Δημήτρης Δανίκας

Από την υπερβολική ωρίμανση το πράμα έχει σαπίσει. Αντε. Με τον βηματισμό που πορευόμαστε σε λίγο ίσως προλάβουμε τις εξελίξεις των αρχών του περασμένου, του εικοστού αιώνα. Μπράβο μας

Φυσικά ο λόγος περί μονιμότητας των εργαζομένων στο Δημόσιο. Οπου στο χέρι και στη διάθεση του κάθε μονιμά είναι να εξυπηρετήσει η να μην εξυπηρετήσει τον συνάνθρωπό του. Ετσι «φυσικό» το γρηγορόσημο. Ετσι «φυσικό» είναι η τάδε υπάλληλος να πλέκει το πουλόβερ του παιδιού της και ο δείνα υπάλληλος να ψήνει το καφεδάκι στο γραφείο του

«Φυσικό» είναι να απουσιάζει από το πόσο του για ψύλλου πήδημα. «Φυσικό» να έχει πάρει διαζύγιο από την τεχνολογία. Και ακόμα πιο «φυσικό» να παραμένει, αμετακίνητος στη θέση του παρά τις κατηγορίες για σεξουαλικά παρενόχληση και άλλα τέτοια

Ακόμα πιο «φυσικό» δάσκαλοι και καθηγητές Δημοτικού, Γυμνασίου, Λυκείου να θεωρούν την διαδικασία της αξιολόγησης ως κάτι που προέρχεται από σκοτεινά σχέδια σκοτεινών δυνάμεων από άλλο πλανήτη.

Στο μεταξύ, την ίδια «στιγμή», κάθε εργαζόμενος στον ιδιωτικό τομέα, από τους αχθοφόρους και τους κλητήρες μέχρι τους υψηλά ιστάμενους, να αξιολογούνται διαρκώς, ακόμα και στον ύπνο τους, με κριτήριο την απόδοσή τους. Όχι από τα αφεντικά τους αλλά από τις επιδόσεις τους. Κάθε δευτερόλεπτο, κάθε λεπτό, κάθε ώρα, κάθε μέρα, κάθε εβδομάδα

Εργαζόμενοι δύο ταχυτήτων. ΟΙ μόνιμοι πορεύονται με τον αραμπά του Τρικούπη. Όπως στα τραίνα. Οι άλλοι με την αγωνία, τον ιδρώτα και το άγχος ενός αβάσταχτου διλήμματος: To Be or not To Be. Τροποποιημένη αυτή η θρυλική φράση του πρίγκιπα Αμλετ, πάει κάπως έτσι «θα έχω η δεν θα έχω δουλειά;».

Και αν δεν έχω τι θα κάνω; Πως θα πληρώσω το ενοίκιο, το φροντιστήριο των παιδιών μου και το τραπέζι της οικογένειάς μου; Ξέρω και εγώ! Απαντάει, πλαγίως ο αραχτός μονιμάς. Ας πρόσεχες. ΤΙ να πρόσεχα; Να ας πούμε τις σχέσεις σου. Ποιες σχέσεις μου; Με πολιτικούς, με βουλευτές και με όλους αυτούς της εξουσίας. Μόνο έτσι εξασφαλίζεις μονιμότητα. Δεν είδες τι έγινε στα Τέμπη;

Τι έγινε; Εξαερώθηκαν πενήντα εφτά αθώες ψυχές. Ναι, σου λέει, αλλά γιατί; Επειδή ο σταθμάρχης ήταν άσχετος και επειδή από πρώην αχθοφόρος προήχθη σε θέση απόλυτου Κριτή της σωματικής ακεραιότητας των επιβατών. Ετσι αντί να κοιτάει και να προσέχει τον πίνακα ελέγχου, εκείνος μασούλαγε πιτόγυρο. Μπέρδεψε την ανθρώπινη ζωή με τον χοιρινό γύρο

Κάπως έτσι φτάσαμε στο απόλυτο μηδέν. Οπου η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών συμφωνεί με την κατάργηση της μονιμότητας αλλά τα κόμματα το σκέπτονται. Γιατί, σου λέει, αν καταργηθεί η μονιμότητα εγώ τι θα κάνω και τι θα υπόσχομαι στους ψηφοφόρους μου;

Με την άρση μονιμότητας καταργείται αυτή η δόλια σχέση πολιτικού-ψηφοφόρων. Τελειώνουμε με την μακαριότητα, με το γρηγορόσημο και με τον «ωχαδερφισμό». Και με πολλά άλλα

Ασε που με την τελειοποίηση της Τεχνητής Νοημοσύνης, το πλήθος των εργαζομένων στο Δημόσιο θα κάνει ουρές στο ταμείο ανεργίας. Μέχρι τότε, λύση απλή:

Ακατάλληλοι και ρεμπεσκέδες σε πρόωρη συνταξιοδότηση. Να πληρώνονται αλλά να μην παρεμποδίζουν. Γίνεται κι αυτό. Οι κενές θέσεις να συμπληρωθούν από συγκροτημένους, και ψυχικά ισορροπημένους. Και επειδή οι απαιτήσεις πολλές, πράγμα που θα διευκολύνει την επιτάχυνση των διαδικασιών, οι μισθοί και τα μπόνους να είναι αρκετά για μια αξιοπρεπή διαβίωση. Γιατί η αλήθεια είναι απλή: «αγοράζεις» ανάλογα με το πόσα πληρώνεις. Φτηνά μεροκάματα «φτηνές» επιδόσεις

Θέλουμε ανταγωνιστικό, σύγχρονο, αποτελεσματικό Δημόσιο; Μόνο με αυστηρή, αντικειμενική αξιολόγηση και καλοπληρωμένους, κατάλληλους υπαλλήλους

Το δια ταύτα απλό: ουδείς, κατηγορηματικά, ασφαλής. Ουδείς μπορεί να στο εγγυηθεί. Επομένως ούτε ο Θεός μπορεί να σου εγγυηθεί τη μονιμότητά σου. Αγαπητοί ταχαεπαναστάτες του Δημοσίου, όλοι είμαστε προσωρινοί!