Αλμπέρτο Εσκενάζυ, o ωραίος της σκηνής και της οθόνης που έβαλε την οικογένεια πάνω από την καριέρα

Υπήρξε από τους πλέον γοητευτικούς ζεν πρεμιέ της γενιάς του. Ψηλός, με καστανά σγουρά μαλλιά και υπέροχα μπλε μάτια. Το πέρασμα, ωστόσο, από τη ζωή και το καλλιτεχνικό προσκήνιο του Αλμπέρτο Εσκενάζυ, που έφυγε χθες από τη ζωή στα 73 του χρόνια, μετά από μάχη με τον καρκίνο, είχε μια κάπως ανορθόδοξη εξέλιξη η οποία ορίστηκε από την ισόβια επιμονή του σε μια σειρά απρόσμενων προσωπικών επιλογών. Σε αντίθεση με άλλους, εκείνος δεν χρησιμοποίησε ποτέ στην ομορφιά του για ανελιχθεί επαγγελματικά, δεν κυνήγησε τη δόξα, ενώ είπε πολλά μεγάλα «όχι» σε σημαντικές προτάσεις, επιλέγοντας συνειδητά να βάλει την οικογένεια πάνω από την καριέρα.

Κι αυτές οι βαθιές προσωπικές αξίες με τις οποίες πορευόταν μια ζωή, μαζί με τη διαχρονική ευγένειά του και την επιλογή του να υπάρχει στον καλλιτεχνικό χώρο αθόρυβα, διακριτικά, άλλοτε ως ηθοποιός, άλλοτε ως σκηνoθέτης κι άλλοτε πάλι ως συγγραφέας, ήταν που τον καθιστούσαν μια ιδιαίτερη περίπτωση καλλιτέχνη και ανθρώπου.

Γεννημένος και μεγαλωμένος στη Θεσσαλονίκη, στους κόλπους μιας φτωχής αλλά αγαπημένης εβραϊκής οικογένειας, βίωσε πρώιμα τον ρατσισμό λόγω της καταγωγής και του περίεργου ονόματός του που τhν υποδείκνυαν: «Μεγάλωσα σε μια φτωχογειτονιά της Θεσσαλονίκης που παίζαμε με τα άλλα παιδάκια χωρίς να υπάρχει πρόβλημα επειδή είχα διαφορετικό όνομα. Τα παιδάκια, δηλαδή, δεν είχαν πρόβλημα σε αντίθεση με κάποιους μεγάλους, που μπορεί να ήταν συνεργάτες των Γερμανών και μας στραβοκοίταζαν. Μεγαλώνοντας κι εγώ, βέβαια, άρχισα να καταλαβαίνω ότι αυτή η διαφορετικότητα ενδεχομένως να ενοχλεί κάποιους. Μιλάω για το ξεκίνημα μου. Ο αντισημιτισμός είναι μία αρρώστια, αθεράπευτος καρκίνος, έτσι; Μη γελιόμαστε! Στην καλύτερη περίπτωση, τον βαφτίζουμε προκατάληψη. Δεν ξέρω αν στο μέλλον, από γενεά σε γενεά, εξαλειφθεί όλο αυτό το πράγμα, που είναι παράλογο! Να καθορίζεις δηλαδή έναν άλλον άνθρωπο χωρίς λόγο!» είχε πει με νόημα σε συνέντευξή του στο «Κουτί της Πανδώρας» και τον Αντώνη Μποσκοίτη.

Ο ίδιος, πάντως, υπήρξε πάντα υπερήφανος για τους γονείς του, που ερωτεύτηκαν μετά τον Εμφύλιο και παρά τη φτώχεια τους κατάφεραν να φτιάξουν μια όμορφη οικογένεια, φέροντας αρχικά στον κόσμο ένα κοριτσάκι και πέντε χρόνια αργότερα εκείνον. Χρήματα μπορεί να μην είχε, η οικογένεια διέθετε όμως μια μητέρα δυναμική και ανοιχτόμυαλη και έναν πατέρα καλλιεργημένο, γλωσσομαθή και ισόβιο λάτρη του διαβάσματος, έναν «θησαυρό» που ο γιος του ανακάλυψε πολλά χρόνια αργότερα μέσα από το θέατρο.

