Κώστας Καββαθάς

Με δεδομένο ότι όσα συμβαίνουν στην ιταλική πολιτική σκηνή επαναλαμβάνονται με χρονοκαθυστέρηση σαν φάρσα στην Ελλάδα, μπορώ να προβλέψω ποιος θα κερδίσει τις εκλογές οψέποτε και αν γίνουν. Τουλάχιστον 25% θα λάβει το κόμμα Al Tsantiri του Λάκη Λαζόπουλου που, όπως εκείνο του Μπέπε Γκρίλο, έχει την υποστήριξη του Ντάριο Φο. Ποσοστό 26% θα λάβει το κόμμα της πιο νέας Ν.Δ., 6% το Κόμμα Φιλελευθέρων του Benny de Shrek, 4% εκείνο του Κύρ(γ)ιου Φώτη, 6% η Επιστροφή (του Adolf), 5% το κόμμα του Μουσείου της Μαντάμ Τισό και, αν μείνει κάτι μέχρι το 100%, το κόμμα της κυρίας Λομπάρντου. Αν το σύνολο υπερβαίνει το 100%, το πρόβλημα θα αντιμετωπιστεί με αλλαγή του νόμου, όπως έγινε με τον αποχαρακτηρισμό της δασικής έκτασης επί της καταραμένης νήσου των Αζoρών στο Ιόνιο που ήθελε να ψωνίσει το Εμίρι του Καταραμένου Κατάρ. Η νέα μετα-μνημονιακή, μετα-γυμναστηριακή, με αριστερό προσανατολισμό κυβέρνηση που θα προκύψει τότε θα αποτελείται, όπως και τώρα, από ηθοποιούς κάθε κατηγορίας. Το υπουργείο Ανάπτυξης, π.χ., θα αναλάβει το Στρατούλι, το οποίο θα κοινωνικοποιήσει τους οργανισμούς που είχε μετοχοποιήσει η κυβέρνηση της Αλλαγής και ιδιωτικοποιήσει η κυβέρνηση της Επανίδρυσης. Το υπουργείο Παιδείας θα αναλάβει το Ρεπούσι, το οποίο, στο πλαίσιο μιας meta-σοσιαλιστικής θεώρησης των πραγμάτων, θα αλλάξει το πρόγραμμα της τηλεόρασης και στη θέση του «Σουλεϊμάν» θα προβάλλει το σίριαλ «Ο διάβολος φορούσε (σοσιαλιστικά) Prada». Σε μια προσπάθεια να πλησιάσει τα κοινωνικά στρώματα που ζουν στις μεζονέτες Ρεματιάς Χαλανδρίου, Νέας Φιλοθέης, Παπάγου, Ανω Βούλας, Θρακομακεδόνων και Κάτω Κηφισιάς ο AlChip θα προσεγγίσει το Κόμμα Φιλελευθέρων (ex-PASOK) του Shrek, στον οποίο θα αναθέσει την υπαρχηγία. Πληροφορίες που μιλούσαν για μια πιθανή επιστροφή του Gollum de Bidet και την παρουσία του στο (επαν)ιδρυτικό συνέδριο του κόμματος κρίνονται ως ανακριβείς. Οπως είναι γνωστό, το Gollum παρέδωσε το Δαχτυλίδι στον επισκέπτη καθηγητή του Πανεπιστημίου του Χάρβαρντ Geoffrey-«Gap»-Simpson για να μπορέσει να βαδίσει στον 4ο Δρόμο προς τον Σοσιαλισμό, όμως δήλωσε ότι δεν έχει χρόνο επειδή είναι απασχολημένος με τη συγγραφή του δεύτερου βιβλίου του, που έχει τίτλο «Πώς να διαλύσετε μια χώρα - και να σφυρίζετε αδιάφορα».
 
