Δημήτρης Δανίκας

Ένα λοιπόν. Μόνο με συστηματικές πιέσεις και μαζικές κινητοποιήσεις. Αυτή η συλλογική τακτική μπορεί αποτελεσματική να αποδειχθεί. Όλα τ άλλα, όπου μια στο τόσο κατεβαίνουμε, παρελαύνουμε, κλείνουμε και φρακάρουμε το κέντρο «άλλα λόγια να αγαπιόμαστε»

Δύο λοιπόν. Η παρατεταμένη και κουραστική προεκλογική περίοδος, βούτυρο στο ψωμί των διαδηλωτών και πάσης φύσεως καλλιτεχνών. Τι να κάνει και ο Κυριάκος; Συμφωνεί, διαφωνεί, στο τέλος υποχωρεί

Τρία λοιπόν. Είναι εξόχως οξύμωρο και αντιφατικό, από τη μια να είμαστε εναντίον ιδιωτικών πανεπιστημίων και άλλων τέτοιων, ιδιωτικών σχολών και από την άλλη να ζητάμε αναγνώριση πτυχίων που εκχωρούνται από τέτοιες ιδιωτικές σχολές, κυρίως των ηθοποιών. Και το ένα και το άλλο. Απίστευτο

Τέσσερα λοιπόν. Όμως υπάρχει λόγος σοβαρός. Οι κρατικές δραματικές σχολές δεν μπορούν να καλύψουν τις ανάγκες ενός τόσου μεγάλου αριθμού υποψήφιων ηθοποιών. Επομένως και το ένα και το άλλο. Και οι δημόσιες και κρατικές και οι ιδιωτικές

Πέντε λοιπόν. Παγκοσμίως και διαχρονικώς, ουδείς ηθοποιός, σκηνοθέτης, μουσικός κατάφερε να αναδειχθεί, να καθιερωθεί και να εκτοξευθεί απλώς με το πτυχίο η τα πολλά πτυχία σπουδών. Ιδιαιτέρως στο Θέατρο λειτουργεί η αμείλικτη η σανίδα η θεατρική. Τα λες; Είσαι κατάλληλος. Δεν τα λες; Εξω απ εδώ. Μωρέ δε πα να είσαι γόνος σπουδαίας οικογένειας καλλιτεχνών. Δε πα να είσαι σύζυγος η ερωμένη μεγάλου παραγωγού. Αν δεν τα «λες» και αν ο τελευταίος εξώστης δε σε πάει, τότε παιδάκι μου βρες αλλού δουλειά. Όπως έλεγε και σπουδαίος βιολοντσελίστας σε υποψήφιο μαθητή του «μουσική κάνεις, μουσικός δεν είσαι»

Εξι λοιπόν. Επομένως όλη αυτή η κουβέντα περί αναγνώρισης πτυχίων ανώτατης εκπαίδευσης, ουδεμία σχέση με την ουσία του καλλιτεχνικού έργου και με την καθιέρωση των καλλιτεχνών. Τα πτυχία δίνονται από το κοινό, τα εισιτήρια, τους κριτικούς και από τις επιδόσεις κάθε ηθοποιού, σκηνοθέτη και μουσικού. Για παράδειγμα η Ζιλ Ντασέν, κορυφαίος σκηνοθέτης του Χόλιγουντ και θύμα του Μακαρθισμού, ουδέποτε σπούδασε την τέχνη που με τόση επάρκεια υπηρέτησε σε ολόκληρη την διαδρομή του. Στοιχειώδες

Εφτά λοιπόν. Ολος αυτός ο θόρυβος έχει να κάνει με την διαδικασία προσλήψεων σε δημόσιους οργανισμούς. Κυρίως γι αυτό. Πάντα το Δημόσιο ο τελικός σκοπός. Όμως ποιος ταλαντούχος και καθιερωμένος καλλιτέχνης θα σκεφτεί να νταραβεριστεί με τη μονιμότητα και την ασφάλεια του δημόσιου τομέα;

Οκτώ λοιπόν. Εκ της φύσεως του ο πραγματικός, ο αυθεντικός και ταλαντούχος καλλιτέχνης ζει, αναπνέει και πορεύεται πάντα συμφιλιωμένος με την ανασφάλεια του Σήμερα και την αγωνία του Αύριο. Η συνάντησή του με το κοινό του, ο μόνιμος εφιάλτης του αλλά και ο μόνιμος λυτρωτής του. Αποθέωση και περιφρόνηση πάνε μαζί. Σήμερα στο ρετιρέ. Αύριο στο υπόγειο. Ηθοποιός σημαίνει φως. Όμως το φως και το σκοτάδι δίδυμα αδερφάκια

Και για να τελειώνω. Οι καλλιτέχνες έχουν δίκιο. Η Πολιτεία πρέπει να προσεγγίσει το ζήτημα με διαφορετικά κριτήρια. Οσο για την αναγνώριση και την καθιέρωση η ερώτηση είναι μία: είσαι καλλιτέχνης; Απόδειξη!