Η οικογενειακή μάχη με τον καρκίνο

Δυστυχώς, όμως, ο εξαιρετικός αυτός πατέρας έφυγε πρόωρα από τη ζωή και από το πλευρό των δικών του ανθρώπων, που τόσο τον είχαν ανάγκη, όταν ο γιος του ήταν μόλις 15 ετών. Ο θάνατός του οφειλόταν στον καρκίνο, μια ασθένεια που δεκαετίες αργότερα έμελλε να χτυπήσει θανάσιμα τόσο την κόρη του όσο και τον γιο του: «Δεκαπέντε χρονών έχασα τον μπαμπά μου από καρκίνο στα γενέθλιά μου. Και η αδερφή μου πέθανε από καρκίνο στα 60 της. Ήταν πάρα πολύ οδυνηρό γιατί πονούσε πάρα πολύ. Ο άνθρωπος δεν πρέπει να ξεφτιλίζεται, δεν πρέπει να πέφτει και να ρίχνει και τους γύρω του», δήλωνε, συγκινημένος, το 2022 ο ηθοποιός, στην εκπομπή «Στούντιο 4». Γι’ αυτό και ο ίδιος έκανε ότι μπορούσε ώστε να αντιμετωπίσει την ασθένειά του αθόρυβα και όρθιος, ενεργός και περήφανος, όσο τού επέτρεπαν οι δυνάμεις του.

Ηθοποιός κατά τύχη

Μετά το σχολείο πήγε στον Ευκλείδη, μια σχολή ηλεκτρονικών στη Θεσσαλονίκη, προκειμένου να μάθει μια τέχνη και να μπορεί να εξασφαλίσει τα προς τα ζην. Ήταν τότε που έμαθε από κάποιους φίλους πως ο σκηνοθέτης Σπύρος Ευαγγελάτος έψαχνε κομπάρσους για μια παράσταση που θα ανέβαζε στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος. Έβαλε το κοστούμι του, πήγε στην οντισιόν, την επόμενη μέρα τον ειδοποίησαν πως τον πήραν - και από το πουθενά βρέθηκε να περιοδεύει με τον θίασο ανά την Ελλάδα, γνωρίζοντας έναν άλλο διαφορετικό κόσμο που τον γοήτευσε.

Κάπως έτσι πήρε την απόφαση να φύγει για την πρωτεύουσα και να σπουδάσει υποκριτική. Στα 21 του χρόνια λοιπόν πήρε μια μικρή βαλίτσα και βγήκε στην Εθνική Οδό για να κάνει ωτοστόπ με προορισμό την Αθήνα. Σταμάτησε ένα φορτηγό, τον πήρε, κατά τη διαδρομή, όμως, έμεινε από βλάβη, μέσα στη νύχτα…

Τα κατάφερε όμως κι έφτασε στον προορισμό του. Δεν ήταν εξάλλου από τους τύπους που τον αποθάρρυναν τα εμπόδια. Έδωσε εξετάσεις στο Εθνικό Θέατρο, πέρασε, ολοκλήρωσε τις σπουδές του, το 1979, και αμέσως βρήκε δουλειά στον θίασο Καρέζη – Καζάκου, συμμετέχοντας, για τα επόμενα τρία χρόνια, σε σημαντικές παραστάσεις στο πλευρό μεγάλων πρωταγωνιστών.

Παρότι διέθετε όλα τα εφόδια δεν θέλησε να παραμείνει στις μεγάλες θεατρικές σκηνές, διεκδικώντας πρωταγωνιστικούς ρόλους. Το θέατρο όμως δεν το εγκατέλειψε γιατί ήταν μια τέχνη που αγαπούσε βαθιά και ουσιαστικά. Γι' αυτό από το 2001 κι έπειτα χάραξε την προσωπική του διαδρομή μέσα από «Το Θέατρο της Μεσογείου», που ο ίδιος ίδρυσε, ανεβάζοντας πλήθος έργων, πολλά από τα οποία μάλιστα είχε γράψει ο ίδιος καθώς ασχολήθηκε εντατικά και με τη συγγραφή, μεταξύ των οποίων τα «Δεν υπάρχει ρόλος για σάς» (2025), «Στέλλα Βιολάντη» (2024), «Κεραυνός» (2023), «Συλλέκτης Αγγέλων» (2022), «Ο γέρος του Μοριά» (2021),«Πλούτος» (2019).

Παράλληλα με τη θεατρική του ομάδα, μάλιστα, έστησε, το 2007, και μια δραματική σχολή, την οποία όμως αναγκάστηκε να κλείσει το 2011 λόγω οικονομικών προβλημάτων.

Οι θρυλικές σειρές της Κρατικής Τηλεόρασης

Η αρχή της καριέρας του Αλμπέρτο Εσκενάζυ συνέπεσε με την άνθιση της Κρατικής Τηλεόρασης και τις πρώτες επιτυχημένες σειρές σε αρκετές από τις οποίες είχε την τύχη να συμμετάσχει. Η αρχή έγινε το 1978 με την αστυνομική σειρά αυτοτελών επεισοδίων «Έξοδος κινδύνου». Το 1979 έπαιξε στον «Συμβολαιογράφο», στο πλευρό του σπουδαίου Βασίλη Διαμαντόπουλου, ενώ ακολούθησε, το 1980, η «Μεθυσμένη Πολιτεία».

