίς λογοκρισία. Από την πρώτη περίοδο έως την εμμηνόπαυση, το Φυστίκι ΠουΚυλάει φέρνει στο φως όλα τα μυστικά της γυναικείας εμπειρίας με καυστικό χιούμορ, κοφτερό πνεύμα και... μηδενική ντροπή.

Πρόκειται για ένα μοντέρνο autofiction που συνδυάζει το εγχειρίδιο επιβίωσης και τη φεμινιστική φωνή.  Οπως αναφέρουν οι εκδόσεις Διόπτρα είναι «ένα βιβλίο για κάθε γυναίκα. Kαι οι άντρες είναι ευπρόσδεκτοι, με δική τους ευθύνη… Θα γελάσετε. Θα βρίσετε. Μπορεί να κλάψετε. Και κάπου ανάμεσα στα αστεία και στις σπαρακτικές αλήθειες, θα αναγνωρίσετε κομμάτια του εαυτού σας - και θα συνειδητοποιήσετε ότι δεν είστε μόνες. *Α, ναι, έγινε και Νο 1 σε πωλήσεις (σε πέντε κατηγορίες) στην Amazon. (To Φυστίκι μάς ανάγκασε να προσθέσουμε αυτή την πρόταση)».

Ακολουθεί προδημοσίευση του βιβλίου:

Θυμάμαι τις εξάψεις της μάνας μου. Θυμάμαι τις εξάψεις των θειάδων μου, όταν περνούσα τα καλοκαίρια
στην Κρήτη και έμενα σπίτι τους. Ειλικρινά, νομίζω, έχω μια συλλογική ανάμνηση ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΓΥΝΑΙΚΩΝ
κάποια στιγμή να κάνουν αέρα μανιασμένα με μια βεντάλια, μούσκεμα στον ιδρώτα, πάντα μπροστά από
ένα ανοιχτό παράθυρο. Ρομαντικό θέαμα για μένα. Μάλλον βασανιστήριο για εκείνες.

Για τη μητέρα μου, κράτησε περίπου έναν αιώνα. Και όταν επιτέλους τελείωσε (ή έτσι έμοιαζε, μετά από ένα
εκατομμύριο χρόνια), είπε χαλαρά: «Μπα, η εμμηνόπαυση δεν με επηρέασε καθόλου!»

Ναι; ΣΟΒΑΡΑ; Ρώτα εμένα, κυρία μου.

Εγώ ήμουν εκείνη που έπρεπε να αντέξει τα ξεσπάσματα. Τις μεταπτώσεις της διάθεσης. Τις τυχαίες,
σεισμικές εκρήξεις οργής.

Έλεγε πράγματα όπως: «Φέρε μου εκείνο το πράμα από εκεί που ξέρεις».

Κι έπρεπε να ξέρω ακριβώς τι εννοούσε. Ο Θεός να με βοηθούσε αν δεν ήξερα. Αν τολμούσα να ρωτήσω για
διευκρίνιση ή –Θεός φυλάξοι– αν έφερνα λάθος πράμα,π.χ. αν μαγείρευε και ήθελε κρεμμύδια, κι εγώ
εμφανιζόμουν με πατάτες, θα αντιμετώπιζα τη Μήνη του Αχιλλέα. Και, πίστεψέ με, ξέρω καλά από Ιλιάδα.

Κι αν τολμούσα να της αντιμιλήσω;

Α, ναι. Η Ιπτάμενη Παντόφλα. Κυρίες και κύριοι, θαυμάστε: το θρυλικό μπούμερανγκ-παντόφλα. Μπορούσες
να σκύψεις, να βουτήξεις, να κυλήσεις κάτω από το τραπέζι – δεν είχε σημασία. Εκείνο το πράγμα είχε
λειτουργία εντοπισμού στόχου.

Μία φορά μόνο την απέφυγα. ΜΙΑ. Ήμασταν στο σπίτι της θείας μου. Η μαμά μου βγάζει την παντόφλα, την
πετάει στο κεφάλι μου. Σκύβω – και την τρώει η αδελφή της, η θεία μου. Και ΜΟΥ ΤΙΣ ΕΒΡΕΞΑΝ ΚΑΙ ΟΙ ΔΥΟ. Το
φαντάζεστε; Να τιμωρείσαι επειδή δεν σε πέτυχε το παντόφλι;

Boomer logic. Κλασικό.