Στο σημείο αυτό επιθυμώ να προσθέσω ότι τα αποτελέσματα των ιταλικών εκλογών και το διαφαινόμενο κυβερνητικό αδιέξοδο προσομοιάζουν μ’ εκείνο των ελληνικών εκλογών του Μαΐου 2012 και φανερώνουν ότι η οικονομική και πολιτική κρίση στην Ευρώπη είναι βαθιά και δεν πρόκειται να λυθεί χωρίς τη ριζική αλλαγή του τρόπου που σκέπτονται οι σκηνοθέτες που εδρεύουν στο Βερολίνο και στις Βρυξέλλες. Το ιταλικό μήνυμα είναι εκκωφαντικό και δεν αφήνει κανένα περιθώριο παρερμηνείας, λένε σοβαροί πολιτικοί παρατηρητές, προσθέτοντας ότι οι Ιταλοί και, σε λίγα χρόνια, οι Ελληνες έδειξαν / θα δείξουν στην υπόλοιπη Ευρώπη ότι δεν μπορούν να «καταπιούν» την απώλεια των Καγιέν και των Μερσεντές από τη μια μέρα στην άλλη και δεν πείθονται από τις πολιτικές λιτότητας που επιβάλλει η Μέρκελ, παρότι στη χώρα της κατασκευάζονται τα ως άνω γιωταχί. Σε ένα μόνο σημείο οι εξελίξεις στην Ελλάδα δεν ακολουθούν πιστά τα γεγονότα στη γειτονική Ιταλία. Η χώρα μας δεν διαθέτει έναν γνήσιο τσαρλατάνο σαν τον Μπερλουσκόνι και έναν τεχνοκράτη σαν τον Μόντι. Ας μην αναφέρει κάποιος τον Λιούκ Παπαντάιμος, διότι η ταινία «Επιστροφή των Ζωντανών Νεκρών Νο 5» δεν έχει ακόμα τελειώσει. Ομως δεν πρέπει να μας πιάνει απελπισία, αφού το παρόν πολιτικό δυναμικό περιλαμβάνει δεκάδες εν δυνάμει τσαρλατάνους, αλλά και κωμίκες. Και να ήταν μόνο η Ελλάδα. Η κατάσταση τείνει να γίνει ανεξέλεγκτη στην Ισπανία και στην Πορτογαλία, ενώ ακόμα και στην ισχυρή Γαλλία οι κωμικοί πυκνώνουν και οι παραστάσεις του θιάσου σκιών τείνουν να φτάσουν στην αυλή της Μέρκελ. Οι εξελίξεις έχουν συστημικά χαρακτηριστικά και κάθε μέρα που περνάει καθίστανται «μη υπερασπίσιμες» - όπως λέει ο αρχηγός της αντιπολίτευσης.

Τελειώνοντας αυτό το σημείωμα, θέλω να επαναλάβω πως αν δεν αλλάξει γρήγορα η πολιτική των Βρυξελλών για τις θεατρικές επιχειρήσεις, αν δεν προωθηθεί ένα ευρύτατο σχέδιο δημοσίων επενδύσεων σε ολόκληρη τη Γηραιά Ηπειρο, το ούρο θα καταρρεύσει υπό την πίεση των θεατών που μαζικά θα κραυγάζουν «θέλουμε πίσω τα λεφτά μας».

Χαρακτηριστικός είναι ο τίτλος στην ηλεκτρονική έκδοση της «Monde» του 2014 «Η Ελλάδα μπροστά στο αδιέξοδο», σημειώνοντας ότι «μοναδικός πραγματικός νικητής είναι ο Λάκης Λαζόπουλος, με την απόρριψη της πολιτικής ελίτ, τη χολερική ρητορική του εναντίον της λιτότητας και την περιφρόνηση της Ευρώπης».

ΥΓ.: Την άλλη Κυριακή, το ξύπνημα της θρακομακεδονικής μούμιας. Μια υπόθεση με αεροπλάνα, ελικόπτερα και ανεμόπτερα, sex, drugs & rock ’n’ roll

*Ο Κώστας Καββαθάς είναι εκδότης
του περιοδικού «4Tροχοί»