Παντελής Διαμαντόπουλος

Με αφήνει παγερά αδιάφορο το στυλάκι «εμείς είμαστε και οι ξένοι δεν υπάρχουν». Υπάρχουν και παραϋπάρχουν και στην προκειμένη περίπτωση το έδειξε. 

Πάμε τώρα στα των Πειραιωτών:

Πνίγηκαν στο μυαλό τους. Στο άγχος τους, στην πίεση, στο «πρέπει» να κατακτήσουν την κούπα. Όπως και στις τρεις προηγούμενες διοργανώσεις. Ένα κλάμπ που σκορπάει χρήμα, που κάνει μεταγραφές και σε 14 συμμετοχές έχει 3 τίτλους. Μοιάζει με την… Γιουβέντους στο ποδόσφαιρο και αυτό μπορεί να ενοχλεί τον κόσμο, αλλά είναι η γλώσσα των αριθμών.

Οι «ερυθρόλευκοι» είχαν το άγχος όλης της γης από την αρχή του ματς. Πολλοί έλεγαν «έχασε ο Παναθηναϊκός, ο Ολυμπιακός θα ‘ναι πιο άνετος». Μόνο που τέτοιες εικασίες δεν έχουν ουσία, γιατί πολύ απλά παίζουν δυο ομάδες. Η Μονακό αυτό που μπορούσε να κάνει, το έπραξε από το ξεκίνημα. Δύναμη και αθλητικότητα. Ο Σπανούλης ήξερε ότι η ποιότητα δεν ήταν με το μέρος του. Όμως οι παίκτες του αν μη τι άλλο έδωσαν πολλά ανασταλτικά και είχαν σταθερότητα στο να προσπαθήσουν να εμποδίσουν τους Πειραιώτες να βρουν ρυθμό. Στην τελική όσο ο Βεζένκοβ δεν άναβε τη μηχανή είχαν κάθε δικαίωμα οι φίλοι της ομάδας να ανησυχούν. Μια μηχάνή που στον ημιτελικό δεν δούλεψε καμία φορά στα κυβικά της. Ο μοναδικός που είχε γυαλισμένα μάτια ήταν ο Φουρνιέ…

Και ο Γάλλος αυτό φρόντισε να το δείξει την ώρα που η Μονακό άρχισε να χτίζει επικίνδυνες διαφορές. Το ματς οδηγήθηκε στην τελική του ευθεία με τους Μονεγάσκους να κερδίζουν 6 πόντους. Ήταν μια κατάσταση ζόρικη από τη στιγμή μάλιστα που κάμποσοι «ερυθρόλευκοι» είχαν βάλει να μοιάσουν στους συναδέλφους τους του Παναθηναϊκού, που λίγο πιο νωρίς είχαν παραδοθεί στις άγριες διαθέσεις της Φενέρ.

Η γαλλική ομάδα έβαλε μεγάλα καλάθια, κόντρα σε μια ομάδα ανέτοιμη ψυχικά. Ο Ολυμπιακός ήταν ο πιο πιεσμένος στο Άμπου Ντάμπι και φρόντισε να το αποδείξει περίτρανα. Δεν μπόρεσαν καν να συνεργαστούν με σταθερότητα. Σε όλη την τρίτη περίοδο, είχαν μηδέν ασίστ. Ο Μπαρτζώκας όσα και να πήγε να κάνει, έπεσαν στο κενό. Οι παίκτες του ήταν κατώτεροι των περιστάσεων. Ο μόνος που δικαιολόγησε τα λεφτά του ήταν ο Φουρνιέ. Και εδώ δεν υπάρχει το αν μπορείς να τους πεις κάτι ή όχι.

Τέταρτο συνεχόμενο και η κατάληξη είναι όλο και χειρότερη. Στο 14ο φάιναλ- φορ της ιστορίας του ο Ολυμπιακός δεν είχε την πίστη ότι μπορεί να τα καταφέρει. Διάθεση σίγουρα υπήρξε, αλλά ως εκεί. Γιατί όσο διάθεση και να έχεις, πρέπει να μπορείς να την συνοδέψεις και με έμπνευση και πάθος. Αυτά δεν υπήρξαν. Και δεν υπήρξε καμία σκληράδα. Κόντρα στην Μονακό που μπορεί να ήταν κάποτε σοφτ, αλλά τώρα έχει προπονητή έναν άνθρωπο που αρνείται να χάσει ακόμη (όπως είπε και ο ίδιος) από τον αδερφό του. Οι Μονεγάσκοι ήταν διαβασμένοι, μόνο ο Φουρνιέ πραγματοποίησε εμφάνιση παίκτη έτοιμου για τέτοιο αντάμωμα.

Θεωρώ ότι θα μπορούσαμε να δούμε και σχήμα με Παπανικολάου στο «4» και Μακ Κίσικ στο «3». Για να μπει δύναμη και ένα σχήμα πιο κοντό μεν, αλλά αρκετά… πολεμικό. Δεν το δοκίμασε ο Μπαρτζώκας, βέβαια μετά το τέλος όλοι μπορούμε να ‘μαστε προφήτες. Η Μονακό τιμώρησε όλη την εικόνα του Ολυμπιακού. Κάποιοι μπορεί να μην πήραν στα σοβαρά το πρώτο ημίχρονο, όμως ο Τζέιμς και οι συμπαίκτες του τα έκαναν όλα σωστά. Άψογα. Και πλέον ο Βασίλης Σπανούλης είναι μπροστά στην μεγάλη πρόκληση: Σε λίγους μήνες προπονητής στην Ευρωλίγκα και κατακτητής. Όσο για τις ομάδες μας; Έφτασαν στο φάιναλ- φορ, κανείς δεν τους υπέγραψε συμβόλαιο ότι θα το πάρουν. Όσο για τον περίφημο τελικό; Αυτό ήταν μια ωραία ιστορία για να τα γράφουν κάποιοι και να τα ονειρεύονται…