Το σίριαλ ωστόσο με το οποίο ταυτίστηκε απόλυτα και εκτόξευσε την καριέρα του ήταν το θρυλικό «Φως του αυγερινού», όπου πρωταγωνιστούσε μαζί με την Κοραλία Καράντη. Οι παλαιότεροι, μάλιστα, δεν θα ξεχάσουν τη βραδιά εκείνη του Φεβρουαρίου του 1981,  που κατά τη διάρκεια της προβολής ενός επεισοδίου, χτύπησε ένας από τους πιο ισχυρούς σεισμούς που έχουν ποτέ γίνει στην Ελλάδα, βγάζοντας όλους τους κατοίκους της Αθήνας έντρομους στους δρόμους.

Η τηλεόραση ήταν ένας χώρος στον οποίο εργάστηκε κατεξοχήν ο Αλμπέρτο Εσκενάζυ καθώς, στο πέρασμα των δεκαετιών, τον είδαμε σε αρκετές σειρές, κρατικών αλλά και ιδιωτικών καναλιών, μεταξύ των οποίων και τα «Τμήμα Ηθών», «Ματωμένα χώματα», «Καλημέρα Ζωή», «Αγγελική», «Για μια θέση στον ήλιο», «Καρτ ποστάλ», «IQ 160» κ.α.

Κινηματογράφο δεν έκανε πολύ, συνειδητά, όπως είχε εξομολογηθεί ο ίδιος: «Εγώ έχω κάνει πολύ λίγο κινηματογράφο. Εκεί η εμφάνιση μου λειτούργησε αρνητικά, γιατί όσοι με φώναζαν για ταινίες, δεν θα πω ονόματα, με θέλανε γυμνό. Έλεγα όχι και τελικά δεν μου βγήκε σε καλό, αν σκεφτούμε πως έχω κάνει πέντε – έξι μόνο μεγάλου μήκους ταινίες. Με τον Θωμόπουλο, με τον Γρηγοράτο και με κάποιους άλλους…Ντυμένος, όμως, διότι αν έπαιζα γυμνός, θα είχα κάνει τριάντα ταινίες»

Η απομυθοποίηση της ομορφιάς και η προσήλωση στην οικογένεια

Κατά έναν περίεργο τρόπο ο Αλμπέρτο Εσκενάζυ δεν επιχείρησε ποτέ να εξαργυρώσει την αναμφισβήτητη ομορφιά του. Δεν καβάλησε το καλάμι του... ωραίου στα νιάτα του, όπως θα περίμενε κανείς, αντιθέτως, κάποιες φορές θεωρούσε την ομορφιά εμπόδιο σε αυτά που πραγματικά ήθελε να κάνει: «Ευτυχώς που δεν έβλεπα τον εαυτό μου στον καθρέφτη, θα είχα καταστρέψει τη ζωή μου. Δεν ξέρω τι βλέπουν οι άλλοι, το θέμα είναι τι βλέπεις εσύ. Ο εαυτός σου είναι ο εαυτός σου και αυτό που βλέπουν οι άλλοι είναι αυτό που θέλουν να δουν. Έβλεπα τον εαυτό μου και έλεγα γιατί ασχολούνται όλοι μαζί σου... και έτσι γλίτωσα. Τότε δεν είχα πολλές εμπειρίες, γνώσεις, είχα μία αχαλίνωτη φαντασία. Ήμουν ένας αγωνιστής της ζωής, δεν με ενδιέφερε το ότι ήμουν ωραίος. Ντρεπόμουν όταν με έβλεπα στα περιοδικά» έλεγε το 2022, σε συνέντευξή του στην ΕΡΤ.

Κάπως έτσι λοιπόν, σε ηλικία μόλις 28 ετών, σε μια εποχή που τα απανταχού θηλυκά παραληρούσαν στο πέρασμά του, και οι φωτογραφίες τους κοσμούσαν τα εξώφυλλα των περιοδικών, πήρε την απόφαση να παντρευτεί την 19χρονη Μαίρη, στο πρόσωπο της οποίας συνάντησε τον έρωτα, την αγάπη, την συντροφικότητα, την μητέρα των παιδιών του. Έδεσαν λοιπόν τις ζωές τους, απέκτησαν δύο υπέροχα παιδιά, τον Λέοντα και τη Σάρα, και πορεύτηκαν, όλοι μαζί, αχώριστοι στο χρόνο, μέχρι την τελευταία του πνοή,  την οποία άφησε ξημερώματα Δευτέρας, στο ογκολογικό νοσοκομείο Άγιοι Ανάργυροι.

«Ήθελα να κάνω οικογένεια, ήθελα παιδιά. Το μυστικό της οικογένειας είναι η αγάπη» συνήθιζε να λέει ο ίδιος με νόημα. Κι αυτή την αγάπη την έδωσε απλόχερα αλλά και την γεύτηκε μέσα στην οικογένειά του την οποία θεωρούσε πάντα ως τη βασική προτεραιότητα και τη μεγαλύτερη επιτυχία της ζωής του.