Γρ. Νικολόπουλος

Οι συσκέψεις θα διαδέχονται η μία την άλλη και άκρη δεν θα βρεθεί ποτέ. Διότι δεν είναι δυνατόν να βρεθεί.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση απέφυγε επί δεκαετίες να προχωρήσει σε πραγματική ενοποίηση και περιορίστηκε σε μια απλή νομισματική ένωση. Οι χώρες, ίσως ούτε οι λαοί της ήταν - ούτε είναι σήμερα - αποφασισμένοι να ενωθούν πραγματικά. Οι αιτίες όπως εξηγούν οι ειδικοί είναι πολλές, με πλέον λογική τα πολύ ισχυρά εθνικά χαρακτηριστικά των λαών της, και η μακρόχρονη γεμάτη πολέμους ιστορία τους.

Εφόσον μέχρι σήμερα δεν έχει προχωρήσει ούτε η οικονομική ενοποίηση, ούτε η πολιτική, είναι πολύ δύσκολο να προχωρήσουν υπό τις σημερινές συνθήκες. Για να φτιαχτεί ευρωπαϊκός στρατός και να εξοπλιστεί, χρειάζονται σύμφωνα με τους αναλυτές 3 τρισ ευρώ για τα επόμενα δέκα χρόνια. Αυτό το χρήμα μπορεί να βρεθεί μόνο με την έκδοση ευρωομολόγων, η οποία προϋποθέτει την οικονομική ενοποίηση την οποία δεν θέλουν οι κεντρωευρωπαίοι. Ας πούμε όμως γίνεται και ότι βρίσκονται τα χρήματα. Για να διοικηθεί ο ευρωπαϊκός στρατός χρειάζεται ενιαία πολιτική ηγεσία στην Ευρώπη, πράγμα που σημαίνει πολιτική ενοποίηση. Ούτε αυτό θέλει κανείς να γίνει εκτός κάποιων θεωρητικών της Ενωμένης Ευρώπης. Ας πούμε όμως ότι και αυτό έγινε, βρέθηκαν τα χρήματα, φτιάχτηκε ο ευρωπαϊκός στρατός, εξελέγη και ο ευρωπαίος υπερηγέτης που θα δίνει τις εντολές στον στρατό και ας πούμε ότι ξεκινάει ο πόλεμος με τη Ρωσία.

Αν στον πόλεμο σκοτωθούν 20.000 Ρώσοι στρατιώτες, ο Πούτιν δεν ιδρώνει. Αν σκοτωθούν χίλιοι ευρωπαίοι ( ή και πολύ λιγότεροι, πχ 200 Γάλλοι) οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις καταρρέουν.

Αυτό είναι το ένα πρόβλημα. Το δεύτερο πρόβλημα είναι πως και γιατί θα πεισθούν να πάνε στον πόλεμο οι Γάλλοι στρατιώτες για να υπερασπιστούν την Πολωνία όταν ένα από τα μείζονα πολιτικά προβλήματα των Γάλλων ήταν ο “Πολωνός υδραυλικός”. Ή γιατί θα πάνε στον πόλεμο οι Έλληνες στρατιώτες για να υπερασπιστούν τα σύνορα της Εσθονίας, της Πολωνίας ή της Γερμανίας, όταν αυτές οι χώρες ήταν οι σκληρότερες απέναντι μας την εποχή των μνημονίων. Ή όταν εμείς επί δεκαετίες ζητάμε ευρωπαϊκή προστασία των συνόρων του Αιγαίου από τους Τούρκους, όταν παρακαλάμε να πάρουν οι ευρωπαϊκές χώρες κάποιους από τους μετανάστες που έρχονται στη χώρα μας και μας απαντάνε ότι οι μετανάστες θα παραμένουν στη χώρα υποδοχής τους;

Ποιος ευρωπαίος θα πάει να πολεμήσει τους Ρώσους ή οποιονδήποτε άλλον εχθρό, αν η μεταξύ τους σχέση είναι επί δεκαετίες - αλλά και ιστορικά - μια σχέση παζαριού, επικράτησης του ισχυρότερου και δεν υπάρχει ούτε κοινή εθνική συνείδηση, ούτε αλληλεγγύη και αλτρουισμός;

Η Ευρωπαϊκή Ένωση λοιπόν, δεν έχει κανένα λόγο να ξοδέψει 3 τρισ Ευρώ για να φτιάξει στρατό και να πάρει κανόνια, αεροπλάνα και τανκς, αφού δεν έχει στρατιώτες πρόθυμους να σκοτωθούν για μια άλλη ευρωπαϊκή χώρα, την οποία μάλιστα, βαθειά στη συνείδηση τους τη θεωρούν εχθρική.

Το πιθανότερο λοιπόν είναι ότι στις αέναες συζητήσεις κορυφής των ευρωπαίων ηγετών άκρη δεν θα βρεθεί. Μπορεί να βγουν βαρύγδουπες ανακοινώσεις για ενότητα, για αποφασιστικότητα, για άμεση δράση, αλλά στην πράξη δεν θα γίνει απολύτως τίποτα.

Η ευρωπαϊκή Ένωση θα περιμένει να περάσει η τετραετία Τραμπ, θα πληρώσει ακριβά στον Πούτιν την εξομάλυνση των σχέσεων ΕΕ - Ρωσίας, θα πληρώσει όσα ζητάει ο Τραμπ στους Αμερικανούς, θα πληρώσει αρκετά και στους Κινέζους για να ενδυναμώσει τις σχέσεις της και θα περιμένει να περάσει η θύελλα. Επειδή όμως το οικονομικό κόστος θα είναι τεράστιο, θα πρέπει να εγκαταλείψει άλλες υπερβολικές πολιτικές , όπως πχ την πολιτική πράσινης ενέργειας, να άρει διάφορους περιορισμούς στις μεταξύ των ευρωπαϊκών χωρών εμπορικές σχέσεις, όπως υποδεικνύει ο Ντράγκι και να περιορίσει αυτή την αδιανόητη και απίστευτα κοστοβόρο γραφειοκρατία της η οποία μόνο προβλήματα δημιουργεί και φυσικά αποδεικνύεται εντελώς άχρηστη σε περιόδους ανάγκης όπως η σημερινή.