Άννα Παναγιωταρέα

Πόσω μάλλον τώρα με, ανά χείρας, τον ΟΠΕΚΕΠΕ και τη ζουμπουρλούδικη παρουσία των δισεκατομμυρίων που ξεστράτισαν του προορισμού τους. Σώζεται η κατάσταση διά του ψαλμού «έτσι κάναν όλοι», όταν η ευρωπαϊκή έκθεση περιορίζεται στην περίοδο της διακυβέρνησης Μητσοτάκη; Ο έλεγχος από ιδρύσεως του ΟΠΕΚΕΠΕ που ζήτησε ο πρωθυπουργός πρόκειται να καταβάλει την αθάνατη γραφειοκρατία; Δεν θα με λέγατε και πολύ αισιόδοξη...

Στο μεταξύ, οι χαρακτηρισμοί της εισαγγελέως Κοβέσι, της συντάξασας την έκθεση, υιοθετήθηκαν τάχιστα από την πρώην κυβερνώσα αντιπολίτευση, ως... μπαζούκας, για άριστες στοχεύσεις και ταυτόχρονη απώλεια μνήμης του μεριδίου συνενοχής της.

Σιγά! Λες και η όποια Αριστερά φείδεται της κατάχρησης αηθών χαρακτηρισμών, όπως «καμόρα», «δολοφόνοι», «εγκληματική οργάνωση», «απατεώνες», «συμμορία» και στο κάτω-κάτω «Μητσοτάκη γ...σαι». Οπότε, αντί να συνεισφέρει στη διαλεύκανσή του, εξακοντίζει χυδαία και διχαστικά συνθήματα ώστε οι συνεδριάσεις της Βουλής να εξελίσσονται σε ακρόαμα ακατάλληλο και... δι’ ενηλίκους.

Εχετε να θυμηθείτε από το 2019 έως σήμερα εποικοδομητική πρόταση αρχηγού αντιπολίτευσης σε νομοπαρασκευαστική διαδικασία; Πού να ξεκινήσει κανείς και πού να τελειώσει; Από το αντιεμβολιαστικό κίνημα, προεξάρχοντος Βελόπουλου και συνεισφέροντος Τσίπρα; Του φάνηκαν, λέει, μικρά (!) τα ψυγεία μεταφοράς εμβολίων στη Θεσσαλονίκη και συμπέρανε: «Αγνοεί τον Μητσοτάκη η Ε.Ε.

Αλλού έδωσε περισσότερα»! Tην αγωνιστική του πρόσκληση -με τον COVID στη στρατόσφαιρα- να βγούμε στους δρόμους να υπερασπιστούμε το δικαίωμα του κατά συρροή δολοφόνου Κουφοντίνα να επιλέξει φυλακή της αρεσκείας του; Αλλωστε ο Τσίπρας εγγυάτο προσωπικά την ανοσία μας.

Θυμάστε την υβριδική επίθεση της Τουρκίας με χιλιάδες «μετανάστες» -από 18 έως 30 ετών- στον Εβρο, με λεωφορεία της τουρκικής Χωροφυλακής, αλλά η Αριστερά οδυρόταν για την απουσία ενσυναίσθησης του Μητσοτάκη; Ιστορία έγραψε η μικρή Μαρία που «δολοφονήθηκε»... από σκορπιό σε νησίδα του ποταμού Εβρου κι έμεινε άθαφτη, στο νερό, στην αγκαλιά της μανούλας της, εξαιτίας της ασυνείδητης κυβέρνησης...

Μήπως θυμηθούμε όσα πετύχαμε στην εξαετία της πολιτικής νηνεμίας και της επανάκτησης της ελληνικής αξιοπιστίας; Την τιτάνια ανόρθωση της οικονομίας. Την ενίσχυση της άμυνας. Την πρόωρη αποπληρωμή δόσεων του δανείου. Την απόδοση εκατοντάδων έργων για τη βελτίωση της καθημερινότητάς μας έχοντας την αντιπολίτευση να σκούζει. Γίνονται -κι έγιναν- πολλά που τα θεωρούμε δεδομένα: την ανάπτυξη, την τάχιστη απονομή συντάξεων, την κατάργηση πιστοποιητικών γραφειοκρατίας, την υγεία -προσφιλή στόχο της Αριστεράς-, τον πολιτισμό.

Μπορεί περισσότερα η κυβέρνηση; Φυσικά. Στη Δικαιοσύνη της καθυστέρησης. Στην αναποφάσιστη Ανώτατη Παιδεία για εφαρμογή μέτρων ελέγχου. Στον στείρο συνδικαλισμό μέσης και στοιχειώδους εκπαίδευσης, όπου αριστεία και αξιολόγηση απορρίπτονται μετά βδελυγμίας. Στις συγκοινωνίες όπου το κοινό βράζει σε λεωφορεία, βαγόνια του μετρό και σιδηρόδρομο. Στο κράτος με τις υπηρεσιακές βαθιές τσέπες.

Υπερήρε της κεφαλής των πολιτών η κυριαρχία της ακρίβειας, δημιουργώντας την εντύπωση ότι αρμόδιοι δεν πατούν το πόδι τους σε σούπερ μάρκετ. Αγνοούν τα 30 τετραγωνικά που ενοικιάζονται 350 ευρώ. Δεν βλέπουν τον λογαριασμό του ηλεκτρικού τους. Ούτε ξέρουν την καταβολή «μαύρων» στον καθηγητή του παιδιού στο σπίτι. Η ακρίβεια απελπίζει τον πολίτη. Απαιτεί μέτρα και όχι την «καλή» προαίρεση των μονοπωλίων, κρατούντων και μαχαίρι και πεπόνι, γράφοντας τον ανταγωνισμό όπου δει.

Εκλαμβάνεται η σιωπή του πολίτη ως συγκατάβαση; Θα εκφραστεί στην κάλπη με απελπισμένες κομματικές επιλογές που θα κατεδαφίσουν όσα έγιναν τα έξι χρόνια; Θα αδράξει την ευκαιρία ο έχων διδακτορική διατριβή εξαπάτησης Τσίπρας, ενώ το χάος του 2014 με τους «αγανακτισμένους» καιροφυλακτεί;

Υπάρχει χρόνος να διορθωθούν τα αναγκαία έως την άνοιξη του 2027, όριο κήρυξης εθνικών εκλογών. Για την ώρα, η ανίερη συμμαχία αντιπολίτευσης και ΜΜΕ ποικίλων συμφερόντων και μεγαλοτρωκτικών του δημόσιου τομέα δεν αποδίδει καρπούς, ώστε να επιτευχθεί ο διακτινισμός Μητσοτάκη.

Αντίθετα, τρομάζει και ξυπνά μνήμες στους πολίτες της αποφασιστικότητάς του, όταν χειρίστηκε αποτελεσματικά τους τυφώνες της πρώτης τετραετίας. Εκπληρώνοντας την προσμονή των καίριων παρεμβάσεών του, ποιος πολίτης θα επιλέξει την επαναφορά της χώρας στο χάος του 2015;

*Παράφραση του τελευταίου στίχου του ποιήματος «Θερμοπύλες» (1901, 1903) του Κων. Καβάφη.