Παντελής Διαμαντόπουλος

Ας πάρουμε πρώτα την παράμετρο της απώλειας του τίτλου. Θα είναι κάτι πολύ βαρύ από μόνο του. Ξοδεύτηκε άφθονο χρήμα, η ομάδα περιορίστηκε με την νίκη στο ματς παρηγοριάς στο Αμπου Ντάμπι και ο «αιώνιος» θα έχει κατακτήσει το ντάμπλ. Σε αυτή την περίπτωση ο Μπαρτζώκας γνωρίζοντας από μόνος του (δεν χρειάζεται υποδείξεις) τι είναι αυτό το κλάμπ , μπορεί να πάει και να παραιτηθεί. Κανείς και τίποτα δεν θα έχει χαλάσει την ιστορία αυτού του ανθρώπου στο μεγάλο λιμάνι. Αυτό που είπε ότι έδωσε όλο τον εαυτό του, είναι μεγάλη αλήθεια. Φυσικά και θα χρεωθεί μέρος της αποτυχίας (δεν θα πω εγώ το ποσοστό) αλλά ως εκεί…

Τα παραπάνω με απώλεια του πρωταθλήματος. Πάμε τώρα στην περίπτωση ότι κατακτά τον τίτλο. Πόσο μπορεί αυτό να λειτουργήσει σαν… Σπαρτιατική ασπίδα και να τσακίσει όλα τα ακόντια που έχει δεχθεί ο Ολυμπιακός το τελευταίο διάστημα; Ή να σβήσει μονοκοντυλιά και όσα έχουν γίνει; Τέσσερα χαμένα σερί φάιναλ- φορ. Τρεις ήττες σε ημιτελικούς που αν μην τι άλλο, ο Ολυμπιακός ήταν μια ομάδα που έφτανε τελικούς ακόμη και σε δύσκολες καταστάσεις. Αποφάσεις μη απόκτησης παικτών, με πρώτο τον Νάν ή απώλειες παικτών που φαίνονταν κλεισμένοι (σύμφωνα με τον Τύπο) όπως για παράδειγμα ο Σόρτς.

Πολλοί αφιέρωσαν αράδες πριν από το φάιναλ- φορ για να ενισχύσουν τον προπονητή, κάτι που άνθρωπος δεν το είχε ανάγκη. Περισσότερο κακό του έκαναν, παρά καλό. Ο Μπαρτζώκας ποτέ δεν έκρυψε την λατρεία του για το σωματείο και ο κόσμος το γνωρίζει και τον αγαπά. Όμως ακόμη και οι ίδιοι οι φανατικοί υποστηρικτές του κλονίστηκαν, βλέποντας μια ομάδα «άδεια» απέναντι στην διψασμένη Μονακό. Θεωρώ ότι εκείνο το τρίποντο του Γιουλ στο Κάουνας, ρήμαξε την ομάδα και στο Βερολίνο και στο Αμπου Ντάμπι. Αφού κάθε τρεις και λίγο το μελετούσαν. Τους… ακολουθούσε σαν ένας εφιάλτης από τον οποίο δεν ξέφυγαν ποτέ.

Ο Ολυμπιακός πήρε τον Έβανς και δεν τον είδαμε ποτέ. Είχε έναν τρομερό ψηλό τον Πετρούσεβ ο οποίος πήγε δανεικός στον Ερυθρό Αστέρα. Και αντι να προστατευθεί προς τα έξω έβγαινε ότι ο ίδιος δεν θέλει τον Ολυμπιακό. Μόνο και μόνο επειδή απαιτούσε να παίζει και ήταν και λογικό! Ο Ράιτ απέκτησε πρόβλημα, ο Φαλ το ίδιο, ο Μιλουτίνοβ μισό χρόνο ψαχνόταν, κάποια στιγμή πέρασε ο Μένσα (δεν έκανε για Ολυμπιακό) και την ίδια ώρα ο Πετρούσεβ έκανε όργια στον Αστέρα. Ο Ντόρσεϊ επέστρεψε και αντιμετωπίστηκε σαν παίκτης από το εφηβικό. Όταν γύρισε ο κόσμος χαιρόταν και τελικά ο παίκτης απέκτησε ψυχολογικά, αφού την μισή χρονιά στο πρώτο λάθος έβγαινε έξω. Όταν έπαιζε.

Ναι, ξέρω η άφιξη του Φουρνιέ άλλαξε το μοίρασμα των ρόλων. Δεν διαφωνώ πολύ, απλά έχω και μια απορία: Δηλαδή δεν μπορούσε να έχει ρόλο; Κανέναν; Ο Σέιμπεν Λι δεν ήταν αυτό ακριβώς που χρειαζόταν ο Ολυμπιακός, αλλά καταλαβαίνω ότι την εποχή που αποκτήθηκε μπορεί να μην υπήρχαν και άλλοι. Η ομάδα βρέθηκε με περισσότερους ξένους από ποτέ στην ιστορία της. Ξεκάθαρος στόχος η Ευρωλίγκα. Άρα; Το πρωτάθλημα τα καλύπτει όλα; Εγώ απλά ρωτάω, δεν κάνω ποτέ υποδείξεις , παραθέτω απλά γεγονότα.

Όπως επίσης οφείλω να γράψω ότι η ομάδα ήταν πρώτη στην κανονική περίοδο με εξαιρετικές εμφανίσεις και διάρκεια. Αυτά ξεχνιούνται το καταλαβαίνω, αλλά για αυτό είμαστε εμείς να τα θυμίζουμε. Έλα όμως που η κατάληξη είναι αυτό το ρημάδι το φάιναλ- φορ. Και κάτι που δεν θέλω να ξεχάσω γιατί μου έκανε εντύπωση. Αρκετοί φίλοι του Ολυμπιακού, μου έλεγαν «Παντελή είναι άδικο να ‘σαι πρώτος και να κρίνονται όλα σε έναν αγώνα». Η απάντησή μου σε αυτούς τους καλούς φίλους ήταν απλή: «Τόσα χρόνια που το έλεγε η ΤΣΣΚΑ και ο Ολυμπιακός της έκλεινε το σπίτι, κανείς δεν έλεγε κάτι τέτοιο. Πάντα αυτός είναι πρώτος αισθάνεται την αδικία του μια και έξω».

Ο Ολυμπιακός έχει συμφωνήσει με τον Γουόρντ, έχει ανοίξει δίαυλο επικοινωνίας με τον Μίσιτς (άγνωστη κατάληξη), αλλά αυτή την συγκεκριμένη στιγμή που εσείς διαβάζετε τούτες τις αράδες, η ομάδα προσπαθεί να μείνει όρθια για να διεκδικήσει το πρωτάθλημα. Και στην σεζόν των 100 χρόνων του κλάμπ, την ώρα που το ποδόσφαιρο έχει δώσει ρεσιτάλ όχι κατάκτησης τίτλων, αλλά και κυριαρχίας το τμήμα μπάσκετ είναι το μοναδικό που κινδυνεύει να μείνει… μπουκάλα!