Φοίβη Παρασκευά

Κάνει μόνος τον απολογισμό του. Τι έκανε τι δεν έκανε, τι χρώσταγε και σε ποιόν, στο αβέβαιο ταξίδι της ζωής που προδιαγράφει ένα κοινό μέλλον. `Ισως ένα ταξίδι χαμένο από χέρι, αφού το τέλος είναι κοινό για όλους και το ίδιο. `Ανθρωπος μόνος περπατάει, στοχάζεται αναρωτιέται τι να κάνει, ποιο είναι το επόμενό του βήμα. Σαν το σκάκι έτσι κι αυτός δεν έχει πολλά περιθώρια για περιττές κινήσεις. Ο χώρος του περιορισμένος. Το ίδιο και η ζωή του που απαιτεί την νίκη του παίκτη. `Ασπρο – μαύρο σε αντίπαλα στρατόπεδα όπου το κάθε πιόνι έχει περιορισμένες δυνατότητες κινήσεων.

`Ετσι και η ζωή. Μετρημένα κουκιά. `Ολοι κάτι θέλουν, κάτι ψάχνουν. Συνεννόηση? Αποδοχή? Εκτίμηση» Φιλία; Για αγάπη ούτε λόγος. Στη σκακιέρα τα ‘στρατόπεδα’ υπονομεύουν το ένα το άλλο. Μετράνε πριν από σένα. Πριν καλά – καλά σκεφτείς.

Πλάι στον βασιλιά και η βασίλισσα. Αυτή υποχρεούται να κάνει όλες σχεδόν τις κινήσεις. Εκτός από αυτήν του αλόγου. Πλάγια, διαγώνια, πότε σαν απλό πιόνι, πότε σαν έμπειρη προστάτιδα του βασιλιά σε ένα παιχνίδι διεκπεραίωσης καθηκόντων και υποχρεώσεων.

Οι κινήσεις μετρημένες. Ο χρόνος συγκεκριμένος και περιορισμένος, ενώ ο κάθε παίκτης δίνει τη μάχη του. Ποιος θα νικήσει? Η αγωνία μεγαλώνει. Τα τεχνάσματα επίσης.
Δεν έχεις παρά ελάχιστο χρόνο να σκεφτείς. Μια ζωή δεν σε φτάνει.

Ο απολογισμός του βασιλιά του τρώει τα σωθικά. Χαμένες αγάπες, στιγμές ζωής, πράξεις ημιτελείς, λάθη που έκανε νομίζοντας πως έκανε το σωστό για τη δεδομένη στιγμή.
Και ύστερα η διαδοχή. Ποιος άραγε θα τον διαδεχτεί; `Ενας γιος; Δύο γιοί; Τρείς μήπως;

Ποιος θα μπορέσει να τον διαδεχτεί επαξίως και να συνεχίσει το έργο του;

Στην αρένα της ζωής ένας γιός ίσως και δύο θα τον έκανε πολύ περήφανο. Θα έβλεπε σε αυτόν μία προέκταση του εαυτού του. Και η γυναίκα – βασίλισσα πλάι του θα βρισκόταν κι αυτή σε άλλη μία σχέση διεκπεραίωσης.

`Ανθρωπος μόνος περπατάει. Στοχάζεται πάνω στο παρελθόν και το μέλλον αφού το μόνο που έχει τώρα είναι το παρόν. `Ένα παρόν που δεν αφήνει και πολλά περιθώρια δράσης και σκέψης. Και η πάλη με τον χρόνο; Ε, αυτή πάλι απαιτεί αποφάσεις. Πώς να τις προλάβει;

Και όλα αυτά σε ένα παιχνίδι που σίγουρα καταλήγει σε ένα αδυσώπητο και βέβαιο τέλμα.

Πλάι και δίπλα του η ελπίδα, ένα συναίσθημα απατηλό και φευγαλέο που του δίνει περιθώρια ανάσας. Χωρίς αυτήν δεν ζει. Δουλεύει για να δημιουργήσει ένα καλύτερο αύριο, σε ένα τώρα που φεύγει κι αυτό σαν τον άνεμο.

Τα περιθώρια λοιπόν περιορισμένα. Πόσες αναπνοές και ανάσες έχει η ζωή; Ρώτησα κάποιον. Και αυτός απάντησε: Απεριόριστες!

Πίστη λοιπόν στη ζωή, σε ένα καλύτερο από το χθες, αύριο και σε ένα ελπιδοφόρο για όλους μέλλον. Είτε ανήκουν στο μαύρο είτε στο άσπρο στρατόπεδο.

Ας υπερασπιστούμε ο καθένας τον χώρο που του ανήκει στο ίδιο κομματάκι ουρανού που του αναλογεί. Πίστη, αγάπη, ελπίδα. Χρόνος και χώρος για φιλίες, για συναίσθημα, για καλοσύνη. Τι αφήνουμε πίσω και προς ποια κατεύθυνση προχωράμε.

Να τα κάνουμε έτσι ώστε κανείς να μην μένει παραπονεμένος. Το ξέρουμε πια σχεδόν όλοι πως η ζωή δεν είναι μόνο σκάκι. Το σκάκι είναι απλά ένα παιχνίδι. Η μάλλον, ένα από τα παιχνίδια. Η δύναμη της ανιδιοτελούς καλοσύνης, νικάει τους πάντες και τα πάντα στο τέλος.

Τέλος; Μα ποιο τέλος;