Τώρα, εδώ που τα λέμε, για να είμαστε ειλικρινείς: Επειδή εσείς κι εγώ είμαστε πια φιλαράκια και επειδή έχω
και ένα ραντεβού για μασάζ αργότερα, να ξεπιαστεί λίγο το ταλαίπωρο αυτό κορμί (το οποίο, παρεμπιπτόντως,
πληρώνετε εσείς έμμεσα – ευχαριστώ!), σας χρωστάω την αλήθεια: Το 99% από τις φορές που μου ζητούσε κάτι
η μάνα μου, ήξερα ακριβώς τι εννοούσε. Ήξερα ότι ήθελε κρεμμύδια. Αλλά της έφερνα πατάτες.

Γιατί;

Γιατί ήμουν ένα μικρό κάθαρμα.

Γιατί είχε πλάκα.

Είχε κάτι απίστευτα διασκεδαστικό το να τη βλέπω να μετατρέπεται σε Hulk. Ακόμα κι αν αυτό σήμαινε ότι
έθετα τη ζωή μου σε κίνδυνο. Ακόμα κι αν αυτό σήμαινε ότι θα γινόμουν μαγνήτης παντόφλας. Και μέχρι σήμερα,
όσο κι αν σας έχω πει για όλα τα υπόλοιπα, μία από τις πιο αγαπημένες μου αναμνήσεις είναι ακριβώς αυτή: να
δίνω στην εμμηνοπαυσιακή, ξεθεωμένη, στα πρόθυρα νευρικής κρίσης μητέρα μου μια πατάτα, όταν ήθελε
απεγνωσμένα ένα κρεμμύδι.

Της γύριζε το μάτι. Κι εγώ έσκαγα στα γέλια. Γιατί αυτή ήταν η μαμά μου. Με όλα της τα ορμονικά μεγαλεία.
Άγρια, θυμωμένη, ασταμάτητη. ‘Ήταν δική μου!

Θυμάμαι κάποτε τη θεία μου να κουτσομπολεύει στο τηλέφωνο με μια φίλη της, μισοψιθυρίζοντας,
μισοφωνάζοντας – όπως κάνουν οι Ελληνίδες όταν θέλουν να τις ακούσει όλο το γαμοσύμπαν:

«...και γιατί έπρεπε να πει ότι δεν πήγε για μπάνιο στη θάλασσα χθες επειδή είχε περίοδο; Γιατί να μας το πει
αυτό; Τι ήθελε να αποδείξει; Ότι είναι ακόμα νέα και έχει αίμα ενώ εμείς οι υπόλοιπες δεν έχουμε, τι είμαστε εμείς,
μεγάλες ε; Κι αυτή είναι μπεμπέκα; Μμμμμμ, σιγά τα μούτρα για μπεμπέκα».

Εκεί κατάλαβα: Οχ, πρόκειται για αγώνα δρόμου, ρε φίλε! Προφανώς η εμμηνόπαυση δεν ήταν απλώς μια
βιολογική φάση. Ήταν διαγωνισμός. Και νικήτρια; Εκείνη που θα τερμάτιζε τελευταία.

Αλλά κι ένα άλλο είδος αγώνα εξελισσόταν στην άλλη άκρη της γενεαλογικής σκάλας, ανάμεσά μας, στα
νεαρά κορίτσια. Ποιας θα της έρθει πρώτη, περίοδος. Ε... καμία μας δεν το ήθελε πραγματικά, η αλήθεια είναι.
Ξέραμε ότι ήταν μπελάς – όλοι το έλεγαν. Και, ακόμα χειρότερα, σήμαινε ότι δεν ήμασταν πια μικρά κορίτσια.
«Γινόμασταν γυναίκες».

Αλλά δεν θέλαμε να μας βλέπουν σαν γυναίκες. Δεν το πολυγουστάραμε. Το φοβόμασταν. Γιατί μαζί με το
αίμα έρχονταν και τα βλέμματα. Τα γλοιώδη βλέμματα μεγαλύτερων αντρών που έκαναν το δέρμα μας να
ανατριχιάζει. Που μας έκαναν να νιώθουμε βρόμικες. Σαν να είχαμε κάνει κάτι λάθος απλώς και μόνο επειδή
μεγαλώναμε.[...]

Λίγα λόγια για τη συγγραφέα:

Ακροβάτης μεταξύ μυθοπλασίας και αληθινής ζωής, όπως τη ζω εγώ, όπως την ακούω από άλλους, όπως τη βλέπω, την αγγίζω, τη μυρίζω, τη γεύομαι. Αναπνέω από τα δάχτυλα που πληκτρολογούν. Οι λέξεις μου είναι οι ανάσες μου. Και αυτό είναι που θέλω να ξέρεις κυρίως για μένα.