Γιώργος Τζιλιβάκης

Κι ίσως να μην υπήρχε τόσο μεγάλο πρόβλημα, αν δεν μιλούσαμε για αριθμούς εργατικών ατυχημάτων, όπου πίσω τους υπάρχουν άνθρωποι και χαμένες ζωές.

Να αποσαφηνίσουμε το εξής: Ως εργατικά ατυχήματα δεν δηλώνονται μόνο τα ατυχήματα τα οποία συμβαίνουν σε χώρο που είναι υπό τον έλεγχο του εργοδότη, αλλά και πληθώρα άλλων ατυχημάτων, που από τη νομολογία χαρακτηρίζονται ως εργατικά. Έτσι, τραυματισμοί κατά τη μετακίνηση των εργαζομένων προς και από την εργασία τους, τροχαία ατυχήματα, ιατρικά συμβάντα που οφείλονται σε προϋπάρχουσα παθολογία ή εκδηλώσεις κοινής νόσου, καταγράφονται ως εργατικά ατυχήματα.

Θα αναρωτηθεί, λοιπόν, ο καθένας: Άρα το πρόβλημα δεν είναι τόσο μεγάλο; Η απάντηση είναι ξεκάθαρη: Βεβαίως και είναι! Τίποτα δεν μπορεί να αντιπαρατεθεί στην οδύνη των οικείων εκείνου που φεύγει για το μεροκάματο και δεν επιστρέφει ποτέ ή επιστρέφει τραυματισμένος… Ο πόνος της ανθρώπινης απώλειας επιβαρύνεται από την αβεβαιότητα για την επόμενη ημέρα.

Ακόμα περισσότερο, επί της ουσίας δεν έχει καμία σημασία σε ποιού ελεγκτικού μηχανισμού την αρμοδιότητα εμπίπτει η διερεύνηση: Επιθεώρηση Εργασίας, υπηρεσία Μεταλλείων, περιφερειακές διοικήσεις, Τροχαία ή Λιμενικό. Η ανθρώπινη συντριβή δεν χωράει σε γραφειοκρατική ταξινόμηση!

Παράλληλα, αντιλαμβάνομαι ότι ο ανθρώπινος πόνος «πουλάει» και γίνεται αντικείμενο εκμετάλλευσης... Όπως, πιθανώς και οι εύκολες και ανέξοδες προεκλογικές εξαγγελίες για εκατοντάδες προσλήψεις επιθεωρητών. Αλλά φοβάμαι ότι, εάν ο καθένας μας θέλει να είναι στοιχειωδώς ειλικρινής και ξεπεράσει τυχόν πολιτικές σκοπιμότητες, θα διαπιστώσει ότι η πραγματικότητα είναι πολύ διαφορετική.

Είναι βαθιά μου πεποίθηση πως, αν κάτι μπορεί να μειώσει ουσιαστικά τον αριθμό των εργατικών ατυχημάτων και να αφήσει ένα πραγματικά θετικό αποτύπωμα στην κοινωνία και στον κόσμο της εργασίας, αυτό είναι η υιοθέτηση μίας κουλτούρας ασφάλειας από τον μέσο πολίτη, ο οποίος θα τη μεταφέρει, είτε ως εργαζόμενος είτε ως εργοδότης, στην εργασία του. Για την καλλιέργειά της είναι απαραίτητη η συμμετοχή όλων των εμπλεκόμενων φορέων, όπως είναι η Επιθεώρηση Εργασίας, οι κοινωνικοί εταίροι, το Υπουργείο Εργασίας και το Υπουργείο Παιδείας, έτσι ώστε η ασφάλεια να καταστεί αυτονόητο και αναπόσπαστο κομμάτι κάθε εργασιακής δραστηριότητας.

Τι κάνουμε μέχρι τότε; Συνεχίζουμε τους ελέγχους επικεντρωμένοι στους κλάδους με τη μεγαλύτερη επικινδυνότητα, όπως είναι οι κατασκευές και τα ναυπηγεία. Απαλλάξαμε τους επιθεωρητές από διερεύνηση ατυχημάτων ήσσονος σημασίας, με σκοπό να αφιερώσουν περισσότερο χρόνο σε ελέγχους και πορίσματα σοβαρών εργατικών ατυχημάτων.

Επίσης, ξεκινήσαμε ελέγχους με τη χρήση online φορητών ψηφιακών συσκευών τύπου tablets, ώστε να ελαχιστοποιηθεί ο χρόνος καταχώρησης και να αυξηθούν οι έλεγχοι επί του πεδίου. Όμως, είναι επιτακτική η ανάγκη να προχωρήσουμε στον σχεδιασμό και την υλοποίηση, σε πολλά διαφορετικά επίπεδα, μιας εκστρατείας για αλλαγή κουλτούρας σε ζητήματα ασφάλειας. Επειδή, η προτεραιότητα για την προστασία της ανθρώπινης ζωής, δεν μπορεί να μπαίνει σε αναμονή.










*Ο Γιώργος Τζιλιβάκης, διοικητής της Ανεξάρτητης Αρχής Επιθεώρησης Εργασίας, έχει διατελέσει επαγγελματικό στέλεχος στο χώρο του ανθρωπίνου δυναμικού σε μεγάλες επιχειρήσεις. Από τις θέσεις αυτές έχει διευθύνει ομάδες στελεχών του ιδιωτικού τομέα, διαθέτοντας εμπειρία που του επιτρέπει να έχει σαφή κατανόηση των προβλημάτων και των καταγγελιών στην αγορά εργασίας. Είναι κάτοχος πτυχίου Νομικής από το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και μεταπτυχιακού τίτλου στις Εργασιακές Σχέσεις, από το Πανεπιστήμιο Warwick της Μεγάλης Βρετανίας.