Γιώργος Λαμπράκος

Οι προτάσεις αυτές ήρθαν σε συνέχεια της επιλογής της Αττικό Μετρό να αποδώσει το όνομα του ήρωα του αντιδικτατορικού αγώνα Αλέκου Παναγούλη, στο σταθμό “Άγιος Δημήτριος”. Μετά τις αντιδράσεις, η οικογένεια του Παύλου Μπακογιάννη απάντησε μέσω του γιου του Κώστα, δημάρχου Αθηναίων, ο οποίος πολύ ευγενικά εξήγησε γιατί δεν μπορούν να δεχτούν αυτή την τιμητική πρόταση. “Τον θέλαμε σπίτι και όχι σε μια ταμπέλα”, έγραψε στο μήνυμα του και τόνισε ότι “οποιαδήποτε αντιπαράθεση γύρω από το όνομα του Παύλου Μπακογιάννη θα προσέβαλε τη μνήμη του ανθρώπου που αγωνίστηκε για τη συμφιλίωση και την ενότητα”.

Ορισμένοι, πάντως, φαίνεται ότι πολύ εύκολα εξισώνουν την αντιδικτατορική δράση και τους αγώνες για δημοκρατία και συμφιλίωση, με τους αγώνες για την κατοχύρωση των δικαιωμάτων της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας. Διότι για αυτή την κοινότητα ο Ζακ Κωστόπουλος είναι ένας “ήρωας” που δολοφονήθηκε στη συγκεκριμένη οδό. Γι αυτό ο Νάσος Ηλιόπουλος θέλησε με την πρόταση του να συμβάλλει στη “σύγχρονη ιστορική μνήμη της πόλης”.

Επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ μας έχει συνηθίσει και ως κυβέρνηση στην ισοπέδωση και την ξεφτίλα, δεν με εκπλήσσει που πάντα βρίσκει ευκαιρίες να αναδεικνύει αυτό το “χύμα” των ιδεών του. Σε αυτό το πλαίσιο λοιπόν των μετονομασιών πολύ σωστά γράφτηκε ότι και ο σταθμός “Νομισματοκοπείο” θα έπρεπε να γίνει “Παναγιώτης Λαφαζάνης”. Αυτό κι αν συμβάλλει στη σύγχρονη ιστορική μνήμη. Επίσης ο σταθμός “Πανεπιστήμιο” δεν πρέπει να επεξηγηθεί; Ποιο Πανεπιστήμιο; Το Πάντειο, το ΕΚΠΑ, το Οικονομικό, ποιο; Ακόμη, ποιον τιμούμε με τη στάση Πανεπιστήμιο; Την Διαμαντοπούλου, τον Γαβρόγλου ή την Κεραμέως; Αν και εδώ που τα λέμε η Κεραμέως μπορεί να βολευτεί και με τον “Κεραμεικό” αν γίνει “Κερεμέικος”.

Η Ομόνοια, επίσης, έχει λόγο ύπαρξης; Δεν πρέπει να καταργηθεί; Πότε υπήρχε ομόνοια στην Ελλάδα, που να διήρκεσε τόσο ώστε να την κάνουμε σταθμό; Από την επανάσταση του 1821, τρωγόμαστε μεταξύ μας. Εκτός αν την έχουμε ως στόχο. Τότε να πούμε και τα “Άνω Πατήσια”, “Ανάπτυξη” και τα “Άνω Πετράλωνα”, “Μείωση Πρωτογενούς Πλεονάσματος”. Άσε το “Σύνταγμα”. Για ποιο Σύνταγμα μιλάμε; Του Τσάτσου, του Βενιζέλου, του Παυλόπουλου; Εκτός αν πρόκειται για το Σύνταγμα ως έννοια. Αυτό σημαίνει ότι όχι μόνο το τιμούμε, ονομάζοντας το σταθμό, αλλά το τηρούμε κιόλας. Το σεβόμαστε, όσο το κράτος δικαίου και τη δημοκρατία, θεμελιώδης αρχή των οποίων είναι η διάκριση των εξουσιών. Διότι εκτός από τον Ρασπούτιν, προϋπήρξαν ο Αριστοτέλης και ο Μοντεσκιέ.

Αυτό το γαϊτανάκι με τις μετονομασίες πρέπει να σταματήσει. Δεν θα βγάλουμε ποτέ άκρη. Διότι ορθώς ορισμένοι θα πουν: γιατί στο σταθμό “Ακρόπολη” εκτός από τη Μελίνα, η οποία δεσπόζει και πολύ σωστά, να μην μπουν και ο Γλέζος με τον Σάντα, η πράξη των οποίων να κατεβάσουν τη σβάστικα από τον ιερό βράχο, ήταν σταθμός για την αντίσταση; Να μη μιλήσω για το σταθμό “Ειρήνη”, ειδικά την περίοδο που επιτρεπόταν να πηγαίνουν στα γήπεδα οπαδοί των ομάδων. Υπάρχει σταθμός “Ταύρος”. Γιατί όχι “Σκορπιός”, “Κριός”, “Παρθένος” ή “Λέων”; Τα “Σεπόλια” δεν πρέπει να γίνουν “Αντετοκούμπο”; Κάποιοι, πιθανώς, θα ζητήσουν να μετονομαστεί ο “Περισσός” σε “Κουτσούμπας”. Περιμένω όταν με το καλό ετοιμαστεί και το Μετρό Θεσσαλονίκης να δω τα εγκαίνια του σταθμού “Τσέο”! Αυτό κι αν είναι όνομα σταθμός!