Σωτήρης Χιωτάκης

Και μου έκρυβαν την αλήθεια, θα συμπλήρωνα τον στίχο της χιλιοτραγουδισμένης επιτυχίας του Γιώργου Νταλάρα.

Για την ακρίβεια, εγώ δεν θυμάμαι ως παιδί να έχω δει φωτιές στα όνειρά μου. Δεν λέω ότι δεν ονειρευόμενουν, αλλά κατά ένα παράδοξο τρόπο τα οράματα που χαρακτήριζαν την παιδικότητά μου ήταν πάντοτε κάπως προσγειωμένα. Χωρίς εξιδανικεύσεις, χωρίς ταυτοποιήσεις στα πρόσωπα ειδώλων, χωρίς προσδοκίες ότι θα αλλάξω κάποια στιγμή συθέμελα τούτο τον κόσμο.

Ίσως γιατί ήμουν ευχαριστημένος με αυτά που είχα - και δεν εννοώ υλικά αγαθά, πιστέψτε με, πέντε άνθρωποι σε ένα τριαράκι 75 τετραγωνικά στο Παγκράτι μεγαλώσαμε. Μιλάω για το ευ ζειν, την ασφάλεια, την ζεστασιά, την αγάπη, όλα αυτά που, προφανώς, τα όφειλα στους γονείς μου και την γιαγιά που έμενε μαζί μας...

Ναι, παραδέχομαι, δεν είχα κανένα λόγο να αλλάξω τον κόσμο που ήταν γύρω μου! Ίσως και για αυτό δεν έβλεπα φωτιές στα όνειρά μου, ίσως και για αυτό δεν είχα θεοποιήσει ποτέ κοινούς θνητούς. Τον Γιώργο Νταλάρα, για παράδειγμα...

Ανέκαθεν θεωρούσα ότι ήταν ο τρίτος μεγαλύτερος Έλληνας τραγουδιστής, μετά τον Γρηγόρη Μπιθικώτση και τον Ντέμη Ρούσσο. Είχα φτάσει, όμως, από αντίδραση κάποια στιγμή σχεδόν να τον ...μισώ! Γύρω μου, φίλοι και φίλες που έβλεπαν φωτιές στα όνειρά τους, είχαν περιβάλει τον Νταλάρα με όλα τα ιδανικά της Αριστεράς, της ιδεατής κοινωνίας, της συνεχούς επανάστασης, του ασυμβίβαστου!

"Είναι ο Έλληνας Τσε", μου έλεγαν... "Είναι ένα σύμβολο για τους λαϊκούς αγώνες", με πιπίλιζαν... "Είναι ένας γνήσιος, ασυμβίβαστος κομμουνιστής που δεν θα ησυχάσει ακόμη και σαν έρθει ο σοσιαλισμός στην εξουσία" με τρέλαιναν...

"Αυτό ο Νταλάρας, το άλλο ο Νταλάρας, εκείνο ο Νταλάρας" είχε καταντήσει από γραφικό έως κουραστικό... Και άδικο για τον ίδιο τον μεγάλο ερμηνευτή γιατί, ενδεχομένως, κάπως έτσι να βγήκε και η γνωστή έκφραση "Δεν μας χέζεις ρε Νταλάρα;"...

Ωστόσο είναι σαφές ότι και ο ίδιος το καλλιεργούσε, προφανώς γιατί ήταν ένα πολύ καλό περιτύλιγμα για πωλήσεις των, έτσι κι αλλιώς, καταπληκτικών του τραγουδιών.

Και ήρθε κι ο σοσιαλισμός κι ο Νταλάρας ...ησύχασε! Κι όχι μόνο ησύχασε, αλλά πήγε και να ρυθμίσει χαριστικά κάτι χρέη με μύρια προς την Εφορία, τακίμιασε και με την Άννα με την κάνουλα των πολιτιστικών επιδοτήσεων και το χολιγουντιανό lifestyle, καβάλησε και μερικά καλάμια και ιδού η κατάληξη: αυτοί που έβλεπαν τις φωτιές στον ύπνο τους, τώρα τις ξερνάνε πάνω του!

"Δοσίλογε!", "προδότη!", "πουλημένε!" άκουγα χτες στο βίντεο από τη συναυλία του στο Ίλιον και έβλεπα τα γιαούρτια και τις καρέκλες να σφυρίζουν στον αέρα και δεν το πίστευα!

Προφανώς, δεν μπορεί να θεωρεί τον Νταλάρα ως "δοσίλογο, πουλημένο και προδότη" ένα καλλιτεχνικό κοινό! Εκτός εάν ο Νταλάρας το είχε γυρίσει στο ...hip hop, οπότε όντως κάποιοι θα μπορούσαν να αγανακτήσουν με αυτήν την στροφή.

Άρα ήταν χτες αυτοί που τόσα χρόνια βλέπουν φωτιές στον ύπνο τους και στους Νταλάρες συμβολισμούς που δεν υπάρχουν. Αυτό το "δήθεν" που, σαν τις φωτιές, καίγεται κάποια στιγμή τόσο όμορφα μα και συνάμα τόσο τραγικά για τα οράματα χαμένων γενεών που και τώρα, αν και η ιστορική συγκυρία απαιτεί από αυτές να αρθρώσουν λόγο, ξαναβλέπουν φωτιές στον ύπνο τους και προσπαθούν να μας πείσουν ότι η λύση θα έρθει μέσα από το ξήλωμα πεζοδρομίων και την επανάκαμψη του μπολσεβικισμού.

Και ξέρετε κάτι; Αν ο Νταλάρας ήταν όλα αυτά που νόμιζαν κάποιοι ότι είναι τόσα χρόνια, θα την είχε κοπανήσει από τη συναυλία! Τα σύμβολα, βλέπετε, δεν καταδέχονται ποτέ να τσαλακωθούν. Οι καλλιτέχνες, όμως, είναι υποχρεωμένοι να τελειώσουν την παράσταση απέναντι στο κοινό τους...

Follow @SotosChiotakis