Δημήτρης Δανίκας

Από τον βουλευτή Νίκο Παπαδόπουλο, του κόμματος «Νίκη». Τόσο ικανός που δεν θα του εμπιστευόμουν ούτε να περάσει το παλτό μου στο απέναντι πεζοδρόμιο.

Σ αυτόν και στην παρέα του τα τρία Α: Ανόητοι, Αμετανόητοι, Αχρηστοι. Ανάμεσά τους και ο αρχηγός τους Δημήτρης Νατσιός. Ο οποίος ναι μεν διαφωνεί με τον βανδαλισμό. Όμως «κατανοεί» την οργή του Νίκου Παπαδόπουλου.

Από κοντά και η συμπαθέστατη Σταματίνα Τσιμτσιλή. Που χαρακτήρισε «βλάσθημα στα ιερά και όσια, αυτό το πράγμα δεν είναι τέχνη, τα ιερά σύμβολα της θρησκείας μας πρέπει να μένουν μακριά από τέτοια βλάσθημα έργα»

Από πίσω και η Ιερά Σύνοδος. Σιγά να μην κατέφθανε ασθμαίνουσα να υπερασπιστεί τα σύμβολα της Ορθοδοξίας. Η οποία Ιερά Σύνοδος είπε ότι «θα ενεργήσει τα δέοντα». Δηλαδή τι θα κάμει; Θα κάψει την Εθνική Πινακοθήκη; Θα ακολουθήσει το παράδειγμα του Μητροπολίτη Φλωρίνης Αυγουστίνου Καντιώτη που το 1990, αν δεν με απατά η μνήμη μου, αφόρισε τον Θόδωρο Αγγελόπουλο, μαζί με όλους τους συντελεστές της ταινίας «το μετέωρο βήμα του πελαργού»;

Ακατανίκητη η ανοησία. Ασυγκράτητος σκοταδισμός. Για του εξής απλούς λόγους. Ο πρώτος η ίδια η πράξη. Τουτέστιν αν κάποιος αιώνιος φοιτητής διαφωνεί με τον καθηγητή του, νομιμοποιείται να τον βρίσει, να τον γιαουρτώσει ίσως και να το εντοιχίσει. Τουτέστιν διαφωνώ με την Αστυνομία οπότε αρπάζω πέτρες, ξηλώνω μάρμαρα και ορμάω. Τουτέστιν δεν μας αρέσουν τα μαθήματα, οπότε επιδίδομαι σε καταλήψεις. Δεν μ αρέσει εκείνο η το άλλο. Αρα αντιδρώ, δέρνω, μαστιγώνω, το οτιδήποτε κάνω.

Ο δεύτερος το αποτέλεσμα του βανδαλισμού. Μα φυσικά η διαφήμιση του χαράκτη Χριστόφορου Κατσαδιώτη. Ο τι ακριβώς συνέβη τότε τον Οκτώβριο του 1988 με την ταινία του Μάρτιν Σκορσέζε «ο τελευταίος πειρασμός». Οπου ναι μεν απαγορεύτηκε από την τότε «προοδευτική» κυβέρνηση της Αλλαγής, αλλά από την άλλη με την απαγόρευση η προβολή της εκτοξεύτηκε στα ύψη με αποτέλεσμα να καταγάγει ρεκόρ εισπράξεων και εισιτηρίων. Το απαγορευμένο είναι σκέτος πειρασμός.

Ο τρίτος λόγος η ίδια η Τέχνη. Μπας και ο Νίκος Παπαδόπουλος, η Νατσιός και η συμπαθέστατη Σταματίνα Τσιμτσιλή έχουν ακούσει το όνομα Φράνσις Μπέικον (1909-1992); Εννοώ τον κορυφαίο Ιρλανδό ζωγράφο που αρκετά από τα έργα του είναι τόσο «βλάσθημα» που μπροστά τους εκείνα του Κατσαδιώτη μοιάζουν με Μίκι Μάους.

Μα αγαπητοί μου ένας από τους προορισμούς της Τέχνης, όλων των μορφών, είναι να προκαλέσουν, να «βλασθημήσουν», να χλευάσουν. Αλλιώτικα οι καλλιτέχνες θα ζητούσαν την άδεια του Παπαδόπουλου και του Νατσιού. Αλλιώτικα λογοκρισία. Αλλιώτικα αυτολογοκρισία. Αλλιώτικα Ιερά Εξέταση.

Μα τίποτε απ όλα αυτά δεν καταλαβαίνουν; Τίποτα. Όπως πορευόμαστε, φοβάμαι ότι θα καταλήξουμε όπως λέει και ο θρυλικός στίχος του Νίκου Γκάτσου:

«Το σκυλί στην πόρτα έγινε τσακάλι/ έφυγαν οι καλοί έμειναν οι άλλοι». Και προσέξτε. Η θεμελιώδης αρχή του Δυτικού Πολιτισμού είναι η ανοχή. Και κάθε βεβαιότητα είναι ο εχθρός της ανοχής. Που σημαίνει, εσένα στον Νίκο Παπαδόπουλο και στους άλλους που τον ακολουθούν, πως έτσι και εγώ ας πούμε ο. Μουσουλμάνος, που δεν είμαι, δεν γουστάρω Χριστιανισμό τότε δικαιούμαι να μπουκάρω σε όποια εκκλησία βρω μπροστά μου και να επιδοθώ σε βανδαλισμό!

Όπως και το διαφημιστικό σλόγκαν για επώνυμη μπύρα: «ω τι κουτί, κουτί». Με μια διαφορά: ω τι κουτοί, κουτοί!