Γιάννης Σερέτης

Για τους οπαδούς του Τριφυλλιού είναι τα τελευταία 30 χρόνια το καμάρι, η περηφάνια και ο μεγάλος τους έρωτας. Για τους φίλους του Ολυμπιακού, που έχουν πανηγυρίσει πολύ περισσότερο στο ποδόσφαιρο, ήταν και θα είναι μια μεγάλη αγάπη. Διότι στο ποδόσφαιρο το πρωτάθλημα μπορεί να το παίρνεις κάθε χρόνο που λέει ο λόγος, αλλά το... Conference League μία στα 100 χρόνια! Eνώ ο μπασκετικός Ολυμπιακός, σε άθλημα στο οποίο προφανώς η Ελλάδα από την εποχή του Τρόντζου και του Αμερικάνου έχει πολύ ισχυρότερη παράδοση, είναι κάθε χρόνο που λέει ο λόγος στο Final4 διεκδικώντας ευρώ-κούπα, ασφαλώς σε σπορ με το οποίο ασχολούνται πολύ λιγότερες χώρες σε πολύ υψηλό επίπεδο πανευρωπαϊκά.

Είναι πολύ βαθύς ο δεσμός των οπαδών μ’ αυτές τις δύο ομάδες, γι’ αυτό και είναι τόσο μεγάλη η πίκρα. Aλλά και για τον ίδιο λόγο θα συνεχίσουν να είναι πιστά κοντά τους. Περισσότερο οι Παναθηναϊκοί, είναι η αλήθεια, που έχουν και πιο «φρέσκια» την έβδομη Ευρω-κούπα αλλά και μπορούν πια να απολαμβάνουν facilities επιπέδου NBA στο ΟΑΚΑ…

Το πάλεψαν πολύ κατά τη διάρκεια της χρονιάς ο Αταμάν με τον Μπαρτζώκα. Πολλοί τραυματισμοί, πολλά προβλήματα, πολλοί νέοι παίκτες κατά τη διάρκεια της σεζόν. Τα κατάφεραν μια χαρά σε πρώτη φάση, τα κατάφεραν και μετά με πολύ ιδρώτα εναντίον της Εφές και της Ρεάλ. Όμως χθες ηττήθηκαν κατά κράτος! Χθες η ήττα τους από τον Σάρας και τον Σπανούλη ήταν... πανηγυρική. Χθες ο Παναθηναϊκός δεν ήταν κανονικός Παναθηναϊκός και ο Ολυμπιακός ήταν μια «άλλη» ομάδα. Χωρίς ασίστ, χωρίς δημιουργία, χωρίς συνεργασίες, μια ομάδα που όπως είπε και ο Μπαρτζώκας έπαιξε κάτι διαφορετικό από αυτό που προσπαθούσε όλη τη χρονιά.

Όταν από μια ολόκληρη ομάδα παίζει στο επίπεδό του μόνο ένας (Φουρνιέ), αυτό είναι ήττα της ομάδας και του προπονητή. Όταν από μια ολόκληρη ομάδα παίζουν στο επίπεδό τους μόνο δύο παίκτες (Οσμάν – Γκραντ) αυτό είναι ήττα της ομάδας και του προπονητή. Ναι, ο Βεζένκοβ και οι ψηλοί του Ολυμπιακού, ναι, ο Ναν και ο Σλούκας ήταν σε τραγική βραδιά. Όμως όταν βλέπεις «χαλασμένη» όλη την ομάδα, τότε η ήττα των προπονητών είναι μεγαλύτερη. Για να μην υπεισέλθουμε σε λεπτομέρειες, τα νούμερα των χθεσινών αγώνων τα αποδεικνύουν όλα. Όμως για να προκύψουν αυτά τα νούμερα, έχει προηγηθεί μια προετοιμασία. Αγωνιστική και ψυχο-πνευματική. Η Φενέρ και η Μονακό πρώτα νίκησαν τις ελληνικές ομάδες στο μυαλό και μετά στο παρκέ. Ο Παναθηναϊκός έδειξε μεγαλύτερες αντοχές μέσα στο ματς, από τον Ολυμπιακό. Επεσε και σηκώθηκε περισσότερες φορές, το πάλεψε περισσότερο, δεν κατάφερε ποτέ να περάσει μπροστά. Ισως η Φενέρμπαχτσε να είναι και συνολικά καλύτερη ομάδα αυτή τη στιγμή, να μην ήταν υπόθεση… ενός ματς.

Οι Ερυθρόλευκοι λύγισαν πιο εύκολα. Διότι δεν μπόρεσαν να αντιμετωπίσουν την πίεση του «πρέπει» λόγω της πρωτιάς στη regular season, της απόλυτης εικόνα «αουτσάιντερ» που είχε δημιουργηθεί για τη Μονακό, της τρομερής πίεσης από τρία σερί χαμένα Final-4 που έγιναν τέσσερα με την πιο μεγάλη αποτυχία τους συγκριτικά με τα τρία προηγούμενα. Δεν διαχειρίστηκαν το άγχος τους και το υπέρμετρο «θέλω» τους, όμως από την άλλη πλευρά έδειξαν και τρομερές αμυντικές αδυναμίες, οι οποίες προφανώς δεν είναι θέμα άγχους και εκνευρισμού, αλλά θέμα ικανότητας της ομάδας και του αντιπάλου.

Πολλοί, πάρα πολλοί φίλοι του Ολυμπιακού, θεωρούν πως ο κύκλος του Γιώργου Μπαρτζώκα κάπου εδώ κλείνει. Εμείς λέμε ότι αυτό θα το… δείξει η υπηρεσία μετά τους τελικούς πρωταθλήματος με τον Παναθηναϊκό. Αντιθέτως, στον Παναθηναϊκό είναι τόσο… μαλακό και «απορροφητικό» το μαξιλάρι του περυσινού ιστορικού θριάμβου, αλλά και τόσο μεγάλη η ανακουφιστική επίδραση του αποκλεισμού του Ολυμπιακού που για τον μέσο οπαδό του, το Final 4 του Αμπου Ντάμπι είναι ως… μη γενόμενο. Αφού δεν το πήραν οι Πράσινοι και ο «αιώνιος αντίπαλος», έτσι το αντιμετωπίζουν.

Άλλο ο οπαδός, όμως, άλλο το club. Διότι αν το club και ο Αταμάν πιστεύουν ότι αυτό που κατέθεσε χθες αυτή η πανάκριβη ομάδα στο παρκέ προσεγγίζει έστω στο 50% αυτό που μπορεί να παίξει… υπάρχει πρόβλημα. Σε κάθε περίπτωση, οι επιπτώσεις της αποτυχίας προς στιγμήν είναι πολύ βαριές στους Ερυθρόλευκους, λόγω των μεγάλων επενδύσεων που είχαν κάνει το προηγούμενο καλοκαίρι και του τεράστιου βάρους των σερί αποτυχιών.

Η πιθανή κατάκτηση του πρωταθλήματος (μόνο με «μπρέικ») έχω την εντύπωση ότι απλώς θα «μαλακώσει» την απογοήτευση. Δεν θα την διαγράψει, δεν θα την διορθώσει, δεν θα την κάνει να ξεχαστεί. Από την άλλη πλευρά, πιθανή απώλεια του πρωταθλήματος θα βάλει τον Παναθηναϊκό σε μεγάλο προβληματισμό, αλλά αν το πάρει το πρωτάθλημα (με πλεονέκτημα έδρας) το Final 4 στο μυαλό του οπαδού θα ξεχαστεί εύκολα. Δεν πρέπει όμως να ξεχαστεί στο μυαλό του Αταμάν…