Μπάμπης Κούτρας

Ως τώρα είχε την εικόνα μιας γραφειοκρατικής και αναποτελεσματικής ένωσης που μετά την αποχώρηση της Μεγάλης Βρετανίας προσπαθούσε να μείνει ενωμένη ανάμεσα στην Αμερική, στην Κίνα και τη Ρωσία. Τώρα απέκτησε τον χαρακτηρισμό της διεφθαρμένης και ξαφνικά οι Βρυξέλλες άρχισαν να τρέμουν. Ευρωπαϊκή Επιτροπή, ευρωβουλευτές, πλουσιοπάροχα αμειβόμενες στρατιές υπαλλήλων, σύμβουλοι και παρασύμβουλοι, λομπίστες και ΜΚΟ νιώθουν την απειλή. Η πλειονότητα των λαών της Ευρώπης μπορεί να συγχωρεί πολλά, αλλά εξοργίζεται και τιμωρεί την απληστία.

Το σκάνδαλο με τα «τούβλα» στο διαμέρισμα της Εύας αποδεικνύεται εξαιρετικά διδακτικό για όλους, ηγεσίες και κοινωνία, τεχνοκράτες, επαγγελματίες και πολιτικούς, Ελληνες, Ιταλούς και Ευρωπαίους. Είναι χρήσιμο να κρατήσουμε και να θυμόμαστε μερικά βασικά συμπεράσματα από αυτή τη δυσώδη υπόθεση:

Πρώτον: Κανείς δεν πρέπει να αισθάνεται ασφαλής όσο ψηλά κι αν βρίσκεται όταν ανταλλάσσει μαύρο χρήμα με εξυπηρετήσεις και διευκολύνσεις. Υπάρχει πάντα ο κίνδυνος να γίνει το μεγάλο λάθος, κάποιοι να την έχουν στημένη ή τα ανταγωνιστικά συμφέροντα να είναι περισσότερο ισχυρά. Δυστυχώς, οι εμπλεκόμενοι στο τελευταίο σκάνδαλο δεν είχαν διαβάσει το μάθημά τους από τον Πλατινί και τους άλλους της FIFA που κατηγορήθηκαν ότι πούλησαν το Μουντιάλ του 2022 στο Κατάρ και αποπέμφθηκαν κακήν κακώς.

Δεύτερον: Πολλές χώρες εκτός Ευρώπης, στην περίπτωσή μας το Κατάρ, μπορεί να κάθονται πάνω στον πλούτο, αλλά δεν τους φτάνει. Εχουν πάντα στο μυαλό τους τα συγκριτικά πλεονεκτήματα των ευρωπαϊκών χωρών και είναι έτοιμες να πληρώσουν όσο-όσο και με οποιονδήποτε τρόπο για να τα κατακτήσουν. Προφανώς έχει διαφορετική σημασία να είσαι εμίρης στις Βρυξέλλες, στο Παρίσι ή στο Λονδίνο αντί για τον Περσικό Κόλπο. Χρειάζονται και τις βίζες και τις μεγάλες business και τη διεθνή καταξίωση, ακόμη και διά του ποδοσφαίρου, και ασφαλώς ένα άλλοθι για τη συστηματική παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Τρίτον: Μοιάζει ανόητο και αφελές να πιστεύει η Ευρωπαϊκή Ενωση ότι το λόμπινγκ, που το έχει επίσημα θεσμοθετήσει και «απασχολεί» χιλιάδες στελέχη στις Βρυξέλλες, εξαντλείται σε επαφές, ενημερωτικές συναντήσεις και «μικροδωράκια» προς εκείνους που βρίσκονται στα κέντρα των αποφάσεων. Συνήθως δουλεύουν για εταιρείες και συμφέροντα και, υποθέτω, μοιράζουν χρήμα, ακριβά δώρα και διακοπές. Απορώ γιατί παριστάνουν τώρα τους έκπληκτους.

Τέταρτον: η Νέα «μόδα» για μεγάλες business και σπουδαία κέρδη στην Ελλάδα και την Ευρώπη έχει τη νομική μορφή των ΜΚΟ (Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις). Το γνωρίζαμε από το πρόβλημα με τους μετανάστες, το επιβεβαιώσαμε με την Κιβωτό του πατέρα Αντωνίου και το εμπεδώσαμε με τη Μανταλένα Καϊλή και τον «εγκέφαλο» της υπόθεσης, πρώην ευρωβουλευτή της Ιταλίας Πιερ Αντόνιο Παντσέρι. Είναι φανερό πως οι ΜΚΟ αποτελούν, με οικονομικούς και επικοινωνιακούς όρους, την καλύτερη επένδυση.

Πέμπτον: Τελικά στις Βρυξέλλες υπάρχουν και Αστυνομία και δικαστές. Ο υποδειγματικός τρόπος με τον οποίο χειρίστηκαν την υπόθεση αποτελεί πράγματι ένα θαυμάσιο παράδειγμα και για τη χώρα μας. Μεθοδική προετοιμασία, παρακολουθήσεις τηλεφώνων, χωρίς να εγείρεται πολιτικό ζήτημα, μυστικότητα, αιφνιδιασμός, χαμηλή, αλλά ταυτόχρονα ουσιαστική επικοινωνιακή διαχείριση των αποτελεσμάτων της έρευνας. Η Βελγική Αστυνομία πέτυχε εκεί που η OLAF (η περίφημη, κατά τα άλλα, Ευρωπαϊκή Υπηρεσία Καταπολέμησης της Απάτης) κοιμόταν ή έκανε ότι κοιμόταν.

Εκτον: Η νομική υπεράσπιση ενός κατηγορουμένου δεν είναι αναγκαίο να περνά από τα τηλεοπτικά παράθυρα. Παραμένει σοβαρή και αποτελεσματική όταν ασκείται στην αίθουσα του δικαστηρίου. Προκάλεσε μεγάλη εντύπωση το γεγονός ότι κανείς Βέλγος δικηγόρος δεν εμφανίστηκε δημόσια, σε αντίθεση με όσα συμβαίνουν στη χώρα μας, ακόμη και για υποθέσεις πολύ μικρότερης σημασίας. Εχει σημασία η άποψη που διαμορφώνει η κοινή γνώμη, αλλά αυτή δεν μπορεί να επιδιώκεται διά της υπερβολής.

Εβδομον: Οταν η Ευρώπη ξεπεράσει το σοκ, πρέπει να δει από την αρχή θεσμούς, στόχους και κανόνες. Εχω την εντύπωση ότι από το 2005, με την καταψήφιση του Ευρωπαϊκού Συντάγματος από Γάλλους και Ολλανδούς, άρχισε η παρακμή της Ε.Ε. Και δεν είναι μόνο ζήτημα θεσμών, αλλά και προσώπων. Οι σπουδαίες προσωπικότητες του παρελθόντος με το ευρωπαϊκό όραμα που δημιούργησαν και στήριξαν την προσπάθεια της ενιαίας Ευρώπης έδωσαν τη θέση τους σε μέτριους, άχρωμους και διεφθαρμένους. Είναι φανερό ότι πρέπει να αλλάξουν πολλά πριν να είναι αργά.